Piet van Loo

Broeders en zusters in Christus,

Er is een mooi spreekwoord in mijn taal: “Het jongste kindje is altijd het liefste, maar ook het moeilijkste”

Ik ben daar ook geen uitzondering op. Niet als liefste maar moeilijkste. We kunnen ons allemaal herinneren hoe onze kindertijd gekenmerkt werd door fouten en misstappen. Maar ondanks alles bleef onze moeder ons liefhebben en verzorgen, altijd klaar om ons op te vangen en ons op het rechte pad te leiden. 

Toen ik 15 jaar oud was, begon ik regelmatig te sporten met mijn vrienden. De normale afspraak met mijn moeder was tot 17.00 uur. Omdat het die dag mooi weer was, dachten we dat we naar het strand zouden gaan om uit te rusten. Doordat er toch die vrolijke sfeer was, werd het wat later. Ik kwam rond 20.00 uur thuis, 3 uur te laat. Maar als ik binnenkom, kijken alle buren naar mij. Ik begrijp ook niet wat er is gebeurd. 

Toen ik thuiskwam hoorde ik dat de hele familie al bijna 2 uur naar mij aan het zoeken was. Toen dacht ik meteen: oh, oh, oh, hier beginnen mijn kruiswegstaties, de ‘eerste’ kruiswegstatie: Jezus is ter dood veroordeeld. Ja, ik voel me echt verkeerd, omdat ik mijn moeder had moeten informeren dat ik later zou komen.

Toen mijn vader mij zag…, mijn God, ik kan u niet vertellen hoe boos hij was, begint hier de ‘tweede’ statie: Jezus neemt het kruis op zijn schouders. Mijn oudste broer was erg blij, niet omdat ik terugkwam, maar omdat ik eindelijk werd gepakt. Dit voelde echt als de ‘derde statie: Jezus valt voor de eerste keer onder het kruis. 

Terwijl ik verder liep, kwam ík mijn moeder tegen, ja precies, de ‘vierde’ statie: Jezus ontmoet zijn bedroefde moeder. Iedereen dacht dat ze mij pijn zou doen. Maar mijn moeder keek me aan en stelde één vraag. Kennen alle moeders die hier in de kerk zitten die bekende vraag? Heb je iets gegeten vanavond?!!! Al mijn andere kruiswegstaties zijn hier voltooid. 

Beste mensen, Vandaag, op deze zevende zondag van Pasen, vieren we ook Moederdag, een dag waarop we de onvoorwaardelijke liefde en zorg van moeders over de hele wereld eren. Moeder zijn betekent zoveel meer dan alleen maar leven geven; het betekent zorgen, koesteren en liefhebben, zelfs wanneer anderen fouten maken. Moeders hebben de unieke gave om ons te omringen met warmte en genegenheid, om ons te steunen in onze zwakheid en ons te leiden naar het goede.

Afgelopen donderdag vierden wij Hemelvaartsdag, en toen kregen de leerlingen de opdracht wereldwijd van Jezus te getuigen. Maar het evangelie van vandaag speelt zich af op een heel ander moment, namelijk tijdens het laatste avondmaal. Jezus weet wat Hem te wachten staat, en Hij bidt tot zijn Vader, niet voor zichzelf, maar voor zijn leerlingen. 

Hij belooft hun niet alleen de Heilige Geest, maar Hij belooft ook dat Hij voor hen zal zorgen, net zoals een liefhebbende moeder voor haar kinderen zorgt. Deze zorg van Jezus is niet beperkt tot zijn tijd op aarde, maar strekt zich uit tot in alle eeuwigheid. Jezus zorgt ook voor ons, zijn volgelingen, op elk moment van ons leven.

Jezus roept ons ook op om deze liefdevolle zorg aan anderen te tonen. Hij vraagt ons om voor elkaar te zorgen, net zoals Hij voor ons zorgt. Dat betekent niet alleen het vervullen van materiële behoeften, maar vooral het tonen van medeleven, het delen van vreugde en verdriet, en het bieden van een luisterend oor in tijden van nood.

Beste mensen, Moederdag herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om liefde en zorg in onze relaties te tonen. Het herinnert ons eraan dat liefde niet alleen een woord is, maar een daad van toewijding en opoffering. Het is de liefde die Jezus ons heeft voorgedaan, de liefde die ons vraagt om anderen lief te hebben zoals Hij ons heeft liefgehad.

Laten wij dus vandaag onze moeders en moederlijke vrouwen bedanken door lief voor hun te zijn als zij nog leven en door voor hen te bidden als zij naar hun eeuwige beloning zijn gegaan.
Ik wens alle moeders en moederlijke vrouwen fijne Moederdag, Amen.

Kapelaan Siju

Hemelvaartsdag

Broeders en zusters, Vroeg of laat worden we allemaal in ons leven geconfronteerd met de dood van mensen die ons dierbaar zijn. Dat weten velen onder ons uit eigen ervaring, omdat we afscheid hebben moeten nemen van een geliefde, dikwijls ook van meer dan één geliefde. Lichamelijke aanwezigheid is er niet meer, en dat is heel pijnlijk. Geen gelegenheid meer tot een hartelijk gesprek, een lach, een kus, een knuffel. Niet meer samen zijn. En toch is er geen afwezigheid, de geestelijke verbondenheid blijft, zelfs op een Hoger niveau, maar is niet tastbaar.  Om ons heen en in onze beleving blijft de geliefde aanwezig in ons gemis, in ons verdriet, in onze herinneringen, in onze gesprekken met anderen, in de bloemetjes bij de foto en aan het graf.

Zeker, de leerlingen voelden hetzelfde bij de dood van Jezus. Zij herinnerden zich zijn belofte toen Hij tegen hen had gezegd: ‘Ik zal jullie weer zien en jullie harten zullen vol vreugde zijn’. Het Hemelvaartsfeest is geen herdenking van zijn vertrek uit deze wereld, maar van zijn aanwezigheid op een nieuwe manier. Jezus’ Hemelvaart was het moment waarop hij zijn taak overdroeg aan zijn volgelingen, aan Zijn Kerk. Hij vertrouwde hun de missie toe om zijn boodschap van liefde, vergeving en verlossing te verspreiden over de hele wereld.

Dit nieuwe begin was niet alleen een taak, maar ook een belofte. Een belofte van de Heilige Geest die zou komen om hen te troosten, te leiden en te inspireren. Op die belofte moesten ze wachten tot Pinksteren, toen de Geest in vuur en wind neerdaalde, was dit het begin van Gods Kerk.

Voor ons herinnert Hemelvaartsdag ons vandaag eraan dat de taak van Gods Kerk voortduurt. We zijn geroepen om de liefde van Jezus te tonen in alles wat we doen, om zijn boodschap van hoop te verkondigen in een wereld die zo vaak wordt overschaduwd door verdriet en angst.

Maar te midden van deze opdracht is er een geruststellende zekerheid: Jezus is altijd met ons. Zijn Hemelvaart betekent niet dat hij ons heeft verlaten; integendeel, het betekent dat hij nu (als het ware) aan de rechterhand van God is, voor ons pleitend en ons kracht gevend door zijn Geest. In de relatie van het liefdevolle gebed en in het gesprek met Hem zal Hij ons blijven inspireren en bijstaan, waardoor wij bij Hem kunnen blijven ‘putten’ en vanuit ons innerlijk, raad vragen.

Laten we op deze Hemelvaartsdag onze harten verheffen in dankbaarheid voor het werk van Jezus Christus, voor zijn opstanding, zijn hemelvaart en de belofte van zijn terugkeer. Laten we ons ook toewijden aan het volgen van zijn voorbeeld en het verspreiden van zijn liefde in de wereld, totdat hij komt om alle dingen nieuw te maken. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters,  Roepingen zondag, is een dag die is toegewijd aan het reflecteren over onze unieke roeping in het leven. Het is een dag waarop we erkennen dat iedere persoon, zonder uitzondering, een roeping heeft ontvangen van God. Deze roeping roept ons op om ons leven te wijden aan liefde, dienstbaarheid en het nastreven van het Hogere goed.

In het Evangelie van vandaag  horen we Jezus spreken over zichzelf als ‘de Goede Herder’ die zijn leven geeft voor zijn schapen. Hij toont ons het voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde en toewijding. Net zoals de goede herder zijn kudde kent en bereid is om alles op te geven voor hun welzijn, zo kent God ook elk van ons en roept ons tot een leven van liefdevolle dienstbaarheid aan anderen.

Soms kan het moeilijk zijn om onze roeping te herkennen te midden van de drukte en afleidingen van het moderne leven. Terwijl ik de komende week al mijn 2 jarige priesterwijdingsdag ga vieren, kijk ik terug naar mijn eigen roepingsverhaal. Op16 jarige leeftijd zou het voor mij ondenkbaar zijn geweest om zelfs maar te overwegen om priester te worden. Ik kan me nog herinneren hoe de gedachte aan het priesterschap voor het eerst in mij opkwam. Ook ik kan mij de elementen van twijfel herinneren en de angst in mijn hart tijdens de opleiding. Maar ik herinner me ook het moment van ‘ja, God heeft iets met mij te maken.’

Toen ik op 17-jarige leeftijd was, begon ik mijn priesteropleiding. Ik vond dat heel moeilijk om verder te komen. Omdat ik de studie en het priesterleven moeilijk vond. Maar ik ging regelmatig naar mijn geestelijke begeleider voor spirituele begeleiding en ondersteuning. Hij zei me dat ik moest nadenken over het levensverhaal van Pastoor van Ars, omdat hij precies dezelfde situatie ervoer als ik. “Maar als je een echte roeping hebt, zal God je niet in de steek laten”. Op dat moment was ik heel zeker van één ding: Als God mij echt nodig heeft, ook al zou ik van hem weg gaan, zou hij mij terugbrengen. Zo is mijn leven verder gegaan.

Maar toen ik met de filosofie opleiding begon, kwam er een echt moment van twijfel en onzekerheid over mijn roeping. Ik dacht echt dat ik zou stoppen en in een ander vak zou verder studeren aan de universiteit. Maar God had een ander plan voor mij. Op een dag kwamen andere studenten naar mij toe met een verzoek: Op 4 augustus vieren wij het feest van Pastoor van Ars, die dag is altijd een grote feestdag op het seminarie. Dit jaar spelen zij een toneelstuk over het levensverhaal van Pastoor van Ars. Ze vroegen mij om de rol van Pastoor van Ars te spelen. Dat was voor mij echt verrassend, want ik werd echt geïnspireerd door zijn leven. Maar toch had ik meteen ‘nee’ gezegd, omdat ik van plan was om met de priesteropleiding te stoppen.

Maar drie dagen voor het feest kwamen ze weer naar mij toe en zeiden dat ze alles hadden voorbereid, maar op het laatste moment werd de persoon die de rol van Pastor van Ars speelde ziek en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze hadden geen andere optie dan dat ik die rol over zou nemen. In deze situatie had ik ook geen andere optie en kon ik geen ‘nee’ zeggen, dus zei ik tegen hen: “Ja, ik doe het”. Dat was het moment waarop mijn leven omdraaide. Ik speelde de rol van Pastoor van Ars. Dat programma bleek uitstekend te zijn en verliep beter dan ze hadden verwacht. Na het programma kreeg ik een nieuwe naam. Ik was niet langer Siju, maar ‘Pastoor van Ars.’ Vanaf dat moment veranderde alles in mijn leven en veranderde ik mijn beslissing en voelde dat misschien God iets met mij te maken heeft. En ik begon Gods doel met mij te onderzoeken.

Beste mensen, roepingen zondag herinnert ons eraan dat God ons allen heeft geschapen met een uniek doel en dat Hij ons roept om dat doel te vervullen met vrijgevigheid en liefde. Het is een uitnodiging om stil te staan bij onze eigen roeping in ons leven. Om te luisteren naar de fluisteringen van ons hart en om ons leven te wijden aan datgene wat ons echt vervult en betekenis geeft.

Roepingen zijn niet alleen voorbehouden aan hen die zich wijden aan een religieus leven als priesters, broeders of zusters. Hoewel deze roepingen van onschatbare waarde zijn voor de Kerk en de wereld, zijn er ook talloze andere manieren waarop we onze roeping kunnen vervullen in het dagelijks leven. Of het nu is als ouders, leraren, artsen, kunstenaars, vrijwilligers in de kerk, of in welke andere rol dan ook, we worden allemaal geroepen om onze gaven en talenten te gebruiken voor het welzijn van anderen en voor de glorie van God. En Gods glorie is dat wij een dienstbare betekenis hebben voor elkaar.

Laten we op deze dag bidden voor een dieper begrip van onze roeping en de moed om deze te volgen, wetende dat God altijd met ons is op onze reis.  Amen.

Kapelaan Siju.

Lezingen: Handelingen 3, 13-15.17-19; 1 Johannes 2, 1-5a; Lucas 24, 32.

Van de week, beste mensen hoorde ik een verbijsterend verhaal over biologische oorlogsvoering gedurende de 2^e wereldoorlog. Verteld werd hoe de uitwerking van o.a. cholera en pest onder gezonde gevangenen werd getest om op grootschalige manier daarna te worden toegepast; o.a. door keramiek-vazen met besmette vlooien te droppen uit vliegtuigen. De besmette vlooien uit de kapot gevallen vazen verspreidden zich onder bevolkingsgroepen. Naar schatting anderhalf miljoen mensen kwamen om. Het verbijsterende zat hem hierin: 1. Hoe mensen in staat zijn tot zulke daden. 2. Hoe mensen op de duur zo gevangen raken in hun (wetenschappelijke) experimenten, dat ze op de duur hun hele gevoel kwijt raken met iets misdadigs bezig te zijn. Als je in onze tijd meemaakt hoe mensenlevens in situaties van oorlog, geweld, van macht en hebzucht niet tellen kun je opnieuw de vraag stellen: hoe is het mogelijk? Bij het vragen stellen na de lezing werd de opmerking gemaakt: het kwaad is weliswaar een kant van het leven met een enorme invloed; maar er is ook heel veel goeds, ongelooflijke inzet ter ondersteuning van leven, er is ook enorm veel goedheid onder mensen. Dat dit zo is, dat er goedheid is en kwaad wordt onderstreept in de paasverhalen, zowel in de preek van Petrus met Pinksteren, na de genezing van een lamme, waarvan we zojuist een gedeelte hoorden; maar ook in de verschijningsverhalen van Jezus na zijn opstanding met Pasen.  Het kwaad is de marteling en de terechtstelling van de Mens, Jezus, die zich zijn leven lang in woord en daad in dienst had gesteld van de liefde. Het goede was/is zijn opstanding en het geloof, dat kwaad en dood, in vele vormen, naar Gods bedoeling niet het laatste woord hebben. Als nieuwe mensen gaan leven vanuit de liefde daar gaat het om en is mogelijk. Talloze mensen hebben daar -geïnspireerd  door hun geloof in ‘opstanding uit het kwaad’, door hun manier van leven getuigenis afgelegd. Er is zelfs, zoals in de 1^e Lezing van vandaag zegt, vergeving voor berouwvolle mensen, die uit onwetendheid kwaad hebben gedaan. Christen sinds onze doop zijn we geroepen te leven in het voetspoor van Jezus, dezelfde toen Hij onder ons op aarde leefde. Hij eet een stuk vis, door de leerlingen Hem aangereikt;  maar ook anders, opnieuw tot leven gekomen; nu als een ‘hemelse mens’ onttrokken aan de machten van het kwaad. Een Jezus, die telkens als Hij zich laat zien een zijn leerlingen ‘vrede’ wenst. Is dat niet waarnaar de mens van nu uitziet “VREDE”? De mens van nu, in zekere zin thuis in het leven, maar ook steeds onderweg, onrustig onder wat ons overkomt, ons zorgen baart wat betreft veiligheid en zekerheid van leven, niet zeker van wat de toekomst betreft voor onszelf, voor (klein)kinderen. ’VREDE’, door alle wederwaardigheden geborgen in God, zoals Jezus die zelf heeft ervaren met Pasen na zijn pijnlijke dood, Hem aangedaan door de machten van het kwaad. Het gebouw waarin we zijn is gebouwd, geïnspireerd door dat geloof in die vrede. Hier beleven we dat geloof samen pelgrimerend onderweg door het leven. Hier brengen we pasgeboren kinderen binnen om er in ons geloof te worden opgenomen. Hier herinneren we ons Jezus’ Laatste Avondmaal en delen we Brood en leven met elkaar. Hier bidden we in geloof, hier luisteren we naar Gods Goede Tijding; hier ontvangen we vergeving in geval van ons tekortschieten; hier worden we gezegend; hier staan onze voorbeeldfiguren, onze heiligen. Het voornaamste is dat wij zelf ‘tempel zijn waarin God kan wonen’ en wij als nieuwe mensen door het paaswonder van Jezus vanuit de  liefde leven en vrede vinden.

Emeritus pastoor Reijnen

Mede gelovigen, wij zien de wereld elke dag onder onze ogen veranderen. Onze manier van leven, onze communicatie, onze ontspanning, alles evolueert van dag tot dag. De mens zelf verandert; niet alleen zijn lichaamslengte ook zijn taalvaardigheid, zijn toets vaardigheid, zijn manier om informatie te verwerken en misschien nog het meest, is manier van denken en van geloven. In deze moderne wereld geloven de meeste mensen meer in wetenschap dan in God.

Voor veel mensen is het moeilijk om in God te geloven. Ze vragen allemaal hiervoor wetenschappelijk bewijs dat God bestaat. Maar hierover hoeven wij niet verbaasd te zijn. Want zelfs voor de leerlingen van Jezus is het moeilijk geweest om volledig in Hem te geloven. Zij hadden Zijn woorden gehoord en Zijn wonderdaden gezien. Maar toch konden zij niet geloven dat Jezus waarlijk verrezen was.

Eigenlijk hadden zij allereerst de woorden van Jezus Christus, die tot drie keer toe aankondigde, dat Hij zou sterven, maar ook zou verrijzen. Vervolgens verscheen Hij aan Maria Magdalena en aan andere vrouwen. Zij zagen het lege graf. En nog op de avond van de eerste zondag van Pasen mochten zij Hemzelf zien, in levenden lijve. En toch zijn ze nog bange en zwakke apostelen. Ramen en deuren blijven stevig op slot. Hoewel ze het zelf gezien hadden, was het voor hen niet genoeg om volledig in Jezus te geloven. Dat kunnen wij heel duidelijk zien aan wat er daarna in hun leven gebeurde. Ze waren allemaal teruggegaan naar hun werk.

De verrezen Jezus verscheen aan zijn discipelen in elf verschillende situaties, gedurende een periode van zes weken. Zo bemoedigde Hij hen om in Hem te geloven.  Hij bad voor hen dat hun geloof niet zou bezwijken. Hij stuurde hen de heilige Geest. Die heilige Geest geeft hun de genade van het geloof. Pas daarna geloofden ze volledig in Jezus en verkondigden ze met groot enthousiasme hun geloof aan anderen. Dat zien wij vandaag in het Evangelie.

Het leven van Jezus’ leerlingen maakt ons hier twee dingen duidelijk. Ten eerste dat een echt sterk geloof niet voortkomt uit wetenschappelijk bewijs of wonderen die wij in ons leven meemaken. Want als wij geloven omdat wij dat gezien of gehoord hebben of een wonderbaar gebeuren in ons leven meegemaakt hebben is dat heel weinig.

Jezus zei vandaag in het Evangelie dit zelf toen apostel Tomas twijfelde aan Zijn verrijzenis. Tomas wilde eerst de wonden van de spijkers in zijn handen zien en met zijn hand de wond in Zijn zijde voelen. Wat Tomas hier vraagt is een zintuiglijk bewijs. Hij wilde Hem zien en voelen om in Hem te kunnen geloven. Jezus verscheen aan hem en liet hem Zijn wonden zien. Tomas zei meteen, “U bent mijn Heer en mijn God, Ik geloof”.

Deze ontmoeting tussen Jezus en Tomas herinnert ons eraan dat geloof niet altijd gemakkelijk is. Soms hebben we twijfels, vragen en onzekerheden. Maar Jezus nodigt ons uit om onze twijfels onder ogen te zien en ze bij Hem te brengen. Hij veroordeelt ons niet om onze twijfel, maar Hij nodigt ons uit om te groeien in geloof.

Ten tweede maakt dit duidelijk dat wij het geloof niet uit onszelf verdienen. Dat moet door God geschonken worden. Wij kunnen alleen door de genade van de heilige Geest een ware gelovige zijn. Pas na het ontvangen van de heilige Geest konden de apostelen volledig in Jezus geloven. Laten wij in deze heilige mis aan God vragen om ons geloof te vermeerderen en om aan ons zijn heilige Geest te schenken.

Broeders en zusters, zalig zijn zij die niet zien en toch geloven, zei Jezus aan alle generaties die na de apostelen kwamen. Zalig zij die in hun leven nauw verbonden zijn met de verrezen Heer en zich steeds opnieuw aan hem toevertrouwen. Die zaligheid wens ik u allen van harte toe. Amen.

Kapelaan Siju.