Piet van Loo

Dierbare broeders en zusters in Christus,

Heilige Augustinus van Hippo, een van de grootste kerkvaders in de Kerk, probeerde het mysterie van de Heilige Drie-eenheid te begrijpen, waarin hij vast geloofde en vertrouwde. Tijdens een wandeling langs de zee zag hij een kind spelen in het zand, een gat graven en proberen dit met water uit de oceaan te vullen. Toen H. Augustinus vroeg wat het kind deed, antwoordde het dat hij de oceaan in het gat wilde legen. “Dat is onmogelijk,” zei H. Augustinus, “de oceaan is veel groter dan het gat.” Op dat moment besefte H. Augustinus dat het net zo onmogelijk is om de menselijk geest te vullen met de immensiteit van het mysterie van de Heilige Drie-eenheid.

Vandaag vieren wij het hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid, een van de diepste mysteries van ons geloof. Veel priesters en diakens kijken met enige angst uit naar de preek van deze zondag. Ze vragen zich af: “Hoe preek ik over de Drie-eenheid, als het een mysterie is dat we nooit volledig zullen begrijpen?”

Er is een mooi gezegde: ‘Hoe beter we iemand kennen, hoe dieper we ingaan in het mysterie van wie die persoon is.’

Laten we een voorbeeld nemen: Een jonge man leerde een jong meisje kennen. Ze beginnen meer interesse voor elkaar te tonen en samen op te trekken. Door de loop van de maanden heen, leren ze elkaar steeds beter kennen. Terwijl hun relatie zich ontwikkelt van die eerste verliefdheid tot liefde, beginnen ze te beseffen dat ze elkaar nooit volledig zullen begrijpen. Maar ze beseffen dat ze de dingen anders benaderen, vanwege de hele reeks ervaringen, die ieder van hen afzonderlijk maken tot wie ze zijn.

Hoe beter ze elkaar leren kennen, hoe meer ze het mysterie van elkaar respecteren. Kennismaking (in elkaar verdiepen) heeft tot mysterie geleid. Er is een innerlijke verbinding tot stand gekomen en ze trouwen. Hun respect voor elkaar groeit omdat ze het mysterie van elkaar toestaan om hen tot nieuwe kennis van elkaar te brengen. Mysterie heeft tot kennis geleid.

Nu wil ik dit toepassen op ons geloofsleven en op ons begrip van de Drie-eenheid. Ten eerste leidt kennis tot mysterie. Hoe komen we tot de stelling dat er één God is in drie personen: Vader, Zoon en Heilige Geest? Eén God, maar toch is iedere persoon volledig God?

De Bijbel maakt heel duidelijk dat er maar één God is. Toch spreekt de Schrift ook over de Zoon als het eeuwige Woord van de Vader. Het Evangelie van Johannes stelt dat het Woord vlees is geworden en onder ons heeft gewoond. In de Bijbel zei Jezus vóór de Hemelvaart dat hij terugkeerde naar de Vader, zodat de Vader en de Zoon ons de Heilige Geest kunnen sturen. Jezus beloofde zijn discipelen dat zodra zij de Heilige Geest zouden ontvangen, zij door de Geest geleid zouden worden om te groeien in een begrip van God. Kennis van de Bijbel leidt ons dus naar het Mysterie van de Drie-eenheid.

Ten tweede leidt het Mysterie van de Drie-eenheid ons naar een diepere kennis van God. We vragen ons af: “Waarom heeft de Vader de Zoon gestuurd? Waarom offerde de Zoon zijn fysieke leven voor ons op? Waarom hebben wij de Heilige Geest ontvangen?” Het antwoord waar we op komen is dat God van ons houdt met een liefde die zo diep is, zo allesomvattend, dat die ondoorgrondelijk is.

We begrijpen misschien niet hoe de Ene Drie kan zijn en de Drie Eén kunnen zijn, maar we weten dit wel: er wordt van ons gehouden met een liefde die onze diepste verbeelding te boven gaat. God de Vader heeft ons geschapen, God de Zoon heeft ons verlost, en God de Heilige Geest heiligt ons. Dit mysterie van de Drie-eenheid is een uitnodiging om dieper binnen te treden in de liefde en de gemeenschap van God zelf.

Laten we vandaag, op dit Hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid, onze harten openen voor het mysterie van Gods liefdevolle aanwezigheid in ons leven. Laten we ons leven doordringen door de Drie-eenheid, zodat we steeds dieper kunnen groeien in onze relatie met de Vader, de Zoon, en de Heilige Geest. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus,

Er is een mooi spreekwoord in mijn taal: “Het jongste kindje is altijd het liefste, maar ook het moeilijkste”

Ik ben daar ook geen uitzondering op. Niet als liefste maar moeilijkste. We kunnen ons allemaal herinneren hoe onze kindertijd gekenmerkt werd door fouten en misstappen. Maar ondanks alles bleef onze moeder ons liefhebben en verzorgen, altijd klaar om ons op te vangen en ons op het rechte pad te leiden. 

Toen ik 15 jaar oud was, begon ik regelmatig te sporten met mijn vrienden. De normale afspraak met mijn moeder was tot 17.00 uur. Omdat het die dag mooi weer was, dachten we dat we naar het strand zouden gaan om uit te rusten. Doordat er toch die vrolijke sfeer was, werd het wat later. Ik kwam rond 20.00 uur thuis, 3 uur te laat. Maar als ik binnenkom, kijken alle buren naar mij. Ik begrijp ook niet wat er is gebeurd. 

Toen ik thuiskwam hoorde ik dat de hele familie al bijna 2 uur naar mij aan het zoeken was. Toen dacht ik meteen: oh, oh, oh, hier beginnen mijn kruiswegstaties, de ‘eerste’ kruiswegstatie: Jezus is ter dood veroordeeld. Ja, ik voel me echt verkeerd, omdat ik mijn moeder had moeten informeren dat ik later zou komen.

Toen mijn vader mij zag…, mijn God, ik kan u niet vertellen hoe boos hij was, begint hier de ‘tweede’ statie: Jezus neemt het kruis op zijn schouders. Mijn oudste broer was erg blij, niet omdat ik terugkwam, maar omdat ik eindelijk werd gepakt. Dit voelde echt als de ‘derde statie: Jezus valt voor de eerste keer onder het kruis. 

Terwijl ik verder liep, kwam ík mijn moeder tegen, ja precies, de ‘vierde’ statie: Jezus ontmoet zijn bedroefde moeder. Iedereen dacht dat ze mij pijn zou doen. Maar mijn moeder keek me aan en stelde één vraag. Kennen alle moeders die hier in de kerk zitten die bekende vraag? Heb je iets gegeten vanavond?!!! Al mijn andere kruiswegstaties zijn hier voltooid. 

Beste mensen, Vandaag, op deze zevende zondag van Pasen, vieren we ook Moederdag, een dag waarop we de onvoorwaardelijke liefde en zorg van moeders over de hele wereld eren. Moeder zijn betekent zoveel meer dan alleen maar leven geven; het betekent zorgen, koesteren en liefhebben, zelfs wanneer anderen fouten maken. Moeders hebben de unieke gave om ons te omringen met warmte en genegenheid, om ons te steunen in onze zwakheid en ons te leiden naar het goede.

Afgelopen donderdag vierden wij Hemelvaartsdag, en toen kregen de leerlingen de opdracht wereldwijd van Jezus te getuigen. Maar het evangelie van vandaag speelt zich af op een heel ander moment, namelijk tijdens het laatste avondmaal. Jezus weet wat Hem te wachten staat, en Hij bidt tot zijn Vader, niet voor zichzelf, maar voor zijn leerlingen. 

Hij belooft hun niet alleen de Heilige Geest, maar Hij belooft ook dat Hij voor hen zal zorgen, net zoals een liefhebbende moeder voor haar kinderen zorgt. Deze zorg van Jezus is niet beperkt tot zijn tijd op aarde, maar strekt zich uit tot in alle eeuwigheid. Jezus zorgt ook voor ons, zijn volgelingen, op elk moment van ons leven.

Jezus roept ons ook op om deze liefdevolle zorg aan anderen te tonen. Hij vraagt ons om voor elkaar te zorgen, net zoals Hij voor ons zorgt. Dat betekent niet alleen het vervullen van materiële behoeften, maar vooral het tonen van medeleven, het delen van vreugde en verdriet, en het bieden van een luisterend oor in tijden van nood.

Beste mensen, Moederdag herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om liefde en zorg in onze relaties te tonen. Het herinnert ons eraan dat liefde niet alleen een woord is, maar een daad van toewijding en opoffering. Het is de liefde die Jezus ons heeft voorgedaan, de liefde die ons vraagt om anderen lief te hebben zoals Hij ons heeft liefgehad.

Laten wij dus vandaag onze moeders en moederlijke vrouwen bedanken door lief voor hun te zijn als zij nog leven en door voor hen te bidden als zij naar hun eeuwige beloning zijn gegaan.
Ik wens alle moeders en moederlijke vrouwen fijne Moederdag, Amen.

Kapelaan Siju

Hemelvaartsdag

Broeders en zusters, Vroeg of laat worden we allemaal in ons leven geconfronteerd met de dood van mensen die ons dierbaar zijn. Dat weten velen onder ons uit eigen ervaring, omdat we afscheid hebben moeten nemen van een geliefde, dikwijls ook van meer dan één geliefde. Lichamelijke aanwezigheid is er niet meer, en dat is heel pijnlijk. Geen gelegenheid meer tot een hartelijk gesprek, een lach, een kus, een knuffel. Niet meer samen zijn. En toch is er geen afwezigheid, de geestelijke verbondenheid blijft, zelfs op een Hoger niveau, maar is niet tastbaar.  Om ons heen en in onze beleving blijft de geliefde aanwezig in ons gemis, in ons verdriet, in onze herinneringen, in onze gesprekken met anderen, in de bloemetjes bij de foto en aan het graf.

Zeker, de leerlingen voelden hetzelfde bij de dood van Jezus. Zij herinnerden zich zijn belofte toen Hij tegen hen had gezegd: ‘Ik zal jullie weer zien en jullie harten zullen vol vreugde zijn’. Het Hemelvaartsfeest is geen herdenking van zijn vertrek uit deze wereld, maar van zijn aanwezigheid op een nieuwe manier. Jezus’ Hemelvaart was het moment waarop hij zijn taak overdroeg aan zijn volgelingen, aan Zijn Kerk. Hij vertrouwde hun de missie toe om zijn boodschap van liefde, vergeving en verlossing te verspreiden over de hele wereld.

Dit nieuwe begin was niet alleen een taak, maar ook een belofte. Een belofte van de Heilige Geest die zou komen om hen te troosten, te leiden en te inspireren. Op die belofte moesten ze wachten tot Pinksteren, toen de Geest in vuur en wind neerdaalde, was dit het begin van Gods Kerk.

Voor ons herinnert Hemelvaartsdag ons vandaag eraan dat de taak van Gods Kerk voortduurt. We zijn geroepen om de liefde van Jezus te tonen in alles wat we doen, om zijn boodschap van hoop te verkondigen in een wereld die zo vaak wordt overschaduwd door verdriet en angst.

Maar te midden van deze opdracht is er een geruststellende zekerheid: Jezus is altijd met ons. Zijn Hemelvaart betekent niet dat hij ons heeft verlaten; integendeel, het betekent dat hij nu (als het ware) aan de rechterhand van God is, voor ons pleitend en ons kracht gevend door zijn Geest. In de relatie van het liefdevolle gebed en in het gesprek met Hem zal Hij ons blijven inspireren en bijstaan, waardoor wij bij Hem kunnen blijven ‘putten’ en vanuit ons innerlijk, raad vragen.

Laten we op deze Hemelvaartsdag onze harten verheffen in dankbaarheid voor het werk van Jezus Christus, voor zijn opstanding, zijn hemelvaart en de belofte van zijn terugkeer. Laten we ons ook toewijden aan het volgen van zijn voorbeeld en het verspreiden van zijn liefde in de wereld, totdat hij komt om alle dingen nieuw te maken. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters,  Roepingen zondag, is een dag die is toegewijd aan het reflecteren over onze unieke roeping in het leven. Het is een dag waarop we erkennen dat iedere persoon, zonder uitzondering, een roeping heeft ontvangen van God. Deze roeping roept ons op om ons leven te wijden aan liefde, dienstbaarheid en het nastreven van het Hogere goed.

In het Evangelie van vandaag  horen we Jezus spreken over zichzelf als ‘de Goede Herder’ die zijn leven geeft voor zijn schapen. Hij toont ons het voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde en toewijding. Net zoals de goede herder zijn kudde kent en bereid is om alles op te geven voor hun welzijn, zo kent God ook elk van ons en roept ons tot een leven van liefdevolle dienstbaarheid aan anderen.

Soms kan het moeilijk zijn om onze roeping te herkennen te midden van de drukte en afleidingen van het moderne leven. Terwijl ik de komende week al mijn 2 jarige priesterwijdingsdag ga vieren, kijk ik terug naar mijn eigen roepingsverhaal. Op16 jarige leeftijd zou het voor mij ondenkbaar zijn geweest om zelfs maar te overwegen om priester te worden. Ik kan me nog herinneren hoe de gedachte aan het priesterschap voor het eerst in mij opkwam. Ook ik kan mij de elementen van twijfel herinneren en de angst in mijn hart tijdens de opleiding. Maar ik herinner me ook het moment van ‘ja, God heeft iets met mij te maken.’

Toen ik op 17-jarige leeftijd was, begon ik mijn priesteropleiding. Ik vond dat heel moeilijk om verder te komen. Omdat ik de studie en het priesterleven moeilijk vond. Maar ik ging regelmatig naar mijn geestelijke begeleider voor spirituele begeleiding en ondersteuning. Hij zei me dat ik moest nadenken over het levensverhaal van Pastoor van Ars, omdat hij precies dezelfde situatie ervoer als ik. “Maar als je een echte roeping hebt, zal God je niet in de steek laten”. Op dat moment was ik heel zeker van één ding: Als God mij echt nodig heeft, ook al zou ik van hem weg gaan, zou hij mij terugbrengen. Zo is mijn leven verder gegaan.

Maar toen ik met de filosofie opleiding begon, kwam er een echt moment van twijfel en onzekerheid over mijn roeping. Ik dacht echt dat ik zou stoppen en in een ander vak zou verder studeren aan de universiteit. Maar God had een ander plan voor mij. Op een dag kwamen andere studenten naar mij toe met een verzoek: Op 4 augustus vieren wij het feest van Pastoor van Ars, die dag is altijd een grote feestdag op het seminarie. Dit jaar spelen zij een toneelstuk over het levensverhaal van Pastoor van Ars. Ze vroegen mij om de rol van Pastoor van Ars te spelen. Dat was voor mij echt verrassend, want ik werd echt geïnspireerd door zijn leven. Maar toch had ik meteen ‘nee’ gezegd, omdat ik van plan was om met de priesteropleiding te stoppen.

Maar drie dagen voor het feest kwamen ze weer naar mij toe en zeiden dat ze alles hadden voorbereid, maar op het laatste moment werd de persoon die de rol van Pastor van Ars speelde ziek en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze hadden geen andere optie dan dat ik die rol over zou nemen. In deze situatie had ik ook geen andere optie en kon ik geen ‘nee’ zeggen, dus zei ik tegen hen: “Ja, ik doe het”. Dat was het moment waarop mijn leven omdraaide. Ik speelde de rol van Pastoor van Ars. Dat programma bleek uitstekend te zijn en verliep beter dan ze hadden verwacht. Na het programma kreeg ik een nieuwe naam. Ik was niet langer Siju, maar ‘Pastoor van Ars.’ Vanaf dat moment veranderde alles in mijn leven en veranderde ik mijn beslissing en voelde dat misschien God iets met mij te maken heeft. En ik begon Gods doel met mij te onderzoeken.

Beste mensen, roepingen zondag herinnert ons eraan dat God ons allen heeft geschapen met een uniek doel en dat Hij ons roept om dat doel te vervullen met vrijgevigheid en liefde. Het is een uitnodiging om stil te staan bij onze eigen roeping in ons leven. Om te luisteren naar de fluisteringen van ons hart en om ons leven te wijden aan datgene wat ons echt vervult en betekenis geeft.

Roepingen zijn niet alleen voorbehouden aan hen die zich wijden aan een religieus leven als priesters, broeders of zusters. Hoewel deze roepingen van onschatbare waarde zijn voor de Kerk en de wereld, zijn er ook talloze andere manieren waarop we onze roeping kunnen vervullen in het dagelijks leven. Of het nu is als ouders, leraren, artsen, kunstenaars, vrijwilligers in de kerk, of in welke andere rol dan ook, we worden allemaal geroepen om onze gaven en talenten te gebruiken voor het welzijn van anderen en voor de glorie van God. En Gods glorie is dat wij een dienstbare betekenis hebben voor elkaar.

Laten we op deze dag bidden voor een dieper begrip van onze roeping en de moed om deze te volgen, wetende dat God altijd met ons is op onze reis.  Amen.

Kapelaan Siju.

Lezingen: Handelingen 3, 13-15.17-19; 1 Johannes 2, 1-5a; Lucas 24, 32.

Van de week, beste mensen hoorde ik een verbijsterend verhaal over biologische oorlogsvoering gedurende de 2^e wereldoorlog. Verteld werd hoe de uitwerking van o.a. cholera en pest onder gezonde gevangenen werd getest om op grootschalige manier daarna te worden toegepast; o.a. door keramiek-vazen met besmette vlooien te droppen uit vliegtuigen. De besmette vlooien uit de kapot gevallen vazen verspreidden zich onder bevolkingsgroepen. Naar schatting anderhalf miljoen mensen kwamen om. Het verbijsterende zat hem hierin: 1. Hoe mensen in staat zijn tot zulke daden. 2. Hoe mensen op de duur zo gevangen raken in hun (wetenschappelijke) experimenten, dat ze op de duur hun hele gevoel kwijt raken met iets misdadigs bezig te zijn. Als je in onze tijd meemaakt hoe mensenlevens in situaties van oorlog, geweld, van macht en hebzucht niet tellen kun je opnieuw de vraag stellen: hoe is het mogelijk? Bij het vragen stellen na de lezing werd de opmerking gemaakt: het kwaad is weliswaar een kant van het leven met een enorme invloed; maar er is ook heel veel goeds, ongelooflijke inzet ter ondersteuning van leven, er is ook enorm veel goedheid onder mensen. Dat dit zo is, dat er goedheid is en kwaad wordt onderstreept in de paasverhalen, zowel in de preek van Petrus met Pinksteren, na de genezing van een lamme, waarvan we zojuist een gedeelte hoorden; maar ook in de verschijningsverhalen van Jezus na zijn opstanding met Pasen.  Het kwaad is de marteling en de terechtstelling van de Mens, Jezus, die zich zijn leven lang in woord en daad in dienst had gesteld van de liefde. Het goede was/is zijn opstanding en het geloof, dat kwaad en dood, in vele vormen, naar Gods bedoeling niet het laatste woord hebben. Als nieuwe mensen gaan leven vanuit de liefde daar gaat het om en is mogelijk. Talloze mensen hebben daar -geïnspireerd  door hun geloof in ‘opstanding uit het kwaad’, door hun manier van leven getuigenis afgelegd. Er is zelfs, zoals in de 1^e Lezing van vandaag zegt, vergeving voor berouwvolle mensen, die uit onwetendheid kwaad hebben gedaan. Christen sinds onze doop zijn we geroepen te leven in het voetspoor van Jezus, dezelfde toen Hij onder ons op aarde leefde. Hij eet een stuk vis, door de leerlingen Hem aangereikt;  maar ook anders, opnieuw tot leven gekomen; nu als een ‘hemelse mens’ onttrokken aan de machten van het kwaad. Een Jezus, die telkens als Hij zich laat zien een zijn leerlingen ‘vrede’ wenst. Is dat niet waarnaar de mens van nu uitziet “VREDE”? De mens van nu, in zekere zin thuis in het leven, maar ook steeds onderweg, onrustig onder wat ons overkomt, ons zorgen baart wat betreft veiligheid en zekerheid van leven, niet zeker van wat de toekomst betreft voor onszelf, voor (klein)kinderen. ’VREDE’, door alle wederwaardigheden geborgen in God, zoals Jezus die zelf heeft ervaren met Pasen na zijn pijnlijke dood, Hem aangedaan door de machten van het kwaad. Het gebouw waarin we zijn is gebouwd, geïnspireerd door dat geloof in die vrede. Hier beleven we dat geloof samen pelgrimerend onderweg door het leven. Hier brengen we pasgeboren kinderen binnen om er in ons geloof te worden opgenomen. Hier herinneren we ons Jezus’ Laatste Avondmaal en delen we Brood en leven met elkaar. Hier bidden we in geloof, hier luisteren we naar Gods Goede Tijding; hier ontvangen we vergeving in geval van ons tekortschieten; hier worden we gezegend; hier staan onze voorbeeldfiguren, onze heiligen. Het voornaamste is dat wij zelf ‘tempel zijn waarin God kan wonen’ en wij als nieuwe mensen door het paaswonder van Jezus vanuit de  liefde leven en vrede vinden.

Emeritus pastoor Reijnen