Preken

Lezingen: Jeremia 23, 1-6; Efeziërs 2, 13-18; Marcus 6, 30-34.

Herders in Nederland hebben het momenteel niet gemakkelijk. Het blauwtongvirus maakt heel veel slachtoffers onder schapen, geiten en zelfs runderen. Ondanks inenting blijken er toch nog dieren te sterven. Herders, die van hun dieren niet rijk worden maar er wel aan verknocht zijn, hebben er veel verdriet van als ze machteloos moeten toezien dat hun dieren lijden en doodgaan. Herders en kudden kennen een wederzijdse band, een wederzijdse genegenheid. Met die onderlinge band en zorg van de kant van herders voor ogen, wordt het woord ‘herder’ ook gebruikt voor de verhouding tussen de geloofsgemeenschap en haar voorgangers. Het woord ‘herder’ kan echter ook gelden voor alle leidinggevenden in welke sector van het leven ook in kerk en maatschappij. Niet alle herders hebben zich gedragen of gedragen zich nog als echte zorgzame herders (1^e lezing van de profeet Jeremia). De misbruikaffaires in de kerk t.a.v. kinderen, en de vaak blijvende pijnlijke  gevolgen ervan voor de slachtoffers hebben dat aangetoond. In plaats van liefdevolle zorg en echte genegenheid is er sprake van machtsmisbruik. En dat, terwijl hun voorbeeld Jezus Christus zichzelf de ‘goede herder’ noemt, ‘die zijn leven geeft voor zijn schapen’. Bovendien zegt Jezus dat ‘ieder die voornaam wil zijn moet zijn als een dienaar’. De status die iemand heeft -in welke positie ook- of dat nu is in de kerk, in het bedrijfsleven, in de sport, in de wereld van het vertier, achter de voordeur, betekent geen vrijbrief voor (machts)misbruik. De status die men heeft kan gevaarlijk voor degene, die die positie bekleed. Hij/zij kan zich er zo mee vereenzelvigen, dat hij/zij meent alles te kunnen, alles te mogen. Het bewustzijn van dat gevaar spoort aan tot nederigheid, tot een vragend gebed dat niemand van ons in de val trapt van de macht; dat we noch slachtoffer, noch dader zullen zijn. Het voorbeeld van Jezus als de Goede Herder zal ons daarbij kunnen helpen. Vandaag viert de orde waar ik deel van uitmaak haar titelfeest, het feest van de Allerheiligste Verlosser. Ons Algemeen Kapittel van afgevaardigden uit heel de wereld (ruim 4500 Redemptoristen vertegenwoordigend) en het Algemeen bestuur herinneren ons er regelmatig aan, dat we deel uitmaken van ‘een gewonde wereld’: een wereld van oorlog en geweld; van mensen zonder toekomst op drift, zonder plek om te leven; de slachtoffers van misbruik en corruptie en van geschonden onderlinge verhoudingen; allemaal tekenen van een gewonde. Daar staat echter -voor de mens, die erin kan/wil geloven- Gods liefde tegenover. In Jezus heeft God ons een model van mens-zijn getoond, dat gebouwd is op gerechtigheid, zorg en naastenliefde. Het is het model van de ’herder die zijn leven geeft voor zijn schapen’ en dus niet uit is op eigen macht en eer. Speciaal heeft Hij zorg voor die tekort komen, in hun mentale en lichamelijke gezondheid zijn aangetast. Hij laat ons zien hoe om te gaan met lijden en dood: ‘Vader in uw handen beveel ik mijn geest’. Zijn perspectief is vervolgens ‘leven op de Paasmorgen’. Wij, die in Hem, in zijn model van mens-zijn geloven, zijn uitgenodigd Hem, ieder naar eigen maat na te volgen. Zíjn perspectief van leven voor altijd is ons perspectief, met allen die ons in geloof zijn voorgegaan. Jezus, die zijn leven geeft voor zijn schapen en geworden is onze Allerheiligste Verlosser. Aan Hem mogen we ons toevertrouwen, heel de mens die we zijn, in al wat ons overkomt. Moge dat ons hoop, vertrouwen en vreugde geven. Amen.

Emeritus pastoor Reijnen                                                                                       

(C.Ss.R. viert de Allerheiligste Verlosser)
Lezingen 15^e zondag: Amos 7, 12-15; Efeziërs 1, 3-14; Marcus 6, 7-13.

De afgelopen weken hebben we ons kunnen verbazen over het ‘oranjegevoel’ van velen in Nederland b.g.v. de deelname van het Nederlands elftal aan het Europees kampioenschap. Massaal trok men de grens over om ‘ons elftal’ te ondersteunen. Maar ook in Nederland liet men zich niet onbetuigd. Het was op een paar incidenten na één groot feest. Ook in het buitenland was men verbaasd over de positieve stemming onder de Nederlandse fans. Het EK leek voor heel veel mensen een grote afleiding in een periode van onzekerheid en daarmee gepaard gaande stress. We hadden te maken met de moeizame vorming van een nieuwe regering. Daarbij kwamen flinke tegenstellingen in ons land naar boven. Er zijn dan de nodige eigentijdse profeten, die ons naar eigen inzicht voorhouden wat goed is voor ons allemaal. De afleiding, geboden door ‘onze’ deelname aan het Europees kampioenschap voetbal was welkom. Helaas is het feest voortijdig afgebroken door de uitschakeling van ons elftal in de halve finale. De fans hebben mooie dagen gehad. De domper is in gelatenheid geaccepteerd. De werkelijkheid is niet anders. Opnieuw zullen er profeten zijn, die ons gaan voorhouden wat goed voor ons is.

Profeten zijn van alle tijden. Vandaag gaat het over Amos en over Jezus. Profeten hebben een dubbelrol: ze moeten ondersteunen wat goed is en aan de kaak stellen wat verkeerd gaat en afbreuk doet aan mensen. Zo in onze Bijbel de profeten aan wie  omvangrijke geschriften zijn gewijd, Jesaja, Jeremia, Ezechiël en Daniël; en een twaalftal met kleine verhalen. Van die laatsten is de profeet Amos in de 1^e lezing er een.   Zoals de profeten van nu hun thema’s hebben: milieu, klimaatverandering, eigen volk eerst, bestaanszekerheid, veiligheid,  vrede, zo hadden ook de profeten toen hun thema’s. U kunt zelf beoordelen of de tijd van nu lijkt op de tijd van toen en of het verleden een goede raad inhoudt voor onze tijd. Mensen, die zich geroepen voelen om profeet te zijn hebben het niet gemakkelijk, vooral als ze iets voorhouden wat niet graag gehoord wordt, waaraan men liever voorbij kijkt. Amos uit Judea in het zuiden afkomstig trad op in de 7^e eeuw voor Christus in het welvarend Noordrijk. Het had zijn staatsheiligdommen en priesters, die afhankelijk waren van de politiek. Ze spraken naar de mond van de machthebbers. Ze keken voorbij aan de buitensporige welvaart van de rijken, de uitbuiting van de armen en de schijnheiligheid van de staatseredienst. Amos, profeet, maar achter de koeien vandaan gekomen, om -niet in de naam van de staat- maar in Godsnaam de tekorten aan de kaak te stellen wordt uitgewezen uit het Noordrijk. Men wil niet de terechte kritiek horen, die hij uit. Op de duur zal de welvaart, het gebrek aan menselijke solidariteit en waarachtige godsdienstigheid het rijk ten onder doen gaan aan. Een gedeelte van het volk zal omkomen, een ander gedeelte zal in ballingschap worden weggevoerd.

In de Evangelielezing trekt profeet Jezus In Godsnaam rond om door zíjn manier van leven en werken Gods liefde voor alle mensen zichtbaar te maken. Hij geeft de mensen wijze raad op basis van zijn goede relatie met zijn en onze hemelse Vader. Hij geneest, bevrijdt mensen van hun boze geest lichamelijk, psychisch, geestelijk. Jezus helpt mensen af van de afgoden macht en geld. Hij doet mensen zonder stem spreken en laat doven horen en naar zijn goede raad luisteren. Hij komt op voor liefde onder mensen en tot God. Hij kan dat niet alleen en stuurt zijn  twaalf leerlingen uit, eerstelingen van het nieuwe volk van God. Ze dienen -naar Jezus’ voorbeeld- niet gehecht te zijn aan status of bezit. Het moet gaan om de liefde voor medemens en God. Kunnen we daar wat mee in onze tijd? Welke zijn de goede kanten van nu; waar liggen de tekorten? Waar is godsdienstigheid waarachtig en waar is zij schijn? Laat ieder van ons op deze vragen het antwoord geven. Amen.

Emeritus pastoor Reijnen.

Broeders en zusters, De vakantietijd komt er weer aan. Een tijd van ontspanning, rust, en misschien ook een tijd voor reflectie. In het evangelie van vandaag horen we hoe Jezus terugkeert naar Zijn geboortestad en geconfronteerd wordt met ongeloof en afwijzing door Zijn eigen stadsgenoten. Ze vragen zich af wie Hij denkt dat Hij is en waarom Hij het recht zou hebben om hen te onderwijzen. Ze zien Hem slechts als de zoon van de timmerman, een van hen, niet als een profeet of leraar met autoriteit.

Maar waarom reageren zij zo negatief? Het antwoord ligt waarschijnlijk niet alleen in hun jaloezie of ongeloof, maar ook in de uitdagende boodschap die Jezus verkondigt. Hij spreekt over een God van liefde en vrede, en roept de mensen op om zelf ook liefdevol, vredig, barmhartig, nederig en vergevingsgezind te zijn. Dit zijn woorden die een diepe levensverandering impliceren, iets waar de meeste mensen niet zomaar klaar voor zijn. Ze vragen van ons een zelfreflectie en een aanpassing van onze levenswijze die vaak confronterend en ongemakkelijk kan zijn.

Laten we nu een stap terug doen en onszelf de vraag stellen: Hoe zouden wij reageren als Jezus vandaag in ons dorp, onze gemeente, onze stad kwam en deze woorden van liefde, vrede en vergeving zou prediken? De kans is groot dat ook wij niet direct enthousiast zouden zijn. Onze moderne cultuur benadrukt individualisme, competitie en materieel succes. En helaas, het is ook een cultuur van geweld, onderdrukking, uitbuiting en oorlog.

In deze harde en vaak meedogenloze wereld lijkt er weinig plaats voor de zachte, maar krachtige, woorden van Jezus. Toch is er hoop. Want hoewel de cultuur waarin wij leven vaak verre van de idealen van liefde, vrede en vergeving lijkt, zijn er talloze mensen die zich inzetten voor hun medemensen. Er zijn meer dan een miljoen vrijwilligers die zich dagelijks inzetten voor de zieken, gehandicapten, armen, en vele anderen in nood. Deze vrijwilligers, mannen en vrouwen, jong en oud, laten zien dat de boodschap van Jezus nog steeds leeft en dat zijn oproep tot liefde en dienstbaarheid gehoord wordt.

En het mooie is, deze vrijwilligers zijn niet altijd gelovige mensen. Vaak zijn het ook ongelovigen die de waarden van liefde, barmhartigheid en vergeving belichamen in hun daden. Dit toont aan dat de woorden en daden van Jezus universeel zijn en een kracht hebben die verder reikt dan religieuze overtuigingen.

Vandaag, op deze eerste zondag van de zomervakantie, is het een goed moment om stil te staan bij hoe wij de woorden van Jezus in ons eigen leven kunnen integreren. Hoe kunnen wij, te midden van onze drukke en vaak competitieve wereld, de waarden van liefde, vrede en vergeving omarmen en uitdragen? Misschien door kleine gebaren van vriendelijkheid, door geduldig en begripvol te zijn, door een helpende hand te bieden waar nodig.

Laat ons bidden dat we de moed en de kracht vinden om volgens de boodschap van Jezus te leven, zodat we niet alleen ons eigen leven, maar ook dat van anderen kunnen verrijken en verbeteren. Moge deze zomervakantie een tijd zijn van niet alleen lichamelijke rust, maar ook van geestelijke vernieuwing. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus, De lezingen van vandaag nodigen ons uit om dieper na te denken over pijn, geloof, aanraking en goddelijke genezing. Het evangelie van vandaag presenteert ons een diepgaand verhaal in een verhaal. Jezus wordt benaderd door Jaïrus, een overste van de synagoge, die wanhopig is omdat zijn dochter stervende is. Terwijl Jezus op weg is om de dochter van Jaïrus te helpen, raakt een vrouw uit de menigte Jezus’ kleed aan in de hoop genezen te worden van haar jarenlange ziekte.

Het lijkt misschien vreemd dat Jezus, omringd door een drukkende menigte, vraagt: “Wie raakte Mij aan?” Wat kan er zo belangrijk zijn aan het feit dat iemand Hem heeft aangeraakt? Gedurende Zijn hele aardse leven heeft Jezus talloze mensen genezen, blinden het zicht teruggegeven en lammen laten lopen. Mensen hebben Hem overal aangeraakt, dus waarom stelt Hij nu deze vraag?

Er schuilt een diepe waarheid in dit moment. Dit is de enige keer in het hele Nieuwe Testament waarin Jezus aangeeft dat kracht van Hem is uitgegaan door een aanraking. Het was het geloof van deze vrouw, haar diepgewortelde vertrouwen dat een simpele aanraking van Jezus’ kleed haar zou genezen, dat leidde tot de kracht die van Hem uitstroomde. Ze zei niet: “Als ik Jezus aanspreek en Hem om hulp vraag, zal Hij me helpen.” Nee, ze geloofde: “Als ik slechts zijn kleren kan aanraken, zal ik al genezen zijn”. En zo gebeurde het. Haar geloof bracht haar tot genezing.

Er is iets wezenlijks levengevend in de kracht van aanraking. We hebben allemaal van tijd tot tijd behoefte aan een aanraking, of dat nu in de vorm is van een knuffel, een hand op onze schouder, of iemand die onze hand vasthoudt in tijden van persoonlijke moeilijkheden. Aanraking kan ons troosten, ons genezen en ons sterken.

Jezus raakt ons aan op vele manieren. Hij raakt ons aan via onze naasten, medemensen. Hij raakt ons aan door de sacramenten, waar we Zijn genade direct mogen ervaren. En Hij raakt ons op een zeer persoonlijke manier aan door ons de Heilige Geest te zenden om ons te begeleiden en te ondersteunen in ons aardse leven.

Jezus steekt Zijn hand uit en zegt: “Meisje, ik zeg je, sta op!” En het meisje staat op. De aanraking van Jezus wekt haar tot leven, zowel fysiek als spiritueel. Dit laat ons zien dat de aanraking van Jezus altijd levengevend is.

Laten we vandaag, net als de vrouw en het meisje in het evangelie, met geloof onze hand uitstrekken naar Jezus. Laten we geloven in de kracht van Zijn aanraking en de genezing die Hij ons wil schenken. En laten we diezelfde liefde en zorg uitstralen naar de mensen om ons heen, zodat ook zij de kracht van Gods liefde mogen ervaren door ons heen. Amen.

Kapelaan Siju. 

Dierbare broeders en zusters, Velen van ons voelen zich aangetrokken tot de zee. We bewonderen de kleur, de kracht en het leven dat het herbergt. Anderen zijn er juist bang voor vanwege de onvoorspelbare natuur ervan.

In Bijbelse tijden was de zee een bron van angst. Mensen vonden het gevaarlijk en geloofden dat alleen God de macht had om de zee te temmen. Dit geloof zien we terug in verschillende Bijbelverhalen. In Genesis temt God de wateren door ze te scheiden en de aarde te vormen. In Exodus verdeelt God de Rode Zee, waardoor de Israëlieten kunnen ontsnappen aan de Egyptenaren. En in Openbaring wordt ons verteld dat er ‘geen zee meer zal zijn’ wanneer Gods vrede uiteindelijk neerdaalt op een ‘nieuwe aarde en een nieuwe hemel’.

Deze achtergrond helpt ons om het evangelie van vandaag te begrijpen. Jezus is moe na een dag onderwijzen en genezen in Galilea. Terwijl Hij met Zijn leerlingen over het Meer van Galilea naar het land van de heidenen vaart, breekt er een storm los. Grote golven slaan tegen hun kleine boot, en de leerlingen zijn doodsbang. Ze wenden zich tot Jezus en vinden Hem slapend: ‘Meester, kan het U niet schelen dat we vergaan?’ vragen ze. Jezus wordt wakker, kalmeert de storm en zegt: ‘Waarom zijn jullie zo bang? Hebben jullie nog steeds geen geloof?’

Deze gebeurtenis herinnert ons eraan dat we allemaal geconfronteerd worden met stormen in ons leven. Soms zijn het letterlijk stormen, maar vaak zijn het persoonlijke stormen zoals financiële problemen, gezondheidskwesties, relatieproblemen of innerlijke onrust (bv. als je je bedreigd voelt of plotseling door iedereen verlaten voelt of als een geliefde sterft). Vaak wenden mensen zich in tijden van nood tot God, maar negeren Hem als alles goed gaat. Dit kan een probleem zijn, want als we geen band met God opbouwen tijdens de rustige momenten, is het moeilijk om Hem te vinden tijdens de stormen.

Veel mensen denken dat, als God echt bij hen is, er geen stormen in hun leven zouden zijn. Maar het evangelie van vandaag leert ons dat dit niet waar is. Jezus was aanwezig toen de storm de leerlingen trof, maar Zijn aanwezigheid verhinderde de storm niet. Wat Hij wel deed, was de leerlingen geruststellen dat Hij met hen was, zelfs in de moeilijkste tijden.

We weten, maar willen het eigenlijk niet voor onszelf accepteren dat moeilijkheden een natuurlijk onderdeel van het leven zijn. Zelfs Jezus’ leven was niet probleemloos. Hij waarschuwde ons dat iedereen die Hem volgt, te maken kan krijgen met ‘verdrukking, benauwdheid en lijden’. Maar Hij belooft ook ons te helpen. Hij leert ons de ‘verdrukking’ te doorstaan: ‘Ik laat jullie niet als wezen achter’, zegt Jezus, ‘Ik kom naar jullie toe’. Het is daarvoor wel belangrijk dat we voor hem open staan.

Hoe kunnen we deze stormen in ons leven doorstaan? De lezingen van vandaag geven ons enkele nuttige richtlijnen. Onze eerste lezing uit het boek Job herinnert ons eraan dat alle stormen grenzen hebben; hoe intens ze ook zijn, ze gaan altijd voorbij.

Laten we ons dus in gedachten houden dat we nooit alleen zijn. God is altijd bij ons, zelfs als het lijkt alsof Hij slaapt. Blijf bidden en in verbonden gesprek met Hem wees je ervan bewust dat stormen ons niet alleen dichter bij God kunnen brengen, maar ook nieuwe wegen kunnen openen.

Moge God ons de kracht geven om de stormen in ons leven te doorstaan en ons geloof in Hem te versterken. Amen.

Kapelaan Siju. 

Lezingen: Genesis 3, 9-15; 2 Korintiërs 4, 13-5, 1; Marcus 3, 20-35.
Wellicht herinneren de ouderen onder ons zich nog een liedje van Barend Servet uit 1973: ‘Waar moet het heen, hoe zal het gaan, waar komt die rotzooi toch vandaan? Wat moeten wij met ons bestaan, de wereld is nog niet vergaan’. ‘Waar moet het heen? Waar komt die rotzooi toch vandaan…….? Ondanks dat statistieken uitwijzen dat een groot percentage Nederlanders tevreden is met hun bestaan, blijken er toch ook nogal wat mensen te zijn die ongerust zijn over wat er zich op het wereldtoneel maar ook bij ons in de buurt allemaal afpeelt. Ze/we hebben er geen greep op, snappen het allemaal niet, vragen naar het waarom en missen vertrouwen en blijven thuis bij Europese verkiezingen. Een jaar of tien geleden dachten we waarschijnlijk niet in een dergelijke situatie terecht te zullen komen. Gelukkig weten we, waarschijnlijk uit eigen ervaring, dat er nog steeds veel goeds gebeurt: we hebben werk dat we graag doen of waartoe we ons geroepen voelen, we kunnen aan op de trouw van partner en vrienden, de liefde van kinderen, vrijwilligers die hun handen uit de mouwen steken ten bate van dorpsverenigingen en parochie, ‘n Zorgoverleg in Morgenster dat zich afvraagt hoe het naar vermogen parochianen aandacht kan geven die ze nodig hebben. Veel goeds, veel liefde dus. Maar ook nogal wat kwaad onder individuen en volken zoals de het dagelijks nieuws op de TV laat zien. Conclusie: wij leiden een kwetsbaar en gebroken bestaan. Hoe komt dat, wat is de achtergrond daarvan? Binnen onze geloofstraditie geeft het Boek van de Schepping in een mythisch verhaal de oorzaak aan. We zijn als vrije mensen door God geschapen; we kunnen het goede doen maar ook de neiging hebben grenzen te overschrijden, ons boven alles en iedereen te verheffen, van God noch gebod iets aan te trekken. In het verhaal van Adam (de mens) en Eva, man en vrouw, als vrije mensen geschapen, zwichten beide voor de verleiding. Ze willen meer zijn dan ze zijn en eten van vruchten van de boom waarvan  ze niet mochten  eten. Ze overschrijden hun grens. Dan zoekt God hen op: ‘Mens waar ben je’? Ze durven niet voor de dag te komen, want ze ervaren door hun daad hun naaktheid, hun armzaligheid. Om voor de dag te kunnen komen moeten we ons kleden. Van het kwaad geven mensen graag elkaar of een macht buiten hen de schuld. Bv. voorwendsel voor de oorlog in Oekraïne: het verwaarlozen van de Russische minderheid gepaard aan het waandenkbeeld van het herstel van ‘Groot-Rusland’. Kwaad in onze wereld komt het omdat grenzen worden overschreden, soms letterlijk zoals in oorlogen; maar ook het overschrijden van grenzen van respect voor menselijke integriteit door bedrog uitbuiting, geweld en misbruik. Het kwaad, gesymboliseerd in de kruipende slang, heeft op vele verschillende manieren invloed op mensen. Maar er is ook een antwoord.

Er is in Jezus Christus een nieuwe Adam gekomen, een nieuwe mens, die vasthoudt aan zijn  goede verhouding met God, zijn en onze hemelse Vader. Hij koestert geen eigendunk. Hij beantwoordt aan zijn levensroeping te leven vanuit de liefde en daarmee het kwaad, de zonde, gesymboliseerd door de duivel, te bestrijden. Schriftgeleerden uit Jezus’ tijd, die hun in hun betweterige kennis en voorschriften medemensen gevangen houden, vrezen Jezus en zijn ruimte van leven, oproept op tot navolging van zijn leven in liefde. Degenen die hem daarin volgen belooft Hij ‘leven’ voorgoed. Zíj zijn Jezus’ moeder, broeders, zijn familie: zijn eigen moeder vanaf het begin, later ook zijn leerlingen; in onze tijd ook wij. Wij horen bij Hem. Het Pasen van Jezus, zijn opstanding ten leven, zijn opname bij onze hemelse Vader zijn het resultaat van het beantwoorden van Jezus aan zijn levensroeping. Mogen wij onze grenzen aanvaarden, Jezus Christus navolgen en leven vanuit de liefde voor God en medemens. Amen.

Emeritus pastoor Reijnen. 

Dierbare broeders en zusters in Christus,

Heilige Augustinus van Hippo, een van de grootste kerkvaders in de Kerk, probeerde het mysterie van de Heilige Drie-eenheid te begrijpen, waarin hij vast geloofde en vertrouwde. Tijdens een wandeling langs de zee zag hij een kind spelen in het zand, een gat graven en proberen dit met water uit de oceaan te vullen. Toen H. Augustinus vroeg wat het kind deed, antwoordde het dat hij de oceaan in het gat wilde legen. “Dat is onmogelijk,” zei H. Augustinus, “de oceaan is veel groter dan het gat.” Op dat moment besefte H. Augustinus dat het net zo onmogelijk is om de menselijk geest te vullen met de immensiteit van het mysterie van de Heilige Drie-eenheid.

Vandaag vieren wij het hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid, een van de diepste mysteries van ons geloof. Veel priesters en diakens kijken met enige angst uit naar de preek van deze zondag. Ze vragen zich af: “Hoe preek ik over de Drie-eenheid, als het een mysterie is dat we nooit volledig zullen begrijpen?”

Er is een mooi gezegde: ‘Hoe beter we iemand kennen, hoe dieper we ingaan in het mysterie van wie die persoon is.’

Laten we een voorbeeld nemen: Een jonge man leerde een jong meisje kennen. Ze beginnen meer interesse voor elkaar te tonen en samen op te trekken. Door de loop van de maanden heen, leren ze elkaar steeds beter kennen. Terwijl hun relatie zich ontwikkelt van die eerste verliefdheid tot liefde, beginnen ze te beseffen dat ze elkaar nooit volledig zullen begrijpen. Maar ze beseffen dat ze de dingen anders benaderen, vanwege de hele reeks ervaringen, die ieder van hen afzonderlijk maken tot wie ze zijn.

Hoe beter ze elkaar leren kennen, hoe meer ze het mysterie van elkaar respecteren. Kennismaking (in elkaar verdiepen) heeft tot mysterie geleid. Er is een innerlijke verbinding tot stand gekomen en ze trouwen. Hun respect voor elkaar groeit omdat ze het mysterie van elkaar toestaan om hen tot nieuwe kennis van elkaar te brengen. Mysterie heeft tot kennis geleid.

Nu wil ik dit toepassen op ons geloofsleven en op ons begrip van de Drie-eenheid. Ten eerste leidt kennis tot mysterie. Hoe komen we tot de stelling dat er één God is in drie personen: Vader, Zoon en Heilige Geest? Eén God, maar toch is iedere persoon volledig God?

De Bijbel maakt heel duidelijk dat er maar één God is. Toch spreekt de Schrift ook over de Zoon als het eeuwige Woord van de Vader. Het Evangelie van Johannes stelt dat het Woord vlees is geworden en onder ons heeft gewoond. In de Bijbel zei Jezus vóór de Hemelvaart dat hij terugkeerde naar de Vader, zodat de Vader en de Zoon ons de Heilige Geest kunnen sturen. Jezus beloofde zijn discipelen dat zodra zij de Heilige Geest zouden ontvangen, zij door de Geest geleid zouden worden om te groeien in een begrip van God. Kennis van de Bijbel leidt ons dus naar het Mysterie van de Drie-eenheid.

Ten tweede leidt het Mysterie van de Drie-eenheid ons naar een diepere kennis van God. We vragen ons af: “Waarom heeft de Vader de Zoon gestuurd? Waarom offerde de Zoon zijn fysieke leven voor ons op? Waarom hebben wij de Heilige Geest ontvangen?” Het antwoord waar we op komen is dat God van ons houdt met een liefde die zo diep is, zo allesomvattend, dat die ondoorgrondelijk is.

We begrijpen misschien niet hoe de Ene Drie kan zijn en de Drie Eén kunnen zijn, maar we weten dit wel: er wordt van ons gehouden met een liefde die onze diepste verbeelding te boven gaat. God de Vader heeft ons geschapen, God de Zoon heeft ons verlost, en God de Heilige Geest heiligt ons. Dit mysterie van de Drie-eenheid is een uitnodiging om dieper binnen te treden in de liefde en de gemeenschap van God zelf.

Laten we vandaag, op dit Hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid, onze harten openen voor het mysterie van Gods liefdevolle aanwezigheid in ons leven. Laten we ons leven doordringen door de Drie-eenheid, zodat we steeds dieper kunnen groeien in onze relatie met de Vader, de Zoon, en de Heilige Geest. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus,

Er is een mooi spreekwoord in mijn taal: “Het jongste kindje is altijd het liefste, maar ook het moeilijkste”

Ik ben daar ook geen uitzondering op. Niet als liefste maar moeilijkste. We kunnen ons allemaal herinneren hoe onze kindertijd gekenmerkt werd door fouten en misstappen. Maar ondanks alles bleef onze moeder ons liefhebben en verzorgen, altijd klaar om ons op te vangen en ons op het rechte pad te leiden. 

Toen ik 15 jaar oud was, begon ik regelmatig te sporten met mijn vrienden. De normale afspraak met mijn moeder was tot 17.00 uur. Omdat het die dag mooi weer was, dachten we dat we naar het strand zouden gaan om uit te rusten. Doordat er toch die vrolijke sfeer was, werd het wat later. Ik kwam rond 20.00 uur thuis, 3 uur te laat. Maar als ik binnenkom, kijken alle buren naar mij. Ik begrijp ook niet wat er is gebeurd. 

Toen ik thuiskwam hoorde ik dat de hele familie al bijna 2 uur naar mij aan het zoeken was. Toen dacht ik meteen: oh, oh, oh, hier beginnen mijn kruiswegstaties, de ‘eerste’ kruiswegstatie: Jezus is ter dood veroordeeld. Ja, ik voel me echt verkeerd, omdat ik mijn moeder had moeten informeren dat ik later zou komen.

Toen mijn vader mij zag…, mijn God, ik kan u niet vertellen hoe boos hij was, begint hier de ‘tweede’ statie: Jezus neemt het kruis op zijn schouders. Mijn oudste broer was erg blij, niet omdat ik terugkwam, maar omdat ik eindelijk werd gepakt. Dit voelde echt als de ‘derde statie: Jezus valt voor de eerste keer onder het kruis. 

Terwijl ik verder liep, kwam ík mijn moeder tegen, ja precies, de ‘vierde’ statie: Jezus ontmoet zijn bedroefde moeder. Iedereen dacht dat ze mij pijn zou doen. Maar mijn moeder keek me aan en stelde één vraag. Kennen alle moeders die hier in de kerk zitten die bekende vraag? Heb je iets gegeten vanavond?!!! Al mijn andere kruiswegstaties zijn hier voltooid. 

Beste mensen, Vandaag, op deze zevende zondag van Pasen, vieren we ook Moederdag, een dag waarop we de onvoorwaardelijke liefde en zorg van moeders over de hele wereld eren. Moeder zijn betekent zoveel meer dan alleen maar leven geven; het betekent zorgen, koesteren en liefhebben, zelfs wanneer anderen fouten maken. Moeders hebben de unieke gave om ons te omringen met warmte en genegenheid, om ons te steunen in onze zwakheid en ons te leiden naar het goede.

Afgelopen donderdag vierden wij Hemelvaartsdag, en toen kregen de leerlingen de opdracht wereldwijd van Jezus te getuigen. Maar het evangelie van vandaag speelt zich af op een heel ander moment, namelijk tijdens het laatste avondmaal. Jezus weet wat Hem te wachten staat, en Hij bidt tot zijn Vader, niet voor zichzelf, maar voor zijn leerlingen. 

Hij belooft hun niet alleen de Heilige Geest, maar Hij belooft ook dat Hij voor hen zal zorgen, net zoals een liefhebbende moeder voor haar kinderen zorgt. Deze zorg van Jezus is niet beperkt tot zijn tijd op aarde, maar strekt zich uit tot in alle eeuwigheid. Jezus zorgt ook voor ons, zijn volgelingen, op elk moment van ons leven.

Jezus roept ons ook op om deze liefdevolle zorg aan anderen te tonen. Hij vraagt ons om voor elkaar te zorgen, net zoals Hij voor ons zorgt. Dat betekent niet alleen het vervullen van materiële behoeften, maar vooral het tonen van medeleven, het delen van vreugde en verdriet, en het bieden van een luisterend oor in tijden van nood.

Beste mensen, Moederdag herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om liefde en zorg in onze relaties te tonen. Het herinnert ons eraan dat liefde niet alleen een woord is, maar een daad van toewijding en opoffering. Het is de liefde die Jezus ons heeft voorgedaan, de liefde die ons vraagt om anderen lief te hebben zoals Hij ons heeft liefgehad.

Laten wij dus vandaag onze moeders en moederlijke vrouwen bedanken door lief voor hun te zijn als zij nog leven en door voor hen te bidden als zij naar hun eeuwige beloning zijn gegaan.
Ik wens alle moeders en moederlijke vrouwen fijne Moederdag, Amen.

Kapelaan Siju

Hemelvaartsdag

Broeders en zusters, Vroeg of laat worden we allemaal in ons leven geconfronteerd met de dood van mensen die ons dierbaar zijn. Dat weten velen onder ons uit eigen ervaring, omdat we afscheid hebben moeten nemen van een geliefde, dikwijls ook van meer dan één geliefde. Lichamelijke aanwezigheid is er niet meer, en dat is heel pijnlijk. Geen gelegenheid meer tot een hartelijk gesprek, een lach, een kus, een knuffel. Niet meer samen zijn. En toch is er geen afwezigheid, de geestelijke verbondenheid blijft, zelfs op een Hoger niveau, maar is niet tastbaar.  Om ons heen en in onze beleving blijft de geliefde aanwezig in ons gemis, in ons verdriet, in onze herinneringen, in onze gesprekken met anderen, in de bloemetjes bij de foto en aan het graf.

Zeker, de leerlingen voelden hetzelfde bij de dood van Jezus. Zij herinnerden zich zijn belofte toen Hij tegen hen had gezegd: ‘Ik zal jullie weer zien en jullie harten zullen vol vreugde zijn’. Het Hemelvaartsfeest is geen herdenking van zijn vertrek uit deze wereld, maar van zijn aanwezigheid op een nieuwe manier. Jezus’ Hemelvaart was het moment waarop hij zijn taak overdroeg aan zijn volgelingen, aan Zijn Kerk. Hij vertrouwde hun de missie toe om zijn boodschap van liefde, vergeving en verlossing te verspreiden over de hele wereld.

Dit nieuwe begin was niet alleen een taak, maar ook een belofte. Een belofte van de Heilige Geest die zou komen om hen te troosten, te leiden en te inspireren. Op die belofte moesten ze wachten tot Pinksteren, toen de Geest in vuur en wind neerdaalde, was dit het begin van Gods Kerk.

Voor ons herinnert Hemelvaartsdag ons vandaag eraan dat de taak van Gods Kerk voortduurt. We zijn geroepen om de liefde van Jezus te tonen in alles wat we doen, om zijn boodschap van hoop te verkondigen in een wereld die zo vaak wordt overschaduwd door verdriet en angst.

Maar te midden van deze opdracht is er een geruststellende zekerheid: Jezus is altijd met ons. Zijn Hemelvaart betekent niet dat hij ons heeft verlaten; integendeel, het betekent dat hij nu (als het ware) aan de rechterhand van God is, voor ons pleitend en ons kracht gevend door zijn Geest. In de relatie van het liefdevolle gebed en in het gesprek met Hem zal Hij ons blijven inspireren en bijstaan, waardoor wij bij Hem kunnen blijven ‘putten’ en vanuit ons innerlijk, raad vragen.

Laten we op deze Hemelvaartsdag onze harten verheffen in dankbaarheid voor het werk van Jezus Christus, voor zijn opstanding, zijn hemelvaart en de belofte van zijn terugkeer. Laten we ons ook toewijden aan het volgen van zijn voorbeeld en het verspreiden van zijn liefde in de wereld, totdat hij komt om alle dingen nieuw te maken. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters,  Roepingen zondag, is een dag die is toegewijd aan het reflecteren over onze unieke roeping in het leven. Het is een dag waarop we erkennen dat iedere persoon, zonder uitzondering, een roeping heeft ontvangen van God. Deze roeping roept ons op om ons leven te wijden aan liefde, dienstbaarheid en het nastreven van het Hogere goed.

In het Evangelie van vandaag  horen we Jezus spreken over zichzelf als ‘de Goede Herder’ die zijn leven geeft voor zijn schapen. Hij toont ons het voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde en toewijding. Net zoals de goede herder zijn kudde kent en bereid is om alles op te geven voor hun welzijn, zo kent God ook elk van ons en roept ons tot een leven van liefdevolle dienstbaarheid aan anderen.

Soms kan het moeilijk zijn om onze roeping te herkennen te midden van de drukte en afleidingen van het moderne leven. Terwijl ik de komende week al mijn 2 jarige priesterwijdingsdag ga vieren, kijk ik terug naar mijn eigen roepingsverhaal. Op16 jarige leeftijd zou het voor mij ondenkbaar zijn geweest om zelfs maar te overwegen om priester te worden. Ik kan me nog herinneren hoe de gedachte aan het priesterschap voor het eerst in mij opkwam. Ook ik kan mij de elementen van twijfel herinneren en de angst in mijn hart tijdens de opleiding. Maar ik herinner me ook het moment van ‘ja, God heeft iets met mij te maken.’

Toen ik op 17-jarige leeftijd was, begon ik mijn priesteropleiding. Ik vond dat heel moeilijk om verder te komen. Omdat ik de studie en het priesterleven moeilijk vond. Maar ik ging regelmatig naar mijn geestelijke begeleider voor spirituele begeleiding en ondersteuning. Hij zei me dat ik moest nadenken over het levensverhaal van Pastoor van Ars, omdat hij precies dezelfde situatie ervoer als ik. “Maar als je een echte roeping hebt, zal God je niet in de steek laten”. Op dat moment was ik heel zeker van één ding: Als God mij echt nodig heeft, ook al zou ik van hem weg gaan, zou hij mij terugbrengen. Zo is mijn leven verder gegaan.

Maar toen ik met de filosofie opleiding begon, kwam er een echt moment van twijfel en onzekerheid over mijn roeping. Ik dacht echt dat ik zou stoppen en in een ander vak zou verder studeren aan de universiteit. Maar God had een ander plan voor mij. Op een dag kwamen andere studenten naar mij toe met een verzoek: Op 4 augustus vieren wij het feest van Pastoor van Ars, die dag is altijd een grote feestdag op het seminarie. Dit jaar spelen zij een toneelstuk over het levensverhaal van Pastoor van Ars. Ze vroegen mij om de rol van Pastoor van Ars te spelen. Dat was voor mij echt verrassend, want ik werd echt geïnspireerd door zijn leven. Maar toch had ik meteen ‘nee’ gezegd, omdat ik van plan was om met de priesteropleiding te stoppen.

Maar drie dagen voor het feest kwamen ze weer naar mij toe en zeiden dat ze alles hadden voorbereid, maar op het laatste moment werd de persoon die de rol van Pastor van Ars speelde ziek en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze hadden geen andere optie dan dat ik die rol over zou nemen. In deze situatie had ik ook geen andere optie en kon ik geen ‘nee’ zeggen, dus zei ik tegen hen: “Ja, ik doe het”. Dat was het moment waarop mijn leven omdraaide. Ik speelde de rol van Pastoor van Ars. Dat programma bleek uitstekend te zijn en verliep beter dan ze hadden verwacht. Na het programma kreeg ik een nieuwe naam. Ik was niet langer Siju, maar ‘Pastoor van Ars.’ Vanaf dat moment veranderde alles in mijn leven en veranderde ik mijn beslissing en voelde dat misschien God iets met mij te maken heeft. En ik begon Gods doel met mij te onderzoeken.

Beste mensen, roepingen zondag herinnert ons eraan dat God ons allen heeft geschapen met een uniek doel en dat Hij ons roept om dat doel te vervullen met vrijgevigheid en liefde. Het is een uitnodiging om stil te staan bij onze eigen roeping in ons leven. Om te luisteren naar de fluisteringen van ons hart en om ons leven te wijden aan datgene wat ons echt vervult en betekenis geeft.

Roepingen zijn niet alleen voorbehouden aan hen die zich wijden aan een religieus leven als priesters, broeders of zusters. Hoewel deze roepingen van onschatbare waarde zijn voor de Kerk en de wereld, zijn er ook talloze andere manieren waarop we onze roeping kunnen vervullen in het dagelijks leven. Of het nu is als ouders, leraren, artsen, kunstenaars, vrijwilligers in de kerk, of in welke andere rol dan ook, we worden allemaal geroepen om onze gaven en talenten te gebruiken voor het welzijn van anderen en voor de glorie van God. En Gods glorie is dat wij een dienstbare betekenis hebben voor elkaar.

Laten we op deze dag bidden voor een dieper begrip van onze roeping en de moed om deze te volgen, wetende dat God altijd met ons is op onze reis.  Amen.

Kapelaan Siju.