Preken

Overweging:

“In de nacht dat hij werd verraden”… Elke keer dat we de Eucharistie vieren, gebruiken we die woorden. Elke keer dat we het moment naderen waarop Christus naar ons toekomt in brood en wijn, beginnen we met onszelf eraan te herinneren dat Christus dit deed ‘in de nacht dat hij werd verraden’.

De Evangelisten Mattheüs, Marcus en Lucas vertellen ons zorgvuldig de rituele uitleg van wat Jezus deed ‘in de nacht dat hij werd verraden’. Ze vertellen ons over brood en wijn, over zegenen en breken, over danken en delen. Maar wanneer Johannes voor ons de gebeurtenissen vertelt “in de nacht dat hij werd verraden”, vertelt hij ons niets over brood en wijn. Maar Johannes vertelt ons wat het betekent.

En wat Jezus deed ‘in de nacht dat hij werd verraden’ van alles zich bewust. Hij wist dat het einde nabij was. Hij wist dat niet alleen Judas, maar ook Petrus en Andreas, Jakobus en Matteüs Hem zouden verraden. Ze zouden Hem allemaal in de steek laten. Zij zouden Hem door hun daden verloochenen. Jezus wist dat dit het uur was… dit was de tijd dat het verlossingswerk zou plaatsvinden. En Jezus zou dit uur naderen met een bezwaard hart dat hij nog nooit eerder had gekend.

En op dat moment waarop de meesten van ons zich zouden overgeven aan woede en wanhoop… wanneer de meesten van ons zo onbarmahartig zouden zijn voor de pijn en verraad dat op handen was. Jezus deed het ondenkbare. Hij nam de plicht van de laagste van de slaven op zich en waste de voeten van zijn leerlingen. Hij goot niet alleen het water van dienstbaarheid uit, maar ook van vergeving. Hij reinigde en kuste hun voeten met de liefde van God die zo diep is dat ze door al onze kleinzieligheid,  al onze woede, al onze pijn en al onze wrok heen snijdt.

Op deze Witte Donderdag zijn we geroepen om twee heel eenvoudige handelingen te verrichten. Wij zijn geroepen om in gebedsvolle eerbied voor de Eucharistie en vervolgens in nederige dienstbaarheid aan onze zusters en broeders. De Eucharistie verenigt ons met Christus. Christus gaf zijn leven voor ons en dat komt tot uiting in ons dagelijks leven door de voeten van anderen te wassen, anderen te dienen, anderen belangrijker te maken dan wijzelf, het welzijn van anderen te zoeken. ‘Op de avond dat hij werd verraden’ is vanavond. Vanavond begint onze geloofsreis, onze overgang van de dood naar het leven. Maar het is Christus die de reis benadrukken. Onze reis begint met gebedsvolle eerbied voor Christus, maar moet doorgaan in dienst van elkaar.

Beste mensen, het is vandaag feest voor ons allen, maar voor de priesters toch wel in het bijzonder. Door het priesterschap zet Jezus Christus zijn eigen werk op aarde voort. Het is de priester, die het levensoffer van Jezus Christus iedere dag opnieuw aan God mag opdragen. Het is een hele eer, maar ook hier geldt: wij hebben gratis ontvangen; wij hebben geen reden ons ergens op te beroemen, tenzij op Jezus Christus zelf.

Wij, priesters én diakens zijn dankbaar voor deze grote geschenken. Ik hoop, dat jullie ook heel dankbaar zijn voor Gods grote geschenken. Laten wij er altijd eerbiedig mee omgaan. En vooral laten wij er voor zorgen, dat de heilige Communie veel vruchten draagt in ons dagelijkse leven. Dat wij Jezus in zijn liefde navolgen, want daar is het Hem uiteindelijk om te doen: dat wij zijn liefde aan God en aan elkaar schenken. Amen.

Kapelaan Siju.

Overweging:

Beste mensen, Misschien hebben je buren het ook gevraagd: ‘Breng mij eens een palmtakje mee.’ Het gebeurt dat mensen, weliswaar vervreemd van de kerk zijn, maar toch nog belang hechten aan dat simpele palmtakje. Het is als een allerlaatste dunne band met de geloofsgemeenschap. Om te kunnen verstaan wat dat takje betekent, wat de symboolwaarde ervan is, gaf de kerk ons dit stukje Evangelie.

Vandaag klinkt het woord ‘Hosanna’, door de straten van Jeruzalem, en over een paar dagen zullen wij horen: ‘Aan het kruis met Hem!’ Het Joodse volk in Israël leeft in onderdrukking tijdens de Romeinse bezetting. In die omstandigheden duiken er verhalen op over een onbekende man uit de landstreek Galilea in het noorden van het land. Er wordt verteld dat Hij mensen weer moed inspreekt, nieuwe hoop geeft, en dat waar Hij komt het leven opbloeit. Langzaam gaan steeds meer mensen hopen en uitzien naar zijn komst naar Jeruzalem: ‘Als Hij toch eens koning zou worden, wat zou het dan goed met ons gaan.’

Maar Jezus wist echter dat Hij felle tegenwind zou ondervinden. De oudsten, de hogepriesters en Schriftgeleerden voelen zich bedreigd in hun positie en dreigen ook hun machtsmisbruik over het volk te verliezen door ‘Jezus’ optreden. Het conflict tussen Jezus en de hogepriesters heeft zijn hoogtepunt bereikt, en zij willen niet dat hun macht in gevaar komt door die Jezus van Nazareth.

Er worden plannen gemaakt om de ontwikkeling in de kiem te smoren. Jezus wordt vooral geraakt door mensen die ziek zijn, verdrietig, eenzaam zijn of in nood verkeren. De pijn van die mensen wordt Zijn pijn. Meer dan eens heeft Hij ook de tranen in zijn ogen, Hij houdt van mensen, en juist van die mensen. Deze mensen lopen massaal naar hem toe en gaan uit hun dak als ze Hem verwelkomen in Jeruzalem, zij roepen Hem van alles toe zoals: Messias, verlosser, koning en profeet, en zingen luidkeels Hosanna en zwaaien met palmtakken, de vuile stoffige straten hadden ze met hun mantels bedekt voor Hem, Jezus mocht er zomaar overheen rijden.

Jezus is volledig gelijk geworden aan ons als mens, Hij heeft het menselijk geluk gekend, maar ook het menselijk lijden verdragen en gedeeld. Jezus was ook een echte doorzetter. Hij ging door met wat Hij begonnen was, ondanks zijn vele tegenwerking. In Jeruzalem moest Hij zijn taak en zending afronden en voltooien. Zijn intocht is het begin van zijn aardse einde. Hij ging door waar anderen allang afgehaakt zouden zijn, maar waarom?

Omdat Hij geloofde in Zijn opdracht, in de taak die God, Zijn Vader Hem had toevertrouwd. Jezus vraagt ons ook, of je zijn volgeling wilt zijn: ‘Wees alsjeblieft geen ‘dood hout’ maar ‘levend hout’, ga door! Zelfs als je ontmoedigd raakt door alle negatieve dingen die je om je heen ziet gebeuren. Maar als je bereid bent, net als de ezel, (en Jezus eveneens tijdens Zijn lijdensweg) de lasten van je medemensen te dragen, dan kun jij zelf, Jezus naar deze wereld dragen.

Mede gelovigen, als wij meer dan twintig eeuwen later een palmtakje in onze huiskamer achter het kruisbeeld bevestigden, dan zit daar een manier van leven achter, een keuze voor liefde, hoop, vrede en nederigheid. Het is een levenshouding die de fouten niet bij de andere gaat zoeken, maar naar zichzelf durft te kijken. In een huis met een palmtakje moet vrede wel een kans krijgen. Amen.

Kapelaan Siju.