Piet van Loo

Broeders en zusters in Christus, De wereld waarin we leven wordt vaak gekenmerkt door een drang naar controle en overheersing, of het nu in politiek, werk of zelfs in ons gezin is. Deze neiging kan relaties verzwakken en verdelen, terwijl we door het evangelie van vandaag worden opgeroepen tot een ander pad: niet het pad van heersen, maar het pad van liefde.

In het scheppingsverhaal, waar God de vrouw schept uit de zijde van de man, ligt een prachtige symboliek. Het laat zien dat man en vrouw naast elkaar staan als gelijken, niet boven of onder elkaar. Niet als het beeld zoals het vroeger werd uitgelegd om de vrouw hiermee onderdanig te maken aan de man, maar…dit beeld is een krachtige herinnering dat de verhoudingen tussen mensen nooit gebaseerd mogen zijn op overheersing of controle, maar op liefde en dienstbaarheid.

Dit zien we ook terug in de woorden en daden van Jezus. Hij kwam niet om te heersen, maar om te dienen. Zijn hele leven is een getuigenis van zelfopofferende liefde, een liefde die niet streeft naar controle, maar naar het welzijn van de ander. Dit is het ideaal waartoe wij geroepen zijn, in ons gezin, op het werk, in onze kerkgemeenschap, en overal waar we relaties aangaan.

In het evangelie van vandaag zien we hoe Jezus terugverwijst naar de oorspronkelijke bedoeling van de schepping, waarin man en vrouw één worden in liefde. De wet over echtscheiding, zoals de farizeeën die voorstelden, was bedoeld om macht te handhaven, maar Jezus wijst hen erop dat de kern van menselijke relaties liefde moet zijn.

Deze liefde, die geduld, vergeving en nederigheid vraagt, gaat veel dieper dan regels en wetten. Het huwelijk is slechts één voorbeeld van deze roeping tot liefde, maar het principe geldt voor al onze relaties.

Jezus sluit het evangelie af met een krachtige uitspraak: “Wie het Koninkrijk van God niet aanneemt als een kind, zal er zeker niet binnengaan.” Hierin ligt een belangrijke les voor ons allen. Een kind leeft vanuit eenvoud, nederigheid en vertrouwen. Kinderen streven niet naar macht of controle, zij geven en ontvangen pure liefde in alle openheid en oprechtheid. Jezus nodigt ons uit om dezelfde houding van eenvoud en liefde te omarmen.

Wanneer we streven naar macht of dominantie, verliezen we het vermogen om werkelijk lief te hebben. We verstrikken ons in trots en zelfgerichtheid, waardoor onze relaties oppervlakkig en gefragmenteerd worden. Liefde kan alleen bloeien in een omgeving van nederigheid, waar we bereid zijn om te geven zonder iets terug te verwachten, en om te ontvangen met open handen en een open hart.

Broeders en zusters, de mens is niet geroepen om te heersen, maar om lief te hebben. Dit is de waarheid die God ons vandaag wil laten zien. Alleen door liefde kunnen we werkelijk mens zijn, naar Gods beeld en gelijkenis. Laten we, geïnspireerd door het voorbeeld van Christus, steeds weer kiezen voor de weg van liefde. Moge God ons de genade schenken om onze trots en verlangen naar macht los te laten, en in plaats daarvan de eenvoud en nederigheid van een kind te omarmen. In die eenvoud zullen we ontdekken dat ware kracht niet ligt in controle, maar in de bereidheid om lief te hebben.

Ik wens u een gezegende week, en alle genade op uw gebeden. Amen.

Kapelaan Siju. 

Lieve mensen , beste kinderen, Vandaag vieren we samen de oogstdankviering, een dag waarop we stilstaan bij alles wat de aarde ons geeft. Kijk eens naar wat hier voor het altaar staat: een appel, een aardappel, en een tros druiven, melk, brood.

Beste kinderen, laat me jullie een vraag stellen: wat hebben deze vruchten nodig om te groeien? Aarde, water en zonlicht — dat zijn geschenken die de natuur ons zomaar geeft. We hoeven niet te betalen voor de regen die valt of de warmte van de zon die schijnt. En toch is dat niet genoeg. Wie zorgt ervoor dat deze vruchten uiteindelijk op onze tafel terechtkomen? Het zijn de boeren, de landbouwers en fruittelers, de mensen die met zorg en aandacht de gewassen planten, verzorgen en oogsten. Dankzij hun harde werk kunnen wij genieten van deze goede gaven.

Vandaag mogen we stilstaan bij deze prachtige samenwerking tussen wat ons gegeven wordt en wat wij doen. God geeft ons de aarde, de regen, de zon, de dieren. Maar ook wij, mensen, hebben een belangrijke taak. Wij moeten zorgen voor de aarde, zodat die vruchten kan voortbrengen. Zonder de inzet van mensen zou die appel of aardappel hier niet liggen. We mogen daarom dankbaar zijn voor de mensen die werken met de aarde en de dieren, en die ons helpen om van de overvloed van de natuur te genieten.

Maar terwijl we vandaag dankbaar zijn, moeten we ook eerlijk zijn over hoe wij met de aarde omgaan. Jezus zag de natuur als een weerspiegeling van Gods goedheid en zorg. Hij gebruikte vaak beelden uit de natuur om ons iets te leren over het Koninkrijk van God. Denk maar aan het mosterdzaadje dat groeit, of de wijnstok die goede vruchten draagt. Jezus zag de natuur als een geschenk om van te leven, maar ook om te respecteren en te beschermen.

Helaas moeten we constateren dat we in onze tijd de natuur niet altijd goed behandelen. De aarde is kwetsbaar, en vaak maken we haar kapot. Door vervuiling, ontbossing en klimaatverandering brengen we schade toe aan Gods schepping. Dat is iets waar we niet zomaar aan voorbij kunnen gaan. We zien de gevolgen om ons heen: hittegolven, droogte, overstromingen. De oogsten zijn niet meer zo voorspelbaar als vroeger. Dit zijn allemaal tekenen dat we op een andere manier met de aarde moeten omgaan.

Vandaag, op deze oogstdankviering, mogen we daarom niet alleen dankbaar zijn voor alles wat we ontvangen, maar ook nadenken over wat wij kunnen doen om de schepping te beschermen. Wat kunnen wij doen om beter met de natuur om te gaan? Hoe kunnen wij bijdragen aan het behoud van de aarde, zodat ook onze kinderen en kleinkinderen kunnen genieten van de vruchten van de aarde?

Beste mensen, Jezus geeft ons het voorbeeld. Hij zag de natuur als een kostbare spiegel van Gods liefde. Laten wij die liefde beantwoorden door met zorg en aandacht om te gaan met de schepping. Laten we ervoor zorgen dat de aarde niet uitgeput raakt, maar dat zij blijft bloeien en vruchten voortbrengt voor de generaties die na ons komen.

Laten we vandaag niet alleen danken voor de overvloed die de aarde ons geeft, maar ook bidden dat wij beter leren zorgen voor de schepping. Amen.

Kapelaan Siju.

Lezingen: Wijsheid 2,12.17-20; Jacobus 3, 16-4,3; Marcus 9, 30-37.

Onze taal kent woorden voor situaties, die aan elkaar tegengesteld zijn; bijvoorbeeld: oorlog en vrede; geluk en ongeluk; activiteit en passiviteit; slagen en falen; vroeg en laat, dag en nacht, goed en kwaad, macht en onmacht, begin en einde, leven en dood, geloof en ongeloof. Ze kenmerken het verloop van het leven. Het een is er nooit zonder de mogelijkheid van het andere: degene, die wij kennen als goed kan van gedrag veranderen; de kwade mens kan zich bekeren. Dat is opvallend waar toch ieder mens ten diepste verlangt naar leven, naar geluk, naar veiligheid, naar geborgenheid; naar er te mogen zijn en ‘gezien’ en gerespecteerd te worden. Voor menigeen echter ziet het leven er heel anders uit. Denk aan soldaten aan het front in oorlogsgebieden; aan hun familieleden thuis in zorg en angst. 80 Jaar geleden werd Zuid-Limburg bevrijd. Dat is op diverse plaatsen gevierd; ook met extra aandacht voor militaire begraafplaatsen in Margraten en Kapel (Henri Chapelle). Wij leven; zij zijn gesneuveld. Er kleeft gebrokenheid aan ons bestaan. En dat werkt uit in mensen. Ieder heeft de ervaring van goed en kwaad, van een ‘Ik-eerst’-bestaan of een leven dat ook bekommerd is om het heil van de ander. Ieder van ons leeft in omstandigheden, die het goede of het kwade kunnen bevorderen. We leiden geen paradijselijk bestaan. Rampen kunnen ons treffen, mensen kunnen elkaar goed doen en elkaar naar het leven staan.

Vandaag gaat het in de lezingen uit onze H. Schrift om mensen en hun gedrag. Het Boek Wijsheid heeft mensen voor ogen, die gekozen hebben om er te zijn voor zichzelf, zonder God; die het godsgeloof maar onzin vinden en zich ergeren aan degenen, die van hun geloof ‘werk maken’; niet alleen daar werk van maken via eredienst, bezinning en gebed, maar ook door vanuit dat geloof zich verantwoordelijk te voelen voor anderen, minder bedeelde, armen en behoeftigen. Het Boek Wijsheid onderkent de situatie van anti-gelovigen, die zelfs tot bedreiging kan leiden en tot geweld. De vervolgtekst uit het Boek Wijsheid, vandaag,  jammer genoeg, níet gelezen, geeft aan hoe de goddeloze zich vergist en de rechtvaardige door God bestemd is om (voorgoed) te leven. In verband met de keuze van de eerste Bijbeltekst volgt de keuze voor de tekst uit het Evangelie van Marcus. Jezus is ons niet-paradijselijk bestaan in Godsnaam met ons  komen delen. Hij staat daarin voor gerechtigheid, mededogen, ruimte van leven en liefde. Hij vraagt waar zijn leerlingen voor staan. Die zijn tamelijk op zichzelf gericht’: ieder wil de voornaamste zijn en de daarbij behorende vooraanstaande positie innemen. Daar komt Jezus tegen op. Zelf is Hij dienaar van mensen, ook al ondergaat Hij tegenstand van op eigen positie bedachte overheid en van maatschappelijke en godsdienstige groeperingen. Zijn verhouding tot God, zijn hemelse Vader, is echter garantie van behoud en van leven voorgoed. Van zijn volgelingen verwacht Jezus, dat ze evenals Hij zelf dienstbaar zijn aan mensen. Dat kan op vele manieren: door je vast werk of het werk als vrijwilliger, door liefdevolle aandacht en hulpverlening. Het heeft te maken met hoe je wil leven. Daarbij mag je eventueel een goede positie aangeboden krijgen, maar het moet daar niet om gaan. Dienstbaar willen zijn is waar het om gaat. Daar heeft onze samenleving momenteel grote behoefte aan; daar heeft ieder dorp momenteel grote behoefte aan, zeker waar de betrokkenheid op elkaar afneemt, de druk op het leven van  verenigingen toeneemt. En, waar het de toekomst van geloof en kerk betreft, zal het gaan om de kwaliteit van de dienstbaarheid van de kerk aan onze wereld, aan de mensen om ons heen. Het moet ons gaan om het heil van mensen, dat ondersteund wordt door onze liefde. Daar hebben we de hulp bij nodig van Gods Geest. Moge die ons bijstaan. Amen

Emeritus pastoor Reijnen

Beste mensen, Misschien heeft u wel eens gehoord van de Taj Mahal in India, een wereldberoemd monument van liefde. Keizer Shah Jahan liet dit schitterende gebouw van wit marmer, versierd met edelstenen en ingewikkelde patronen, bouwen als teken van zijn eeuwige liefde voor zijn vrouw Mumtaz Mahal. Dit monument is een bewijs van menselijke toewijding en creativiteit.

Maar vandaag herdenken we een andere, nog grotere uitdrukking van liefde. God koos niet voor een monument van steen om Zijn liefde voor Maria te tonen, maar verhief haar met lichaam en ziel naar de hemel. Hij maakte haar tot een levende tempel van de Heilige Geest, een teken van zijn onbegrijpelijke en onmetelijke liefde. Dit is de ware betekenis van de Tenhemelopneming: het verheffen van Maria tot in de heerlijkheid van God.

Dit geloofsmysterie werd op 1 november 1950 plechtig vastgelegd door paus Pius XII in de apostolische constitutie Munificentissimus Deus (Dat betekent: “Allervrijgevigste God” Het is Gods allerhoogste waardering voor de ‘Edelmoedigheid’ van Maria). Het dogma van de Tenhemelopneming benadrukt de unieke band tussen Maria en haar Zoon, Jezus Christus. Het bevestigt de grote dingen die God in haar leven heeft gedaan, zoals Maria zelf zingt in het Magnificat: “De Almachtige heeft grote dingen voor mij gedaan, heilig is zijn Naam.”

Wanneer we nadenken over Maria’s Tenhemelopneming, worden we uitgenodigd om ons af te vragen of we, net als Maria, de zegeningen in ons leven erkennen. Zijn we dankbaar voor wat God ons geeft? Vertrouwen we, zoals Maria, op God en leggen we ons leven in Zijn handen met nederigheid en bereidheid?

Wat kunnen wij van Maria leren? Allereerst leren we van haar vertrouwen in God. Maria wist ook niet altijd hoe Gods plan precies zou verlopen, maar ze vertrouwde erop dat Hij haar zou leiden. Ook wij worden uitgenodigd om ons vertrouwen in God te stellen, vooral in tijden van onzekerheid en lijden. Net zoals Maria worden we uitgenodigd om “ja” te zeggen tegen Gods wil in ons leven, God is de Bron van Liefde en daarom mogen wij erop vertrouwen dat Hij in ieder geval het beste met ons voor heeft, zelfs als we niet alle antwoorden hebben. Wij kunnen vaak niet begrijpen wat er allemaal gebeurd, maar Hij wil ons in ieder geval in Liefde inspireren.

Daarnaast herinnert Maria ons aan de waarde van een leven van dienstbaarheid en liefde. Haar leven was gericht op anderen: op haar Zoon Jezus, op haar echtgenoot Jozef, en op de mensen om haar heen. Wij worden ook geroepen om ons leven te richten op dienstbaarheid aan anderen, in navolging van het voorbeeld dat Maria ons gaf.

Beste mensen, De verheffing van Maria is niet alleen een eerbetoon aan haar, maar ook een teken van vertrouwen en hoop voor ons allen. Net zoals Maria is opgenomen in de hemel, worden ook wij geroepen om deel te hebben aan Gods glorie. Dit feest herinnert ons eraan dat ons leven op aarde niet het einde is, maar dat er een grotere bestemming op ons wacht: een bestemming van eeuwig leven bij onze hemelse Vader.

Laten we vandaag, op dit Hoogfeest van Maria Tenhemelopneming, vragen om haar voorspraak. Dat zij ons mag begeleiden op onze levensweg om onze aardse taken aan te kunnen. Moge zij ons helpen om net zoals zij, ons vertrouwen in God te stellen en om te leven in dienstbaarheid en liefde. En moge de hoop en uitdrukking, die uitstraalt van haar tenhemelopneming, ons bemoedigen in ons eigen geloofsleven, in de zekerheid dat ook wij geroepen zijn tot een eeuwig leven bij God.

Maria, Koningin van de hemel, bid voor ons, zodat we mogen delen in de glorie die God voor ons bereid heeft. Amen.

Kapelaan Siju. 

Beste mensen, vandaag, terwijl velen van ons in de vakantietijd genieten van rust en nieuwe ervaringen, willen de lezingen ons uitnodigen om na te denken over een essentieel en universeel thema: ‘Eten’. Vakanties bieden ons vaak de gelegenheid om gerechten uit verschillende landen te proeven. Soms vinden we ze heerlijk, andere keren klagen we over de onbekende smaken of bereidingen. Eten speelt niet alleen in deze tijd, maar heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in ons leven. Het is een bron van dagelijkse zorg en vreugde, en in de Heilige Schrift wordt ‘eten’ vaak gebruikt als een symbool van Gods zorg en als een test van trouw en afhankelijkheid.

Vanaf het begin der tijden, in het boek Genesis, zien we dat eten een diepere spirituele betekenis heeft. God plantte twee bijzondere bomen in de Hof van Eden: ‘De boom des levens en de boom van de kennis van goed en kwaad’. De boom des levens vertegenwoordigt de volheid van Gods voorzienigheid en het leven dat Hij geeft. Aan de andere kant symboliseert de boom van de kennis van goed en kwaad de menselijke autonomie en het verlangen om los van God te beslissen wat goed en kwaad is. Door van deze laatste boom te eten, kozen Adam en Eva voor onafhankelijkheid van Gods leiding, wat leidde tot de val van de mensheid.

In de eerste lezing van vandaag worden we teruggevoerd naar de tijd van de Israëlieten in de woestijn, nadat zij waren bevrijd uit de slavernij in Egypte. Tijdens hun reis naar ‘het Beloofde Land’ was er een gebrek aan voedsel en water, en de mensen begonnen te klagen. Ondanks hun geklaag gaf God hen water uit een rots en manna uit de hemel, wat hen in hun nood voorzag. Dit manna was een tastbare uitdrukking van Gods zorg en een voorbode van toekomstige redding.

In het Evangelie van vandaag horen we Jezus zeggen: “Ik ben het brood des levens. Wie tot Mij komt, zal geen honger hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit dorst hebben.” Deze woorden wijzen op de diepere betekenis van het manna. Jezus presenteert zichzelf als het ware brood uit de hemel, het brood dat eeuwig leven geeft. Hij is de vervulling van de belofte van God om voor Zijn volk te zorgen.

Door te zeggen dat Hij het brood des levens is, nodigt Jezus ons uit om onze afhankelijkheid van Hem te erkennen. Net zoals de Israëlieten dagelijks afhankelijk waren van het manna om te overleven, zo worden wij uitgenodigd om dagelijks ons leven te richten op Jezus en te putten uit de geestelijke voeding die Hij ons biedt. Het gaat hier dus niet alleen om fysiek voedsel, maar om de diepe spirituele vervulling die alleen Hij kan geven.

Deze geestelijke waarheid vindt zijn hoogtepunt in de Eucharistie, waar we het lichaam en bloed van Christus ontvangen. Dit sacrament herinnert ons eraan dat Jezus ons leven en kracht geeft. Zoals het brood en de wijn ons fysiek voeden, zo voedt Jezus ons spiritueel door Zijn aanwezigheid in de Eucharistie. Elke keer dat we de Eucharistie vieren, herinneren we ons Gods voortdurende zorg en liefde voor ons, en onze roeping om in afhankelijkheid van Hem te leven.

Broeders en zusters, de lezingen van vandaag roepen ons op om onze relatie met eten te heroverwegen. Het gaat niet alleen om fysieke voeding, maar om de diepere spirituele betekenis ervan. Laten we ons bewust zijn van de dagelijkse zorg van God voor ons, zoals geïllustreerd in de verhalen van Genesis en de woestijnervaring van de Israëlieten. En laten we in Jezus, het brood des levens, onze ware vervulling vinden. Moge deze Eucharistie ons opnieuw verbinden met de levende Christus, die ons voedt en sterkt op onze levensreis. Amen.

Kapelaan Siju