Piet van Loo

Beste broeders en zusters:
Vandaag vieren we het feest van de Opdracht van de Heer in de Tempel, ook wel bekend als Maria Lichtmis. Op deze dag herdenken we hoe Maria en Jozef, in gehoorzaamheid aan de wet van Mozes, hun pasgeboren zoon Jezus naar de tempel brachten om Hem aan God op te dragen. Dit feest is een viering van licht, toewijding en hoop. Simeon, de oude profeet, herkende in dit kind het licht dat de heidenen zou verlichten en sprak de woorden: “Een licht dat voor de heidenen straalt, een glorie voor uw volk Israël.”

Maar wat betekent dit licht voor ons vandaag? Hoe kunnen wij, net als Simeon en Hanna, dit licht herkennen en doorgeven in onze wereld? Laat mij u een verhaal vertellen dat ons hierbij kan helpen – een verhaal over Moeder Teresa en haar ontmoeting met kinderen.

Moeder Teresa, die haar leven wijdde aan de armsten der armen, werd eens gevraagd hoe zij zo veel liefde en mededogen kon hebben voor de mensen die zij diende. Ze vertelde over een ervaring met een groep kinderen in Calcutta. Op een dag ontmoette ze een groepje spelende straatkinderen. Ze waren arm, hun kleren versleten en hun maagjes leeg. Toch straalden ze van vreugde.

Moeder Teresa ging bij hen zitten en vroeg: “Waarom zijn jullie zo blij?” Een van de kinderen keek haar aan en antwoordde: “Omdat we van elkaar houden en omdat God van ons houdt.”

Dit eenvoudige antwoord raakte Moeder Teresa diep. Het kind bezat geen materiële rijkdom, geen comfort of luxe, maar had iets veel kostbaarders: het licht van liefde en geloof. Het herkende Gods aanwezigheid in de eenvoud van het leven, net zoals Simeon en Hanna Gods aanwezigheid herkenden in het kindje Jezus in de tempel.

Beste mensen, het licht van Christus dat wij vandaag vieren, is niet ver weg. Het schuilt niet alleen in grote gebeurtenissen of spectaculaire wonderen. Het openbaart zich juist in de kleine, alledaagse momenten van liefde, vreugde en mededogen. We vinden het in de glimlach van een kind, in de zorg voor een zieke, in het delen van wat we hebben met hen die minder hebben. We zien het in de eenvoud van het geloof, zoals dat kind in Calcutta liet zien.

Jezus, het Licht der wereld, kwam niet als een machtige koning, maar als een klein, kwetsbaar kind. Hij kwam om ons te laten zien dat Gods liefde niet onbereikbaar is, maar dichtbij. Hij leerde ons dat ook wij geroepen zijn om licht te zijn voor anderen. Moeder Teresa begreep dit diep. Ze zei vaak: “We zijn niet geroepen om succesvol te zijn, maar om trouw te zijn.” En die trouw begint met het herkennen van Gods licht in ons eigen leven en het doorgeven ervan aan anderen.

Laten wij, net als Simeon en Hanna, ons hart openstellen voor het licht van Christus. Laten wij, net als Moeder Teresa, dat licht uitdragen in onze wereld, niet met grote woorden of spectaculaire daden, maar met eenvoudige liefde en mededogen. Want het licht van Christus is niet bedoeld om verborgen te blijven. Het is bedoeld om te schijnen, om anderen te verwarmen en om de duisternis te verdrijven.

Moge ons leven een weerspiegeling zijn van dit licht. Mogen wij, net als dat kind in Calcutta, de vreugde van Gods liefde uitstralen, zelfs in de eenvoud van ons dagelijks leven. En moge wij, wanneer onze tijd komt, net als Simeon in vrede kunnen zeggen: “Laat nu, Heer, uw dienaar in vrede gaan, want mijn ogen hebben uw heil gezien.” Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus,  Iedereen van ons heeft wel eens een boek gelezen dat diepe indruk maakte. Misschien was het een inspirerende biografie die ons inspireerde om anders te leven, een roman waarin we onszelf herkenden, of zelfs een kinderboek dat ons ontroerde door zijn eenvoud. Sommige boeken hebben een bijzondere kracht: de woorden lijken rechtstreeks naar je hart te spreken, alsof de schrijver je persoonlijk kent. Het raakt ons en spreekt ons aan of sluit aan bij de wijze waarop denkt, voelt en leeft. Het is een verrijking.

De lezingen van vandaag nodigen ons uit om op die manier naar het Woord van God te kijken. Het is geen verzameling woorden of oude verhalen die ver van ons afstaan. Het is een levend Woord dat ons diep raakt, ons hoop geeft, en ons uitnodigt tot vernieuwing.

In de eerste lezing uit Nehemia zien we hoe het volk van Israël samenkomt na een zware tijd van ballingschap. Ze hebben alles meegemaakt: ontworteling, verlies, en het bijna kwijtraken van hun identiteit. Nu komen ze samen om te luisteren naar het Woord van God, dat door Ezra wordt voorgelezen. Wat gebeurt er? Het volk begint te huilen. Ze voelen de kracht van Gods Woord. Het raakt hen, omdat het hen laat zien waar ze tekortgeschoten zijn, maar ook omdat het hen nieuwe hoop geeft. Het Woord herinnert hen eraan wie ze zijn en wie God is: een trouwe God die hen blijft uitnodigen om dichterbij te komen.

In het evangelie gebeurt iets soortgelijks. Jezus leest in de synagoge uit de profeet Jesaja: “De Geest van de Heer rust op mij, want Hij heeft mij gezalfd. Hij heeft mij gezonden om aan armen de Blijde Boodschap te brengen.” Vervolgens zegt Hij iets opmerkelijks: “Vandaag is dit Schriftwoord in vervulling gegaan.”

Wat een krachtig moment! Jezus maakt duidelijk dat Hijzelf degene is over wie Jesaja sprak. Hij brengt bevrijding, genezing en hoop. Hij maakt het Woord van God levend, tastbaar, en zichtbaar. En dat is ook vandaag zo: Jezus blijft ons uitnodigen om dit Woord in ons eigen leven werkelijkheid te laten worden.

Maar hoe zit het met ons? Hoe luisteren wij naar het Woord van God? Worden wij geraakt, zoals het volk van Israël? Of horen we het als woorden die ons niet persoonlijk raken?

In onze drukke wereld kan het een uitdaging zijn om tijd te maken voor het Woord van God. We zijn vaak zo in beslag genomen door onze dagelijkse verplichtingen, zorgen en plannen dat we vergeten te luisteren naar wat God tot ons wil zeggen. En ons ook wil zeggen via onze medemensen. Toch is het Woord van God levend en werkzaam. Het kan ons een nieuw perspectief geven, ons troosten in moeilijke momenten, en ons de richting wijzen als we die kwijt zijn.

Paus Franciscus heeft de derde zondag door het jaar uitgeroepen tot de Zondag van het Woord van God, om ons eraan te herinneren hoe belangrijk het is om de Bijbel een centrale plaats in ons leven te geven. De Bijbel is niet zomaar een boek. Het is de stem van God die tot ons spreekt: persoonlijk, vol liefde, en altijd gericht op ons welzijn.

Maar het Woord van God vraagt ook iets van ons. Het vraagt niet alleen om gehoord te worden, maar om in daden te worden omgezet. Jezus nodigt ons uit om zijn missie voort te zetten: armen troosten, gevangenen bevrijden, blinden laten zien, en onderdrukten bevrijden. Dat klinkt misschien als een grote opdracht, maar het begint klein. Het begint bij ons thuis, in onze eigen omgeving.

Wie in uw leven heeft vandaag een bemoedigend woord nodig? Wie kunt u helpen met een klein gebaar van liefde? Misschien een telefoontje, een luisterend oor, of een vriendelijk woord tegen iemand die het moeilijk heeft. Het Woord van God roept ons op om in ons dagelijks leven het licht van Christus te laten schijnen.

Broeders en zusters, laten we vandaag opnieuw het Woord van God omarmen. Laten we het lezen met aandacht en toewijding, het in ons hart laten groeien, en ermee aan de slag gaan in ons dagelijks leven. Zoals Jezus zegt: “Vandaag is dit Schriftwoord in vervulling gegaan.” Moge dat Woord ook vandaag in ons leven werkelijkheid worden. Amen.

Kapelaan Siju.

Wennt  vier gebòare wèëde en op de welt komme geet dat durch ut vruchtwater van de mam. Vier wèëde sjun gewesje en in de erm va de mam gelaat. De iësjte sjtond van os eege lèëve op dis èëd hat begonne. Ee paar daag sjpieëder  huujtsedaags is dat duks noa monde woeëd me noa de kirk gedrage om opnujts gewesje te wèëde, noe in ‘t water van d’r deupvont. Die twieëde wesjbuurt woar um aa te gèëve, dat wennt och mèr get koeëds an os woar vier an d’r gowe kant van ‘t lèëve, d’r kant van d’r Herrgott, d’r kant van de leefde ongeree zowwe stòa. Johannes d’r Deuper woar doamit in d’r Jordaan begos wie hèë de luj vuurbereijet op de prèëdig van ’t Herrgöttje dat dartig joar ieëder op de welt woar koame. Ut woar nuëdig dat Hèë koam, want ’t woar doe ginge gemekkelijke tied: de luj woeëde nit richtig vreij. De Romeine woare  d’r baas. En godsdeenstig woeëde gans get onnuuëzel vuurschrifte geplekt aan wat richtig belangriek woar: de leefde vuur dr Herrgott en de anger luuj. De luuj verlangete angesj en woole doa aa mitwirke. Johannes dompelde ze onger en frisch gewesje begonne ze op nujts.

Vier zund ee paar joar wieër gegrujd, sommige al vueël joare. De mieëtste zund oetgegrujd mit vuur oge dat vier gow luuj wille zieë, wie ’t Herrgöttje dat hat gevroagd: ging bedregere, ging haatzienere; luuj mit zurg vuuree, zoëwie vier dat vanaaf ozze deup en van os owwesj gelieërd hant.

Mè wie vinge vier, dat os welt d’r huujtsedaags beij sjteet? Zund vier d’r gerust op? Of zit os de priej vol zurg? En wennt dat beij vueël luuj zoë is krient vier -vuur d’r serieuze vastetied begint- noe ee paar daag de kans om same mit get angesj bezig te zieë. Inge ‘klimaatwissel’ van zurg noa sjpass; ee paar daag dat degínnige die wille zich kinne los loate en zich kinne ongerdompele in plezeer en sjpass. In dit fes loate vier zieë wie gèër vier lèëve en wie vier oetkieke noa goodheed, richtig mitee umgoa, opee aakinne? Dat is joa ut richtige lèëve.

Wennt vier mit  carnaval hant ervare wie vier beijee huuëre kin ‘t ee fes zieë woë vier bèëter oetkomme, mieje oszelver, mieje begange mit de luuj nèëve òs, dit aagevange nujjoar direk bereid zieë d’r get goods van te make ooch al lèëve vier in inge ongemekkelikke tied.

Mit Esjgoonsdig dinke vier wèr noa wie vier es gedeupte luuj oszelf kinne verbèëtere tot gow luuj in de welt en in os durp woin noe de nueëdige luuj ’t  lestig hant.

Mè noe ieëjs op noa de carnaval: Ees Alaaf.

Broeders en zusters in Christus, Na de drukke kerstdagen, gevuld met familiebezoeken, samen eten en gezellige momenten, komen we vandaag samen om het feest van de Heilige Familie te vieren. Dit feest, dat we vieren tussen Kerstmis en Nieuwjaar, nodigt ons uit om stil te staan bij de waarde van het gezinsleven.

Toen ik nadacht over wat ik vandaag met u kon delen, herinnerde ik mij een grappige Engelse uitspraak die ik eens zag hangen in café Sport:  “When I die, bury me under the Pub, so my husband will visit me 7 times a week.”
Vrij vertaald: “Als ik overlijd, begraaf me dan in het café, zodat mijn man mij zeven keer per week kan bezoeken.”

Op het eerste gezicht lijkt dit gewoon een luchtige grap. Maar als we er dieper naar kijken, raakt het aan een belangrijke waarheid: in onze moderne wereld hebben we een hernieuwd besef nodig van het belang van een voorbeeldig en verantwoordelijk leven binnen het gezin.

Op Kerstmis vierden we de komst van God in de wereld: het mysterie van de menswording van Zijn Zoon, Jezus Christus. Vandaag, op het feest van de Heilige Familie, staan we stil bij een bijzonder aspect van dat mysterie. God koos ervoor om niet zomaar in de wereld te komen, maar binnen een gezin. Hij kwam niet als een onafhankelijk wezen, maar als deel van een gemeenschap van liefde: de Heilige Familie van Jozef, Maria en Jezus.

Dat Jezus werd geboren in een gezin toont ons hoezeer God het gezin waardeert als fundament van liefde en geloof. God had ervoor kunnen kiezen om op een andere manier naar ons toe te komen, maar Hij verkoos het gezinsleven – een plek waar zorg, verantwoordelijkheid en geborgenheid centraal staan.

Maria en Jozef zijn een prachtig voorbeeld van trouw en gehoorzaamheid aan Gods wil. Toen Maria de boodschap van de engel ontving dat zij de moeder van de Verlosser zou worden, antwoordde zij vol vertrouwen: “Mij geschiede naar uw woord.” Jozef, geconfronteerd met grote onzekerheden, koos ervoor om Maria te beschermen en Jezus op te voeden. Hun gehoorzaamheid was niet gebaseerd op angst, maar op liefde en vertrouwen in God.

Hierin zien we een tegenstelling met Adam en Eva, die ongehoorzaam waren en hun eigen wil boven die van God stelden. Maria en Jozef laten ons zien hoe het is om in harmonie met Gods plan te leven: met nederigheid, liefde en een diep geloof.

In het gezin leren we de essentie van echte liefde. Het fundament van een gezond gezinsleven is dat we samen God liefhebben. Vanuit deze liefde ontstaat ruimte voor genade en vergeving. Niemand is perfect – niet wijzelf, en niet onze gezinsleden. Maar juist door elkaars fouten te accepteren en elkaar te vergeven, kunnen we groeien in liefde.

Deze liefde strekt zich uit naar de wereld om ons heen. Het gezin is de eerste plek waar we leren om lief te hebben, te dienen en vreugde en verdriet te delen. Het is een plaats waar de christelijke waarden van naastenliefde en hoop worden doorgegeven.

Laten we vandaag de Heilige Familie eren als een model van liefde, trouw en geloof. En laten we die liefde uitstralen naar onze gemeenschap en de wereld om ons heen. Want zoals God ervoor koos om in een gezin onder ons te komen, zo roept Hij ons op om Zijn liefde zichtbaar te maken – te beginnen in ons eigen huis.  Amen.

Kapelaan Siju.

Beste mensen, In het dagboek van ons leven heeft de kersttijd altijd een bijzondere plek. Het is een tijd vol verhalen: familiebezoeken, samen eten, een kerstmarkt bezoeken, en voor de kinderen het versieren van de kerstboom, het opzetten van de kerststal, en het gezellig aankleden van het huis samen met vader en moeder. Om dit samen te doen, vinden wij altijd heel fijn.

In deze dagen denk ik vaak terug aan mijn kindertijd. Aan hoe ik, als kleine jongen, samen met mijn moeder de kerststal mocht opzetten. “Voorzichtig,” zei ze altijd als we de beeldjes uit het vergeelde krantenpapier haalden. Ik was namelijk geboren met wat mijn moeder lachend “gezegende handen” noemde – alles wat mooi was, leek ik meteen kapot te maken. De belangrijkste taak van mijn moeder in die tijd was daarom om de kerstbeelden te beschermen. Voor ons beiden waren dat altijd spannende momenten, want één verkeerde beweging kon een beeldje breken.

We leven nu in een tijd die, op een bepaalde manier, op die momenten lijkt: een tijd vol spanning en onzekerheid, waarin dingen zomaar kapot kunnen gaan. Ik hoef het niet eens te benoemen; ieder ziet zelf hoe de wereld eraan toe is. Oorlogen, natuurrampen, machtsspelletjes, de onzekerheid over de toekomst en de invloed van sociale media drukken zwaar op ons.

In deze wereld vol uitdagingen rijst de vraag: “Wat kan de geboorte van het kindje Jezus ons vertellen in deze tijd?”

Het antwoord ligt in de kern van het kerstverhaal. In de lezing hoorden we hoe de herders werden overvallen door een engel. Ze waren doodsbang, want de verschijning van een engel was iets totaal onverwachts en overweldigends. De herders, eenvoudige mensen die gewend waren aan de stilte en het gewone leven op de velden, werden overrompeld. Hun angst: “Wat is er aan de hand?” weerspiegelt onze eigen angsten in deze onzekere wereld.

En wat zegt de engel als eerste?: “Wees niet bang.” Die woorden vormen de allereerste kerstboodschap.

Het is een boodschap van hoop en vertrouwen. Het kind dat in Bethlehem wordt geboren, komt in een wereld die net zo gebroken en onzeker is als de onze. Hij wordt geboren in een stal, te midden van eenvoud en kwetsbaarheid. Toch verkondigt zijn geboorte een diepe waarheid: “God komt naar ons toe, precies zoals wij zijn – met al onze angst, onzekerheid en kwetsbaarheid.”

Die hoop is niet groot of machtig zoals de wereld dat vaak ziet. Het is de hoop van een klein lichtje van grote Liefde in de duisternis, een kwetsbaar kind in een voerbak. Maar juist dat kleine licht verdrijft de duisternis.

En dat licht is ons gegeven om door te geven. Net zoals de engel het goede nieuws bracht aan de herders, worden wij uitgenodigd om boodschappers te zijn van hoop en liefde. Door oog te hebben voor elkaar. Door te luisteren naar de eenzamen, te zorgen voor de kwetsbaren, en te kiezen voor de vrede in plaats van het conflict.

Vandaag nodigt het kerstverhaal ons uit om stil te staan bij die hoop. Om opnieuw de woorden van de engel te horen:“Wees niet bang.” En om ons te laten raken door het wonder van Kerstmis: Dat God zo dichtbij ons komt, dat Hij ons kwetsbare leven deelt.

Als je naar de kerststal kijkt, zie je niet alleen oude beeldjes die voorzichtig zijn neergelegd. Je ziet ook een vreugdevolle boodschap. Je kunt er de hoop in herkennen van herders die hun angst overwinnen, de blijdschap van een moeder die na zoveel onzekerheid haar pasgeboren zoon ziet, en de rust van een man die door al zijn inspanningen heen de Zoon van God omarmt. Maar bovenal zie je de open armen van het kindje Jezus, die iedereen bij Hem welkom heet.

Laten we die hoop niet voor onszelf houden, maar het licht van Kerstmis delen – in onze woorden en daden. Want zelfs in een wereld vol gebrokenheid en angst, kan hoop en vertrouwen opnieuw geboren worden.

Ik wens u allen een gezegend Kerstfeest.  Amen.

Kapelaan Siju.