Preken

Herinneren jullie je nog wat ik aantal maand geleden in mijn overweging heb gezegd? Ik sprak over een mooi spreekwoord uit mijn taal: “Het jongste kind is altijd het liefste, maar ook het moeilijkste.”

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ja, wij jongsten kunnen net zoals alle kinderen op sommige momenten lastig zijn, dat klopt. Maar vaak kijken we veel af van onze oudere broers en zussen. Meestal maken zij de fouten en worden wij er de dupe van. Dat kan ik echt beamen, want ik ben zelf de jongste van vier broers – een echte getuige!

Beste mensen, De lezingen van deze zondag gaan ook over broers, maar in een andere context. De Veertigdagentijd roept ons op om ons voor te bereiden op Pasen, maar ook om na te denken over een diepere vraag: Wie is God eigenlijk? De lezingen van vandaag helpen ons om een antwoord te vinden op deze fundamentele vragen: Wie is God? En wat is Zijn ware identiteit?

De eerste lezing komt uit het boek Jozua. Jozua, de oudste van zijn familie, leidt het volk Israël naar het Beloofde Land, nadat zij veertig jaar door de woestijn hebben gezworven. Ze staan op het punt om het land Kanaän binnen te gaan. Maar voordat ze dit doen, vieren ze eerst feest: het Paasfeest, een herdenking van Gods bevrijding.

Dit klinkt bekend, toch? Net als bij de Limburgers: eerst feestvieren en dan de volgende stap zetten! Hier laat God zien wie Hij is: een God die niet alleen met hen was in hun lijden en pijn, maar ook in hun vreugde en overwinningen. De woestijntijd is voorbij, en het manna (dat is een soort noodvoedsel) houdt op, want nu mogen ze eten van de vruchten van het land. Dit is een belangrijk beeld: God blijft bij ons, in moeilijkheden én in vreugde.

In het evangelie komen we opnieuw twee broers tegen. Dit beroemde verhaal van de verloren zoon openbaart opnieuw de identiteit van God.

De jongste zoon, de ‘lastige’, vraagt zijn erfdeel op en verlaat zijn huis. Hij maakt fouten, raakt alles kwijt en eindigt in totale armoede, hongerend tussen de varkens—een dieptepunt voor een Joodse jongen. Maar in zijn ellende komt hij tot inkeer en besluit hij terug te keren naar zijn vader. Tot zijn verbazing wordt hij niet gestraft, maar juist met open armen ontvangen.

En dan hebben we de oudste broer. Hij heeft altijd trouw gewerkt en de regels gevolgd. Maar als hij ziet hoe zijn jongere broer feestelijk wordt onthaald, wordt hij boos en jaloers. Hij begrijpt niet waarom zijn vader zo barmhartig is.

Hier openbaart Jezus de ware identiteit van God: God is niet alleen rechtvaardig, maar bovenal barmhartig. Hij is een Vader die niet met een streng oordeel wacht, maar die (als het ware zijn liefdevolle hart opent en) met open armen naar ons toe komt. Net zoals Hij met het volk Israël in de woestijn was in tijden van pijn, zo deelt Hij nu ook de vreugde van het thuiskomen.

Laten we onszelf eens afvragen: op wie lijken wij het meest?

Soms lijken we op de jongste zoon. We maken fouten, kiezen onze eigen weg en verdwalen. Maar de Vader wacht altijd op onze terugkeer.

Soms lijken we op de oudste zoon. We doen ons best, zijn trouw, maar voelen ons jaloers of verongelijkt als iemand anders barmhartigheid krijgt. Ook dan nodigt God ons uit om te begrijpen dat Zijn liefde oneindig is, voor iedereen.

Deze zondag, halverwege de Veertigdagentijd, nodigt God ons uit om Zijn liefde te omarmen. Hij is de Vader die ons tegemoet komt, of we nu de oudste of de jongste zijn. **Zijn identiteit is liefde en barmhartigheid.

Mogen wij die liefde in ons hart laten groeien, zodat we zelf barmhartige broers en zussen

Kapelaan Siju

Beste broeders en zusters in Christus,

Er is een verhaal over een jongen die graag met zijn vriend uit de buurt speelt onder een boom achter hun huis. Op een dag vertelt zijn vader hem dat hij de boom zal omhakken, omdat er al drie jaar geen vruchten meer aan zijn gekomen. De jongen is verdrietig en deelt het slechte nieuws met zijn vriend uit de buurt, en samen huilen ze.

De volgende dag breekt de jongen zijn spaarvarken open en koopt een mand appels. Met de hulp van zijn vriend bindt hij de appels aan de boom. De volgende ochtend ziet zijn vader de boom vol appels en roept zijn vrouw: “Schat, ik weet niet hoe dit mogelijk is; ineens heeft de dorre boom appels, en het meest verbazingwekkende is dat het een sinaasappelboom is!” De kleine jongen probeerde zijn speelplek, de boom, te redden.

In het evangelie van vandaag vertelt Jezus ook een gelijkenis over een onvruchtbare vijgenboom. De eigenaar zoekt al drie jaar naar vruchten aan de boom, maar vindt niets. Daarom wil hij de boom omhakken, zodat hij de grond niet langer nutteloos bezet. De tuinman smeekt echter om de boom nog een jaar intensieve verzorging te geven; als hij dan nog steeds geen vrucht draagt, kan hij worden omgehakt.

Hoewel Jezus geen directe uitleg bij de gelijkenis geeft, is het duidelijk dat de boom ons allemaal vertegenwoordigt. Jezus zelf is de tuinman, die voor ons pleit en bemiddelt, en die ons voedt met Gods woord en genezing, evenals met zijn lichaam en bloed. De eigenaar in de gelijkenis verwijst naar God de Vader, onze Schepper.

Het is zorgwekkend dat de vijgenboom na drie jaar nog steeds geen vruchten draagt. In de Bijbel symboliseert het getal “drie” volledigheid. De boom kreeg alle nodige aandacht en voedingsstoffen. Het is daarom cruciaal om te begrijpen waarom hij toch onvruchtbaar bleef.

Om te ontdekken wat het probleem is, moeten we kijken naar de wortels van de boom. Het probleem zit niet in de stam, takken of bladeren, maar in de wortels. Wanneer een boom voeding uit de grond haalt, dan zijn wortels open en ontvankelijk voor wat de bodem biedt. Het is dus belangrijk dat de boom in een vruchtbare voedingsbodem kan wortelen en gezonde voeding kan binnenhalen, maar vooral dat wortels open en ontvankelijk zijn en zich verrijken aan de noodzakelijke voeding.

Net zoals de vijgenboom in de wijngaard van God de Vader staan wij onder de zorg van Jezus Christus, onze hemelse tuinman. Hij voedt ons voortdurend met Gods woord en met zijn lichaam en bloed, die ons geestelijk voeden. De uitdaging voor ons is: zijn wij bereid ons hart open te stellen en te ontvangen wat de Heer ons aanbiedt? En zetten wij het om in vruchtbare daden?

De vastentijd roept ons op tot ware bekering. De gelijkenis in het evangelie laat zien dat God ons tijd geeft om ons te bekeren. God vraagt ons dus niet om enkel de buitenkant te versieren, zoals de kleine jongen deed door appels aan de boom te hangen, maar om een diepgaande vernieuwing van binnenuit.

Wij moeten terugkeren naar God, zoals de Israëlieten dat deden na vierhonderd jaar slavernij in Egypte. God antwoordde hen via Mozes door middel van de brandende braamstruik, zoals we lezen in de eerste lezing. De brandende braamstruik symboliseert Gods eeuwige Liefde, die in deze vastentijd op ons wacht.

De vijgenboom kreeg nog één jaar om vrucht te dragen; wij hebben ook al vele jaren gekregen om ons “hart” te volbrengen en ons los te maken van de slavernij van de zonde. Het is nu een zeer geschikte tijd om hieraan te werken. Laten we deze kans niet schieten. God verlangt naar geestelijke vruchten, niet naar dorre religieuze bomen.

Mogen we groeien van onvruchtbaarheid naar werkelijke vruchtbaarheid, tot Gods eer en tot onze redding en Liefde en Licht voor de wereld. Zeker in deze duistere tijd waarin de wereld zo naar Licht verlangt. Het Licht is er, wij moeten het alleen opnemen en verspreiden. Amen.

kapelaan Siju

Beste broeders en zusters in Christus,

Er is een verhaal over een jongen die graag met zijn vriend uit de buurt speelt onder een boom achter hun huis. Op een dag vertelt zijn vader hem dat hij de boom zal omhakken, omdat er al drie jaar geen vruchten meer aan zijn gekomen. De jongen is verdrietig en deelt het slechte nieuws met zijn vriend uit de buurt, en samen huilen ze.

De volgende dag breekt de jongen zijn spaarvarken open en koopt een mand appels. Met de hulp van zijn vriend bindt hij de appels aan de boom. De volgende ochtend ziet zijn vader de boom vol appels en roept zijn vrouw: “Schat, ik weet niet hoe dit mogelijk is; ineens heeft de dorre boom appels, en het meest verbazingwekkende is dat het een sinaasappelboom is!” De kleine jongen probeerde zijn speelplek, de boom, te redden.

In het evangelie van vandaag vertelt Jezus ook een gelijkenis over een onvruchtbare vijgenboom. De eigenaar zoekt al drie jaar naar vruchten aan de boom, maar vindt niets. Daarom wil hij de boom omhakken, zodat hij de grond niet langer nutteloos bezet. De tuinman smeekt echter om de boom nog een jaar intensieve verzorging te geven; als hij dan nog steeds geen vrucht draagt, kan hij worden omgehakt.

Hoewel Jezus geen directe uitleg bij de gelijkenis geeft, is het duidelijk dat de boom ons allemaal vertegenwoordigt. Jezus zelf is de tuinman, die voor ons pleit en bemiddelt, en die ons voedt met Gods woord en genezing, evenals met zijn lichaam en bloed. De eigenaar in de gelijkenis verwijst naar God de Vader, onze Schepper.

Het is zorgwekkend dat de vijgenboom na drie jaar nog steeds geen vruchten draagt. In de Bijbel symboliseert het getal “drie” volledigheid. De boom kreeg alle nodige aandacht en voedingsstoffen. Het is daarom cruciaal om te begrijpen waarom hij toch onvruchtbaar bleef.

Om te ontdekken wat het probleem is, moeten we kijken naar de wortels van de boom. Het probleem zit niet in de stam, takken of bladeren, maar in de wortels. Wanneer een boom voeding uit de grond haalt, dan zijn wortels open en ontvankelijk voor wat de bodem biedt. Het is dus belangrijk dat de boom in een vruchtbare voedingsbodem kan wortelen en gezonde voeding kan binnenhalen, maar vooral dat wortels open en ontvankelijk zijn en zich verrijken aan de noodzakelijke voeding.

Net zoals de vijgenboom in de wijngaard van God de Vader staan wij onder de zorg van Jezus Christus, onze hemelse tuinman. Hij voedt ons voortdurend met Gods woord en met zijn lichaam en bloed, die ons geestelijk voeden. De uitdaging voor ons is: zijn wij bereid ons hart open te stellen en te ontvangen wat de Heer ons aanbiedt? En zetten wij het om in vruchtbare daden?

De vastentijd roept ons op tot ware bekering. De gelijkenis in het evangelie laat zien dat God ons tijd geeft om ons te bekeren. God vraagt ons dus niet om enkel de buitenkant te versieren, zoals de kleine jongen deed door appels aan de boom te hangen, maar om een diepgaande vernieuwing van binnenuit.

Wij moeten terugkeren naar God, zoals de Israëlieten dat deden na vierhonderd jaar slavernij in Egypte. God antwoordde hen via Mozes door middel van de brandende braamstruik, zoals we lezen in de eerste lezing. De brandende braamstruik symboliseert Gods eeuwige Liefde, die in deze vastentijd op ons wacht.

De vijgenboom kreeg nog één jaar om vrucht te dragen; wij hebben ook al vele jaren gekregen om ons “hart” te volbrengen en ons los te maken van de slavernij van de zonde. Het is nu een zeer geschikte tijd om hieraan te werken. Laten we deze kans niet schieten. God verlangt naar geestelijke vruchten, niet naar dorre religieuze bomen.

Mogen we groeien van onvruchtbaarheid naar werkelijke vruchtbaarheid, tot Gods eer en tot onze redding en Liefde en Licht voor de wereld. Zeker in deze duistere tijd waarin de wereld zo naar Licht verlangt. Het Licht is er, wij moeten het alleen opnemen en verspreiden. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus, Hoe vreemd het ons ook mag lijken, zo kort na Advent en Kerstmis, vandaag is het de eerste zondag van de vastentijd. Op Aswoensdag zijn we begonnen aan onze vastenpelgrimage met Jezus, terwijl we ons voorbereiden op het vieren van Pasen. Toch hebben we nog een weg te gaan met Jezus en met elkaar voordat we de vreugde en het nieuwe leven van Pasen kunnen ervaren.

In het evangelie van deze zondag zien we hoe Jezus de woestijn wordt ingeleid. Eigenlijk wordt het nog krachtiger verwoord: “De Geest dreef Jezus de woestijn in en Hij bleef daar veertig dagen.” Maar waarom werd Jezus de woestijn in geleid of gedreven?

De woestijn speelt een belangrijke rol in de Joodse geschiedenis. Toen God het volk Israël bevrijdde van de slavernij in Egypte, trokken ze veertig jaar door de woestijn. Ze dwaalden rond en raakten soms verdwaald terwijl ze probeerden hun weg naar het Beloofde Land te vinden. Dit was geen gemakkelijke reis. Soms verloren ze het geloof in elkaar en in God. Ze vergaten de belofte die God met hen had gesloten: “Ik zal jullie God zijn en jullie zullen mijn volk zijn.” Tijdens hun tocht door de woestijn gaven velen de reis op en vestigden zich bij de dichtstbijzijnde oase of waterbron. Anderen sloten zich aan bij andere stammen en religies die ze onderweg tegenkwamen. Op hun dieptepunt maakten ze een gouden kalf en begonnen het te vereren. Ze vergaten waar ze vandaan kwamen, wat God voor hen had gedaan, en verloren uit het oog waar God hen naartoe leidde.

Het is dan ook geen toeval dat we de vastentijd beginnen met Jezus in de woestijn. Net als zijn voorouders werd ook Hij beproefd en verleid. Maar Jezus weigerde zich zo snel en gemakkelijk over te geven. Het Evangelie van deze zondag is afkomstig uit het evangelie van Marcus, maar het evangelie van Matteüs geeft ons meer details over wat Jezus doormaakte. Hij werd verleid met de valse geschenken van macht, prestige en rijkdom. Toch wist Jezus dat zijn kracht en identiteit van God kwamen. Hij wist wie Hij was, waar Hij vandaan kwam en waar Hij naartoe ging op zijn reis. Hij verliet de woestijn met deze krachtige woorden, die Hij ook vandaag aan ons geeft: “De tijd is gekomen, het Koninkrijk van God is nabij. Bekeer u en geloof in het Evangelie.”

Wat is dit Goed Nieuws dat Jezus ons vraagt om zijn boodschap te horen tot ons door te laten dringen en te geloven? Het is de blijde boodschap dat ieder van ons door God is geschapen, geliefd en vergeven. Oprecht geloof is een onschatbare liefde die gebaseerd is op de fundamenten van ‘weten’.

Nu we vandaag onze eigen vastenreis beginnen, moeten we ons realiseren dat we deze weg niet alleen afleggen. God is met ons en wandelt iedere stap met ons mee. Wanneer we worden verleid, moeten we het voorbeeld van Jezus volgen. Hij vertrouwde niet enkel op zijn eigen kracht, maar wendde zich tot God en vroeg om hulp – en Hij ontving die hulp. Ook wij kunnen de vastentijd niet op eigen kracht doorstaan. We moeten beseffen dat we, net als Jezus, Gods hulp, steun, leiding en bescherming nodig hebben. Wanneer we moe zijn of op het punt staan op te geven, mogen we ons tot God wenden voor bemoediging. We mogen erop vertrouwen dat God met ons zal zijn tijdens de vastentijd, zoals Hij met Jezus was in de woestijn. God zal ons nooit alleen laten.

Laten we daarom deze vastentijd niet zien als een periode van ontbering, maar als een tijd van groei en verdieping in ons geloof. Een tijd om opnieuw te ontdekken wie we zijn in Gods ogen. Een tijd om de last van ons leven los te laten en dichter bij God te komen. Mogen we deze reis aangaan met open harten, wetende dat God ons zal leiden naar de vreugde van Pasen.  Amen.

Kapelaan Siju.

Beste broeders en zusters:
Vandaag vieren we het feest van de Opdracht van de Heer in de Tempel, ook wel bekend als Maria Lichtmis. Op deze dag herdenken we hoe Maria en Jozef, in gehoorzaamheid aan de wet van Mozes, hun pasgeboren zoon Jezus naar de tempel brachten om Hem aan God op te dragen. Dit feest is een viering van licht, toewijding en hoop. Simeon, de oude profeet, herkende in dit kind het licht dat de heidenen zou verlichten en sprak de woorden: “Een licht dat voor de heidenen straalt, een glorie voor uw volk Israël.”

Maar wat betekent dit licht voor ons vandaag? Hoe kunnen wij, net als Simeon en Hanna, dit licht herkennen en doorgeven in onze wereld? Laat mij u een verhaal vertellen dat ons hierbij kan helpen – een verhaal over Moeder Teresa en haar ontmoeting met kinderen.

Moeder Teresa, die haar leven wijdde aan de armsten der armen, werd eens gevraagd hoe zij zo veel liefde en mededogen kon hebben voor de mensen die zij diende. Ze vertelde over een ervaring met een groep kinderen in Calcutta. Op een dag ontmoette ze een groepje spelende straatkinderen. Ze waren arm, hun kleren versleten en hun maagjes leeg. Toch straalden ze van vreugde.

Moeder Teresa ging bij hen zitten en vroeg: “Waarom zijn jullie zo blij?” Een van de kinderen keek haar aan en antwoordde: “Omdat we van elkaar houden en omdat God van ons houdt.”

Dit eenvoudige antwoord raakte Moeder Teresa diep. Het kind bezat geen materiële rijkdom, geen comfort of luxe, maar had iets veel kostbaarders: het licht van liefde en geloof. Het herkende Gods aanwezigheid in de eenvoud van het leven, net zoals Simeon en Hanna Gods aanwezigheid herkenden in het kindje Jezus in de tempel.

Beste mensen, het licht van Christus dat wij vandaag vieren, is niet ver weg. Het schuilt niet alleen in grote gebeurtenissen of spectaculaire wonderen. Het openbaart zich juist in de kleine, alledaagse momenten van liefde, vreugde en mededogen. We vinden het in de glimlach van een kind, in de zorg voor een zieke, in het delen van wat we hebben met hen die minder hebben. We zien het in de eenvoud van het geloof, zoals dat kind in Calcutta liet zien.

Jezus, het Licht der wereld, kwam niet als een machtige koning, maar als een klein, kwetsbaar kind. Hij kwam om ons te laten zien dat Gods liefde niet onbereikbaar is, maar dichtbij. Hij leerde ons dat ook wij geroepen zijn om licht te zijn voor anderen. Moeder Teresa begreep dit diep. Ze zei vaak: “We zijn niet geroepen om succesvol te zijn, maar om trouw te zijn.” En die trouw begint met het herkennen van Gods licht in ons eigen leven en het doorgeven ervan aan anderen.

Laten wij, net als Simeon en Hanna, ons hart openstellen voor het licht van Christus. Laten wij, net als Moeder Teresa, dat licht uitdragen in onze wereld, niet met grote woorden of spectaculaire daden, maar met eenvoudige liefde en mededogen. Want het licht van Christus is niet bedoeld om verborgen te blijven. Het is bedoeld om te schijnen, om anderen te verwarmen en om de duisternis te verdrijven.

Moge ons leven een weerspiegeling zijn van dit licht. Mogen wij, net als dat kind in Calcutta, de vreugde van Gods liefde uitstralen, zelfs in de eenvoud van ons dagelijks leven. En moge wij, wanneer onze tijd komt, net als Simeon in vrede kunnen zeggen: “Laat nu, Heer, uw dienaar in vrede gaan, want mijn ogen hebben uw heil gezien.” Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus,  Iedereen van ons heeft wel eens een boek gelezen dat diepe indruk maakte. Misschien was het een inspirerende biografie die ons inspireerde om anders te leven, een roman waarin we onszelf herkenden, of zelfs een kinderboek dat ons ontroerde door zijn eenvoud. Sommige boeken hebben een bijzondere kracht: de woorden lijken rechtstreeks naar je hart te spreken, alsof de schrijver je persoonlijk kent. Het raakt ons en spreekt ons aan of sluit aan bij de wijze waarop denkt, voelt en leeft. Het is een verrijking.

De lezingen van vandaag nodigen ons uit om op die manier naar het Woord van God te kijken. Het is geen verzameling woorden of oude verhalen die ver van ons afstaan. Het is een levend Woord dat ons diep raakt, ons hoop geeft, en ons uitnodigt tot vernieuwing.

In de eerste lezing uit Nehemia zien we hoe het volk van Israël samenkomt na een zware tijd van ballingschap. Ze hebben alles meegemaakt: ontworteling, verlies, en het bijna kwijtraken van hun identiteit. Nu komen ze samen om te luisteren naar het Woord van God, dat door Ezra wordt voorgelezen. Wat gebeurt er? Het volk begint te huilen. Ze voelen de kracht van Gods Woord. Het raakt hen, omdat het hen laat zien waar ze tekortgeschoten zijn, maar ook omdat het hen nieuwe hoop geeft. Het Woord herinnert hen eraan wie ze zijn en wie God is: een trouwe God die hen blijft uitnodigen om dichterbij te komen.

In het evangelie gebeurt iets soortgelijks. Jezus leest in de synagoge uit de profeet Jesaja: “De Geest van de Heer rust op mij, want Hij heeft mij gezalfd. Hij heeft mij gezonden om aan armen de Blijde Boodschap te brengen.” Vervolgens zegt Hij iets opmerkelijks: “Vandaag is dit Schriftwoord in vervulling gegaan.”

Wat een krachtig moment! Jezus maakt duidelijk dat Hijzelf degene is over wie Jesaja sprak. Hij brengt bevrijding, genezing en hoop. Hij maakt het Woord van God levend, tastbaar, en zichtbaar. En dat is ook vandaag zo: Jezus blijft ons uitnodigen om dit Woord in ons eigen leven werkelijkheid te laten worden.

Maar hoe zit het met ons? Hoe luisteren wij naar het Woord van God? Worden wij geraakt, zoals het volk van Israël? Of horen we het als woorden die ons niet persoonlijk raken?

In onze drukke wereld kan het een uitdaging zijn om tijd te maken voor het Woord van God. We zijn vaak zo in beslag genomen door onze dagelijkse verplichtingen, zorgen en plannen dat we vergeten te luisteren naar wat God tot ons wil zeggen. En ons ook wil zeggen via onze medemensen. Toch is het Woord van God levend en werkzaam. Het kan ons een nieuw perspectief geven, ons troosten in moeilijke momenten, en ons de richting wijzen als we die kwijt zijn.

Paus Franciscus heeft de derde zondag door het jaar uitgeroepen tot de Zondag van het Woord van God, om ons eraan te herinneren hoe belangrijk het is om de Bijbel een centrale plaats in ons leven te geven. De Bijbel is niet zomaar een boek. Het is de stem van God die tot ons spreekt: persoonlijk, vol liefde, en altijd gericht op ons welzijn.

Maar het Woord van God vraagt ook iets van ons. Het vraagt niet alleen om gehoord te worden, maar om in daden te worden omgezet. Jezus nodigt ons uit om zijn missie voort te zetten: armen troosten, gevangenen bevrijden, blinden laten zien, en onderdrukten bevrijden. Dat klinkt misschien als een grote opdracht, maar het begint klein. Het begint bij ons thuis, in onze eigen omgeving.

Wie in uw leven heeft vandaag een bemoedigend woord nodig? Wie kunt u helpen met een klein gebaar van liefde? Misschien een telefoontje, een luisterend oor, of een vriendelijk woord tegen iemand die het moeilijk heeft. Het Woord van God roept ons op om in ons dagelijks leven het licht van Christus te laten schijnen.

Broeders en zusters, laten we vandaag opnieuw het Woord van God omarmen. Laten we het lezen met aandacht en toewijding, het in ons hart laten groeien, en ermee aan de slag gaan in ons dagelijks leven. Zoals Jezus zegt: “Vandaag is dit Schriftwoord in vervulling gegaan.” Moge dat Woord ook vandaag in ons leven werkelijkheid worden. Amen.

Kapelaan Siju.

Wennt  vier gebòare wèëde en op de welt komme geet dat durch ut vruchtwater van de mam. Vier wèëde sjun gewesje en in de erm va de mam gelaat. De iësjte sjtond van os eege lèëve op dis èëd hat begonne. Ee paar daag sjpieëder  huujtsedaags is dat duks noa monde woeëd me noa de kirk gedrage om opnujts gewesje te wèëde, noe in ‘t water van d’r deupvont. Die twieëde wesjbuurt woar um aa te gèëve, dat wennt och mèr get koeëds an os woar vier an d’r gowe kant van ‘t lèëve, d’r kant van d’r Herrgott, d’r kant van de leefde ongeree zowwe stòa. Johannes d’r Deuper woar doamit in d’r Jordaan begos wie hèë de luj vuurbereijet op de prèëdig van ’t Herrgöttje dat dartig joar ieëder op de welt woar koame. Ut woar nuëdig dat Hèë koam, want ’t woar doe ginge gemekkelijke tied: de luj woeëde nit richtig vreij. De Romeine woare  d’r baas. En godsdeenstig woeëde gans get onnuuëzel vuurschrifte geplekt aan wat richtig belangriek woar: de leefde vuur dr Herrgott en de anger luuj. De luuj verlangete angesj en woole doa aa mitwirke. Johannes dompelde ze onger en frisch gewesje begonne ze op nujts.

Vier zund ee paar joar wieër gegrujd, sommige al vueël joare. De mieëtste zund oetgegrujd mit vuur oge dat vier gow luuj wille zieë, wie ’t Herrgöttje dat hat gevroagd: ging bedregere, ging haatzienere; luuj mit zurg vuuree, zoëwie vier dat vanaaf ozze deup en van os owwesj gelieërd hant.

Mè wie vinge vier, dat os welt d’r huujtsedaags beij sjteet? Zund vier d’r gerust op? Of zit os de priej vol zurg? En wennt dat beij vueël luuj zoë is krient vier -vuur d’r serieuze vastetied begint- noe ee paar daag de kans om same mit get angesj bezig te zieë. Inge ‘klimaatwissel’ van zurg noa sjpass; ee paar daag dat degínnige die wille zich kinne los loate en zich kinne ongerdompele in plezeer en sjpass. In dit fes loate vier zieë wie gèër vier lèëve en wie vier oetkieke noa goodheed, richtig mitee umgoa, opee aakinne? Dat is joa ut richtige lèëve.

Wennt vier mit  carnaval hant ervare wie vier beijee huuëre kin ‘t ee fes zieë woë vier bèëter oetkomme, mieje oszelver, mieje begange mit de luuj nèëve òs, dit aagevange nujjoar direk bereid zieë d’r get goods van te make ooch al lèëve vier in inge ongemekkelikke tied.

Mit Esjgoonsdig dinke vier wèr noa wie vier es gedeupte luuj oszelf kinne verbèëtere tot gow luuj in de welt en in os durp woin noe de nueëdige luuj ’t  lestig hant.

Mè noe ieëjs op noa de carnaval: Ees Alaaf.

Broeders en zusters in Christus, Na de drukke kerstdagen, gevuld met familiebezoeken, samen eten en gezellige momenten, komen we vandaag samen om het feest van de Heilige Familie te vieren. Dit feest, dat we vieren tussen Kerstmis en Nieuwjaar, nodigt ons uit om stil te staan bij de waarde van het gezinsleven.

Toen ik nadacht over wat ik vandaag met u kon delen, herinnerde ik mij een grappige Engelse uitspraak die ik eens zag hangen in café Sport:  “When I die, bury me under the Pub, so my husband will visit me 7 times a week.”
Vrij vertaald: “Als ik overlijd, begraaf me dan in het café, zodat mijn man mij zeven keer per week kan bezoeken.”

Op het eerste gezicht lijkt dit gewoon een luchtige grap. Maar als we er dieper naar kijken, raakt het aan een belangrijke waarheid: in onze moderne wereld hebben we een hernieuwd besef nodig van het belang van een voorbeeldig en verantwoordelijk leven binnen het gezin.

Op Kerstmis vierden we de komst van God in de wereld: het mysterie van de menswording van Zijn Zoon, Jezus Christus. Vandaag, op het feest van de Heilige Familie, staan we stil bij een bijzonder aspect van dat mysterie. God koos ervoor om niet zomaar in de wereld te komen, maar binnen een gezin. Hij kwam niet als een onafhankelijk wezen, maar als deel van een gemeenschap van liefde: de Heilige Familie van Jozef, Maria en Jezus.

Dat Jezus werd geboren in een gezin toont ons hoezeer God het gezin waardeert als fundament van liefde en geloof. God had ervoor kunnen kiezen om op een andere manier naar ons toe te komen, maar Hij verkoos het gezinsleven – een plek waar zorg, verantwoordelijkheid en geborgenheid centraal staan.

Maria en Jozef zijn een prachtig voorbeeld van trouw en gehoorzaamheid aan Gods wil. Toen Maria de boodschap van de engel ontving dat zij de moeder van de Verlosser zou worden, antwoordde zij vol vertrouwen: “Mij geschiede naar uw woord.” Jozef, geconfronteerd met grote onzekerheden, koos ervoor om Maria te beschermen en Jezus op te voeden. Hun gehoorzaamheid was niet gebaseerd op angst, maar op liefde en vertrouwen in God.

Hierin zien we een tegenstelling met Adam en Eva, die ongehoorzaam waren en hun eigen wil boven die van God stelden. Maria en Jozef laten ons zien hoe het is om in harmonie met Gods plan te leven: met nederigheid, liefde en een diep geloof.

In het gezin leren we de essentie van echte liefde. Het fundament van een gezond gezinsleven is dat we samen God liefhebben. Vanuit deze liefde ontstaat ruimte voor genade en vergeving. Niemand is perfect – niet wijzelf, en niet onze gezinsleden. Maar juist door elkaars fouten te accepteren en elkaar te vergeven, kunnen we groeien in liefde.

Deze liefde strekt zich uit naar de wereld om ons heen. Het gezin is de eerste plek waar we leren om lief te hebben, te dienen en vreugde en verdriet te delen. Het is een plaats waar de christelijke waarden van naastenliefde en hoop worden doorgegeven.

Laten we vandaag de Heilige Familie eren als een model van liefde, trouw en geloof. En laten we die liefde uitstralen naar onze gemeenschap en de wereld om ons heen. Want zoals God ervoor koos om in een gezin onder ons te komen, zo roept Hij ons op om Zijn liefde zichtbaar te maken – te beginnen in ons eigen huis.  Amen.

Kapelaan Siju.

Beste mensen, In het dagboek van ons leven heeft de kersttijd altijd een bijzondere plek. Het is een tijd vol verhalen: familiebezoeken, samen eten, een kerstmarkt bezoeken, en voor de kinderen het versieren van de kerstboom, het opzetten van de kerststal, en het gezellig aankleden van het huis samen met vader en moeder. Om dit samen te doen, vinden wij altijd heel fijn.

In deze dagen denk ik vaak terug aan mijn kindertijd. Aan hoe ik, als kleine jongen, samen met mijn moeder de kerststal mocht opzetten. “Voorzichtig,” zei ze altijd als we de beeldjes uit het vergeelde krantenpapier haalden. Ik was namelijk geboren met wat mijn moeder lachend “gezegende handen” noemde – alles wat mooi was, leek ik meteen kapot te maken. De belangrijkste taak van mijn moeder in die tijd was daarom om de kerstbeelden te beschermen. Voor ons beiden waren dat altijd spannende momenten, want één verkeerde beweging kon een beeldje breken.

We leven nu in een tijd die, op een bepaalde manier, op die momenten lijkt: een tijd vol spanning en onzekerheid, waarin dingen zomaar kapot kunnen gaan. Ik hoef het niet eens te benoemen; ieder ziet zelf hoe de wereld eraan toe is. Oorlogen, natuurrampen, machtsspelletjes, de onzekerheid over de toekomst en de invloed van sociale media drukken zwaar op ons.

In deze wereld vol uitdagingen rijst de vraag: “Wat kan de geboorte van het kindje Jezus ons vertellen in deze tijd?”

Het antwoord ligt in de kern van het kerstverhaal. In de lezing hoorden we hoe de herders werden overvallen door een engel. Ze waren doodsbang, want de verschijning van een engel was iets totaal onverwachts en overweldigends. De herders, eenvoudige mensen die gewend waren aan de stilte en het gewone leven op de velden, werden overrompeld. Hun angst: “Wat is er aan de hand?” weerspiegelt onze eigen angsten in deze onzekere wereld.

En wat zegt de engel als eerste?: “Wees niet bang.” Die woorden vormen de allereerste kerstboodschap.

Het is een boodschap van hoop en vertrouwen. Het kind dat in Bethlehem wordt geboren, komt in een wereld die net zo gebroken en onzeker is als de onze. Hij wordt geboren in een stal, te midden van eenvoud en kwetsbaarheid. Toch verkondigt zijn geboorte een diepe waarheid: “God komt naar ons toe, precies zoals wij zijn – met al onze angst, onzekerheid en kwetsbaarheid.”

Die hoop is niet groot of machtig zoals de wereld dat vaak ziet. Het is de hoop van een klein lichtje van grote Liefde in de duisternis, een kwetsbaar kind in een voerbak. Maar juist dat kleine licht verdrijft de duisternis.

En dat licht is ons gegeven om door te geven. Net zoals de engel het goede nieuws bracht aan de herders, worden wij uitgenodigd om boodschappers te zijn van hoop en liefde. Door oog te hebben voor elkaar. Door te luisteren naar de eenzamen, te zorgen voor de kwetsbaren, en te kiezen voor de vrede in plaats van het conflict.

Vandaag nodigt het kerstverhaal ons uit om stil te staan bij die hoop. Om opnieuw de woorden van de engel te horen:“Wees niet bang.” En om ons te laten raken door het wonder van Kerstmis: Dat God zo dichtbij ons komt, dat Hij ons kwetsbare leven deelt.

Als je naar de kerststal kijkt, zie je niet alleen oude beeldjes die voorzichtig zijn neergelegd. Je ziet ook een vreugdevolle boodschap. Je kunt er de hoop in herkennen van herders die hun angst overwinnen, de blijdschap van een moeder die na zoveel onzekerheid haar pasgeboren zoon ziet, en de rust van een man die door al zijn inspanningen heen de Zoon van God omarmt. Maar bovenal zie je de open armen van het kindje Jezus, die iedereen bij Hem welkom heet.

Laten we die hoop niet voor onszelf houden, maar het licht van Kerstmis delen – in onze woorden en daden. Want zelfs in een wereld vol gebrokenheid en angst, kan hoop en vertrouwen opnieuw geboren worden.

Ik wens u allen een gezegend Kerstfeest.  Amen.

Kapelaan Siju. 

Lezingen: Sefanja3, 14-18a; Filippenzen 4, 4-7; Lucas 3, 10-18.

Dit weekeinde/deze zondag heet ‘Gaudete’: dat betekent: ‘Verheug u’. Het staat in de eerste lezing, genomen uit het boek van de profeet Sefanja (ons Oude Testament). De man was profeet in de jaren 640-630 vóór Christus. Voorafgaande aan de tekst van vandaag zegt de profeet de mensen van Judea, met Jeruzalem als hoofdstad is, wegens wangedrag de wacht aan; daarna heeft hij ook verwijten aan omringende volken. Hij eindigt met te zeggen dat alles goed komt als Judea en Jeruzalem/Sion zich gedragen overeenkomstig Gods bedoelingen en geboden: ‘Verheug u en wees blij Jeruzalem. ‘De Heer, uw God, is bij u als een reddende held. Uitermate  verheugt Hij zich om u, door zijn liefde maakt Hij u nieuw’.  . Onder deze woorden schuilt een diep verlangen naar een afwezigheid van ellende en verdriet waarvan in eerdere teksten sprake was; in plaats daarvan een verlangen naar goedheid en geborgenheid. Dat verlangen van toen is er bij ons nu ook. Er is wellicht een heimwee naar tien jaar geleden, toen we een gevoel hadden van vrijheid, van permanente vooruitgang en voor velen de mogelijkheid het leven naar eigen goeddunken in te richten. De voormalige Duitse Bondskanselier Angela Merkel heeft haar eigen biografie niet voor niks ‘Vrijheid’ genoemd. Momenteel kunnen we spreken van een ‘bedreigde vrijheid’ gezien alles wat zich in onze wereld afspeelt. Wat kunnen we eraan doen? Is de vraag van velen? We moeten onze vrijheid beter verdedigen, zegt NAVO-baas Marc Rutte. Hij zegt het eigenlijk de oude Romeinen na, die al van mening waren: ‘wil je vrede dan moet je je voorbereiden op oorlog’. Het is toch erg, dat mensen en volken zó elkaar naar het leven kunnen staan, dat men zich moet verdedigen door zich te bewapenen. Ons leven, beste mensen, is er niet eenvoudiger op geworden en we zijn ons ervan bewust hoe ingewikkeld het kan zijn.             In de lezing van het Evangelie vroegen de toehoorder onder welke verschillende groeperingen aan Johannes de Doper: ‘wat moeten we doen in de situatie waarin wíj leven? Johannes n bereidde het openbaar optreden van Jezus Christus voor. Hij pleitte voor een verandering van mentaliteit: inzicht in de eigen situatie en boetvaardigheid t.a.v. de geconstateerde tekorten. Hij spoorde aan bezit en leven met die niets hebben te delen; belastinginners ried hij aan niet meer te vragen dan was vastgesteld; soldaten vroeg hij niet te plunderen en tevreden te zijn met hun soldij. M.a.w. iedere categorie moest zich gedragen overeenkomstig de eigen situatie. Zo kan ieder van ons zich afvragen: wat moet ik doen om een goede mens te zijn in mijn eigen situatie: als partner, ouder t.a.v. de kinderen, familielid, t.a.v. de mensen in het dorp of de wijk waar ik woon. Hoe kan ik zelf een mens van vrede zijn, van mededogen, barmhartigheid, vergeving en verzoening, m.a.w. een mens van vrede en van liefde. Vrede begint bij onszelf, in ons hart en in onze verhouding tot elkaar. Die vrede bedoelt Jezus als Hij zegt: ‘mijn vrede geef ik u’. Tanks, raketten en drones om elkaar te bestrijden worden dan ingewisseld voor machines die zorgen voor de voedselvoorziening van allen. Mogen wij in onze eigen omgeving mensen van vrede zijn. Amen

Emeritus pastoor Reijnen