Preken

Wennt  vier gebòare wèëde en op de welt komme geet dat durch ut vruchtwater van de mam. Vier wèëde sjun gewesje en in de erm va de mam gelaat. De iësjte sjtond van os eege lèëve op dis èëd hat begonne. Ee paar daag sjpieëder  huujtsedaags is dat duks noa monde woeëd me noa de kirk gedrage om opnujts gewesje te wèëde, noe in ‘t water van d’r deupvont. Die twieëde wesjbuurt woar um aa te gèëve, dat wennt och mèr get koeëds an os woar vier an d’r gowe kant van ‘t lèëve, d’r kant van d’r Herrgott, d’r kant van de leefde ongeree zowwe stòa. Johannes d’r Deuper woar doamit in d’r Jordaan begos wie hèë de luj vuurbereijet op de prèëdig van ’t Herrgöttje dat dartig joar ieëder op de welt woar koame. Ut woar nuëdig dat Hèë koam, want ’t woar doe ginge gemekkelijke tied: de luj woeëde nit richtig vreij. De Romeine woare  d’r baas. En godsdeenstig woeëde gans get onnuuëzel vuurschrifte geplekt aan wat richtig belangriek woar: de leefde vuur dr Herrgott en de anger luuj. De luuj verlangete angesj en woole doa aa mitwirke. Johannes dompelde ze onger en frisch gewesje begonne ze op nujts.

Vier zund ee paar joar wieër gegrujd, sommige al vueël joare. De mieëtste zund oetgegrujd mit vuur oge dat vier gow luuj wille zieë, wie ’t Herrgöttje dat hat gevroagd: ging bedregere, ging haatzienere; luuj mit zurg vuuree, zoëwie vier dat vanaaf ozze deup en van os owwesj gelieërd hant.

Mè wie vinge vier, dat os welt d’r huujtsedaags beij sjteet? Zund vier d’r gerust op? Of zit os de priej vol zurg? En wennt dat beij vueël luuj zoë is krient vier -vuur d’r serieuze vastetied begint- noe ee paar daag de kans om same mit get angesj bezig te zieë. Inge ‘klimaatwissel’ van zurg noa sjpass; ee paar daag dat degínnige die wille zich kinne los loate en zich kinne ongerdompele in plezeer en sjpass. In dit fes loate vier zieë wie gèër vier lèëve en wie vier oetkieke noa goodheed, richtig mitee umgoa, opee aakinne? Dat is joa ut richtige lèëve.

Wennt vier mit  carnaval hant ervare wie vier beijee huuëre kin ‘t ee fes zieë woë vier bèëter oetkomme, mieje oszelver, mieje begange mit de luuj nèëve òs, dit aagevange nujjoar direk bereid zieë d’r get goods van te make ooch al lèëve vier in inge ongemekkelikke tied.

Mit Esjgoonsdig dinke vier wèr noa wie vier es gedeupte luuj oszelf kinne verbèëtere tot gow luuj in de welt en in os durp woin noe de nueëdige luuj ’t  lestig hant.

Mè noe ieëjs op noa de carnaval: Ees Alaaf.

Broeders en zusters in Christus, Na de drukke kerstdagen, gevuld met familiebezoeken, samen eten en gezellige momenten, komen we vandaag samen om het feest van de Heilige Familie te vieren. Dit feest, dat we vieren tussen Kerstmis en Nieuwjaar, nodigt ons uit om stil te staan bij de waarde van het gezinsleven.

Toen ik nadacht over wat ik vandaag met u kon delen, herinnerde ik mij een grappige Engelse uitspraak die ik eens zag hangen in café Sport:  “When I die, bury me under the Pub, so my husband will visit me 7 times a week.”
Vrij vertaald: “Als ik overlijd, begraaf me dan in het café, zodat mijn man mij zeven keer per week kan bezoeken.”

Op het eerste gezicht lijkt dit gewoon een luchtige grap. Maar als we er dieper naar kijken, raakt het aan een belangrijke waarheid: in onze moderne wereld hebben we een hernieuwd besef nodig van het belang van een voorbeeldig en verantwoordelijk leven binnen het gezin.

Op Kerstmis vierden we de komst van God in de wereld: het mysterie van de menswording van Zijn Zoon, Jezus Christus. Vandaag, op het feest van de Heilige Familie, staan we stil bij een bijzonder aspect van dat mysterie. God koos ervoor om niet zomaar in de wereld te komen, maar binnen een gezin. Hij kwam niet als een onafhankelijk wezen, maar als deel van een gemeenschap van liefde: de Heilige Familie van Jozef, Maria en Jezus.

Dat Jezus werd geboren in een gezin toont ons hoezeer God het gezin waardeert als fundament van liefde en geloof. God had ervoor kunnen kiezen om op een andere manier naar ons toe te komen, maar Hij verkoos het gezinsleven – een plek waar zorg, verantwoordelijkheid en geborgenheid centraal staan.

Maria en Jozef zijn een prachtig voorbeeld van trouw en gehoorzaamheid aan Gods wil. Toen Maria de boodschap van de engel ontving dat zij de moeder van de Verlosser zou worden, antwoordde zij vol vertrouwen: “Mij geschiede naar uw woord.” Jozef, geconfronteerd met grote onzekerheden, koos ervoor om Maria te beschermen en Jezus op te voeden. Hun gehoorzaamheid was niet gebaseerd op angst, maar op liefde en vertrouwen in God.

Hierin zien we een tegenstelling met Adam en Eva, die ongehoorzaam waren en hun eigen wil boven die van God stelden. Maria en Jozef laten ons zien hoe het is om in harmonie met Gods plan te leven: met nederigheid, liefde en een diep geloof.

In het gezin leren we de essentie van echte liefde. Het fundament van een gezond gezinsleven is dat we samen God liefhebben. Vanuit deze liefde ontstaat ruimte voor genade en vergeving. Niemand is perfect – niet wijzelf, en niet onze gezinsleden. Maar juist door elkaars fouten te accepteren en elkaar te vergeven, kunnen we groeien in liefde.

Deze liefde strekt zich uit naar de wereld om ons heen. Het gezin is de eerste plek waar we leren om lief te hebben, te dienen en vreugde en verdriet te delen. Het is een plaats waar de christelijke waarden van naastenliefde en hoop worden doorgegeven.

Laten we vandaag de Heilige Familie eren als een model van liefde, trouw en geloof. En laten we die liefde uitstralen naar onze gemeenschap en de wereld om ons heen. Want zoals God ervoor koos om in een gezin onder ons te komen, zo roept Hij ons op om Zijn liefde zichtbaar te maken – te beginnen in ons eigen huis.  Amen.

Kapelaan Siju.

Beste mensen, In het dagboek van ons leven heeft de kersttijd altijd een bijzondere plek. Het is een tijd vol verhalen: familiebezoeken, samen eten, een kerstmarkt bezoeken, en voor de kinderen het versieren van de kerstboom, het opzetten van de kerststal, en het gezellig aankleden van het huis samen met vader en moeder. Om dit samen te doen, vinden wij altijd heel fijn.

In deze dagen denk ik vaak terug aan mijn kindertijd. Aan hoe ik, als kleine jongen, samen met mijn moeder de kerststal mocht opzetten. “Voorzichtig,” zei ze altijd als we de beeldjes uit het vergeelde krantenpapier haalden. Ik was namelijk geboren met wat mijn moeder lachend “gezegende handen” noemde – alles wat mooi was, leek ik meteen kapot te maken. De belangrijkste taak van mijn moeder in die tijd was daarom om de kerstbeelden te beschermen. Voor ons beiden waren dat altijd spannende momenten, want één verkeerde beweging kon een beeldje breken.

We leven nu in een tijd die, op een bepaalde manier, op die momenten lijkt: een tijd vol spanning en onzekerheid, waarin dingen zomaar kapot kunnen gaan. Ik hoef het niet eens te benoemen; ieder ziet zelf hoe de wereld eraan toe is. Oorlogen, natuurrampen, machtsspelletjes, de onzekerheid over de toekomst en de invloed van sociale media drukken zwaar op ons.

In deze wereld vol uitdagingen rijst de vraag: “Wat kan de geboorte van het kindje Jezus ons vertellen in deze tijd?”

Het antwoord ligt in de kern van het kerstverhaal. In de lezing hoorden we hoe de herders werden overvallen door een engel. Ze waren doodsbang, want de verschijning van een engel was iets totaal onverwachts en overweldigends. De herders, eenvoudige mensen die gewend waren aan de stilte en het gewone leven op de velden, werden overrompeld. Hun angst: “Wat is er aan de hand?” weerspiegelt onze eigen angsten in deze onzekere wereld.

En wat zegt de engel als eerste?: “Wees niet bang.” Die woorden vormen de allereerste kerstboodschap.

Het is een boodschap van hoop en vertrouwen. Het kind dat in Bethlehem wordt geboren, komt in een wereld die net zo gebroken en onzeker is als de onze. Hij wordt geboren in een stal, te midden van eenvoud en kwetsbaarheid. Toch verkondigt zijn geboorte een diepe waarheid: “God komt naar ons toe, precies zoals wij zijn – met al onze angst, onzekerheid en kwetsbaarheid.”

Die hoop is niet groot of machtig zoals de wereld dat vaak ziet. Het is de hoop van een klein lichtje van grote Liefde in de duisternis, een kwetsbaar kind in een voerbak. Maar juist dat kleine licht verdrijft de duisternis.

En dat licht is ons gegeven om door te geven. Net zoals de engel het goede nieuws bracht aan de herders, worden wij uitgenodigd om boodschappers te zijn van hoop en liefde. Door oog te hebben voor elkaar. Door te luisteren naar de eenzamen, te zorgen voor de kwetsbaren, en te kiezen voor de vrede in plaats van het conflict.

Vandaag nodigt het kerstverhaal ons uit om stil te staan bij die hoop. Om opnieuw de woorden van de engel te horen:“Wees niet bang.” En om ons te laten raken door het wonder van Kerstmis: Dat God zo dichtbij ons komt, dat Hij ons kwetsbare leven deelt.

Als je naar de kerststal kijkt, zie je niet alleen oude beeldjes die voorzichtig zijn neergelegd. Je ziet ook een vreugdevolle boodschap. Je kunt er de hoop in herkennen van herders die hun angst overwinnen, de blijdschap van een moeder die na zoveel onzekerheid haar pasgeboren zoon ziet, en de rust van een man die door al zijn inspanningen heen de Zoon van God omarmt. Maar bovenal zie je de open armen van het kindje Jezus, die iedereen bij Hem welkom heet.

Laten we die hoop niet voor onszelf houden, maar het licht van Kerstmis delen – in onze woorden en daden. Want zelfs in een wereld vol gebrokenheid en angst, kan hoop en vertrouwen opnieuw geboren worden.

Ik wens u allen een gezegend Kerstfeest.  Amen.

Kapelaan Siju. 

Lezingen: Sefanja3, 14-18a; Filippenzen 4, 4-7; Lucas 3, 10-18.

Dit weekeinde/deze zondag heet ‘Gaudete’: dat betekent: ‘Verheug u’. Het staat in de eerste lezing, genomen uit het boek van de profeet Sefanja (ons Oude Testament). De man was profeet in de jaren 640-630 vóór Christus. Voorafgaande aan de tekst van vandaag zegt de profeet de mensen van Judea, met Jeruzalem als hoofdstad is, wegens wangedrag de wacht aan; daarna heeft hij ook verwijten aan omringende volken. Hij eindigt met te zeggen dat alles goed komt als Judea en Jeruzalem/Sion zich gedragen overeenkomstig Gods bedoelingen en geboden: ‘Verheug u en wees blij Jeruzalem. ‘De Heer, uw God, is bij u als een reddende held. Uitermate  verheugt Hij zich om u, door zijn liefde maakt Hij u nieuw’.  . Onder deze woorden schuilt een diep verlangen naar een afwezigheid van ellende en verdriet waarvan in eerdere teksten sprake was; in plaats daarvan een verlangen naar goedheid en geborgenheid. Dat verlangen van toen is er bij ons nu ook. Er is wellicht een heimwee naar tien jaar geleden, toen we een gevoel hadden van vrijheid, van permanente vooruitgang en voor velen de mogelijkheid het leven naar eigen goeddunken in te richten. De voormalige Duitse Bondskanselier Angela Merkel heeft haar eigen biografie niet voor niks ‘Vrijheid’ genoemd. Momenteel kunnen we spreken van een ‘bedreigde vrijheid’ gezien alles wat zich in onze wereld afspeelt. Wat kunnen we eraan doen? Is de vraag van velen? We moeten onze vrijheid beter verdedigen, zegt NAVO-baas Marc Rutte. Hij zegt het eigenlijk de oude Romeinen na, die al van mening waren: ‘wil je vrede dan moet je je voorbereiden op oorlog’. Het is toch erg, dat mensen en volken zó elkaar naar het leven kunnen staan, dat men zich moet verdedigen door zich te bewapenen. Ons leven, beste mensen, is er niet eenvoudiger op geworden en we zijn ons ervan bewust hoe ingewikkeld het kan zijn.             In de lezing van het Evangelie vroegen de toehoorder onder welke verschillende groeperingen aan Johannes de Doper: ‘wat moeten we doen in de situatie waarin wíj leven? Johannes n bereidde het openbaar optreden van Jezus Christus voor. Hij pleitte voor een verandering van mentaliteit: inzicht in de eigen situatie en boetvaardigheid t.a.v. de geconstateerde tekorten. Hij spoorde aan bezit en leven met die niets hebben te delen; belastinginners ried hij aan niet meer te vragen dan was vastgesteld; soldaten vroeg hij niet te plunderen en tevreden te zijn met hun soldij. M.a.w. iedere categorie moest zich gedragen overeenkomstig de eigen situatie. Zo kan ieder van ons zich afvragen: wat moet ik doen om een goede mens te zijn in mijn eigen situatie: als partner, ouder t.a.v. de kinderen, familielid, t.a.v. de mensen in het dorp of de wijk waar ik woon. Hoe kan ik zelf een mens van vrede zijn, van mededogen, barmhartigheid, vergeving en verzoening, m.a.w. een mens van vrede en van liefde. Vrede begint bij onszelf, in ons hart en in onze verhouding tot elkaar. Die vrede bedoelt Jezus als Hij zegt: ‘mijn vrede geef ik u’. Tanks, raketten en drones om elkaar te bestrijden worden dan ingewisseld voor machines die zorgen voor de voedselvoorziening van allen. Mogen wij in onze eigen omgeving mensen van vrede zijn. Amen

Emeritus pastoor Reijnen

Lezingen: Baruch 5, 1-9; Filippenzen 1, 3-6.8-11; Lucas 3, 1-6.

Een paar dagen geleden vertelde een moeder dat haar volwassen en getrouwde kinderen het nieuws op de TV niet meer willen zien en praatprogramma’s vermijden. De reden? Ze konden niet meer tegen de ellende die ze iedere dag te zien kregen. Aan hun gezin, hun taak als ouders van kinderen en aan hun werk hadden ze de handen vol. Hoeveel mensen zullen er niet zijn die zo denken. Ook gisteren ben ik er weer een tegengekomen. Hoeveel mensen hebben aan het goed volbrengen van hun dagelijkse leven niet meer dan genoeg? De kennisname van wat er allemaal in de wereld gebeurt, dichtbij en veraf, maakt maar onzeker en menigeen neerslachtig. Waar vind je nog ondersteuning voor je dagelijks bestaan met zijn vreugde en zorgen? Waaraan ontleen je nog hoop?

Het lijkt overigens wijs om de ogen niet helemaal te sluiten voor de crises en zorgen, nabij en wereldwijd, want het is het grote decor waartegen ons dagelijkse leven zich afspeelt; maar  daar ook niet ons leven door te laten overheersen. En wat ons dagelijkse leven betreft kunnen we zelf door onze manier van leven belangrijk bijdragen aan aandacht voor elkaar, aan gerechtigheid, aan geborgenheid en vrede In ons dagelijkse leven is dat precies het antwoord op wat er allemaal aan de hand is in onze wereld van vandaag. Ons geloof als christenen is een geloof in een God van liefde, mens geworden met Kerstmis om ons lot te delen. Het kan ons ondersteunen om moed en hoop te houden ondanks alles.

Baruch, uit wiens geschriften de eerste lezing ons werd voorgehouden, was secretaris en gezel van de profeet Jeremia. Van die profeet stamt ons woord ‘jeremiëren’ voor degenen die altijd klagen en het negatieve zien. Secretaris Baruch montert Jeruzalem op, de vaak -ook nu nog- omstreden stad, veroverd menigmaal door de grootmachten uit de omgeving, verwoest en met inwoners in ballingschap weggevoerd. De stad wordt aangespoord vreugdevol te zijn en rouw achter zich te laten door zich te gedragen naar Gods wil. Zij krijgt nieuwe en bemoedigende namen: ‘vrede door gerechtigheid’ en ‘glorie door vroomheid’. Merk daarbij op hoe groot momenteel de tegenstelling is met wat er zich feitelijk afspeelt tussen Israëli’s en Palestijnen, Israël en Gaza. En toch die hoop bij mensen dat het anders kan en dat het goed komt. Het is echter alsof we het als mensen niet zelf kunnen bewerkstelligen: vrede, gerechtigheid geborgenheid en veiligheid. We lopen voortdurend aan tegen menselijke onwil, maar ook onmacht. In tegenstelling daarmee zal God zijn volk ‘met zijn barmhartigheid omgeven én met zijn gerechtigheid’, zegt de 1e lezing. Johannes de Doper sluit daarbij aan. Ter voorbereiding op het optreden van Jezus preekt hij boetvaardigheid en bekering. Toehoorders die aan zijn oproep gehoor willen geven laten zich dopen. Ook onze doop was en is een teken van onze bekering tot de manier van leven van Jezus: hoe Hij met God en medemens omging, ons zijn vrede, gerechtigheid bracht. We leven nu echter in een -wat men noemt ‘geseculariseerde samenleving’, d.w.z. een samenleving, die op zichzelf gericht is. Ze bestaat uit mensen, die vrij zijn hun eigen leven naar eigen goeddunken in te vullen. Vrij betekent voor velen echter ook: ‘zonder God’, Naar wíj geloven heeft precies God ons als vrije en verantwoordelijke wezens geschapen. Ons geloof daagt ons echter ook uit, om zelf mensen van gerechtigheid, aandacht voor anderen en vrede te zijn. Geloof haalt ons uit  onszelf en richt ons op de verhouding met God en medemens. Ook wij ervaren wellicht onze tijd als chaotisch, onzeker, vol dreiging. In de woorden van de H. Schrift, ook die van vandaag, vinden we Gods boodschap van hoop. Als we ons daarnaar gedragen krijgen onze dorpen van federatie Morgenster (Nijswiller, Eys en Wahlwiller) door onze manier van leven de naam van ‘vrede door gerechtigheid’, ‘glorie door vroomheid’. Zou dat niet mooi zijn? Amen.

Emeritus pastoor Reijnen       

Beste broeders en zusters,  Vandaag begint de Advent, een bijzondere tijd van verwachting, hoop en voorbereiding. We hebben de eerste kaars van de adventskrans aangestoken, een krachtig symbool van hoop en licht. Advent nodigt ons uit om uit te zien naar de komst van Jezus Christus: niet alleen als het kind in de kribbe met Kerstmis, maar ook als de Mensenzoon, die aan het einde der tijden alles nieuw zal maken. Maar laten we eerlijk zijn: Advent is voor velen van ons vaak een drukke tijd. We rennen van de ene taak naar de andere, met eindeloze to-do-lijsten voor Kerstmis. Maar wat wil God ons vandaag door deze lezingen zeggen?

Het evangelie dat we vandaag horen, bevat een krachtige waarschuwing. Jezus spreekt over tekenen aan de hemel: zon, maan en sterren. Hij beschrijft angst onder de volken, een wereld in beroering, en mensen die verstijven van schrik. Dit kan ons beangstigen, maar Jezus laat ons niet achter in angst. Hij spreekt ook woorden van hoop en bemoediging: “Als dit alles begint te gebeuren, houd dan moed en blijf rechtop staan blijf in Gods verbondenheid en vertrouwen, want jullie verlossing is nabij.”

Dit is de kern van het evangelie. Het kwaad heeft niet het laatste woord. Jezus zal terugkomen om het kwaad te overwinnen en om ons leven en deze wereld te vernieuwen. Tot die tijd roept Hij ons op waakzaam te zijn, standvastig te blijven en met aandacht te leven.

Het evangelie van vandaag stelt ons een belangrijke vraag: Waar richten wij onze aandacht op?

Veel mensen leven in het verleden. Sommigen idealiseren “de goede oude tijd,” een periode waarin alles volgens hen beter en eenvoudiger was. Anderen kijken juist met pijn terug op moeilijke tijden, en zijn blij dat deze voorbij zijn. Aan de andere kant zijn er mensen die vooral bezig zijn met de toekomst. Sommigen maken zich grote zorgen over wat komen gaat: over de Kerk, het klimaat, de wereldvrede. Anderen zien de toekomst met hoop en verwachting tegemoet, in de overtuiging dat alles uiteindelijk goed zal komen.

Jezus wijst ons erop dat de enige plek waar we echt iets kunnen doen, het ‘heden’ is. Het verleden is voorbij en de toekomst nu in Gods liefdevolle relatie ontwikkelen geeft houvast en is gericht op nieuw leven. Het is in het ‘nu’ dat God ons oproept om waakzaam te zijn en bewust te leven.

Wat betekent het om waakzaam te zijn? Waakzaam zijn betekent met aandacht leven. Het houdt niet in dat we de toekomst negeren of het verleden vergeten, maar dat we in het heden openstaan voor wat God ons wil geven. Het vraagt dat we oog hebben voor de noden van de mensen om ons heen en dat we ons hart openen voor Gods aanwezigheid in ons dagelijks leven.

Jezus zegt: “Wees waakzaam en bid dat je sterk mag staan en voorbereid bent op wat komt.” Dit is geen oproep om bang te zijn, maar een uitnodiging om op God te vertrouwen. Het is een bemoediging om met een waakzaam en open hart te leven en ons voor te bereiden op de komst van Jezus – hier en nu, in ons eigen leven.

Beste mensen, Advent is ook een tijd om ons bewust te worden van onze rol als gemeenschap. We worden geroepen om samen een gemeenschap van liefde te vormen, een gemeenschap waarin we elkaar steunen en bemoedigen. In die verbondenheid met God en met elkaar kan verwarring plaatsmaken voor vrede – een vrede die alleen Jezus ons kan geven. Laten we deze Advent bewust en waakzaam leven. Niet te veel blijven hangen in het verleden, niet verdwalen in zorgen of verlangens over de toekomst, maar ons richten op het heden. Hier en nu wil God ons ontmoeten.

Moge deze Advent een tijd zijn van hoop, vernieuwing en vreugde. Laten we waakzaam zijn en met een open hart uitzien naar de komst van onze Verlosser.  Amen.

Kapelaan Siju

Broeders en zusters in Christus, Vandaag vieren we een bijzonder dubbel feest: Het Hoogfeest van Christus, Koning van het Heelal, en het feest van Sint-Cecilia, de patrones van muziek. Sint-Cecilia is een schitterend voorbeeld van trouw en geloof in moeilijke tijden. Samen nodigen deze vieringen ons uit om stil te staan bij de betekenis van het koningschap van Christus en hoe dit contrasteert met de wereld waarin wij leven.

Wanneer we aan een koning denken, komen woorden als macht, rijkdom en controle in ons op. Maar Jezus biedt ons een totaal ander beeld. Zijn koningschap is niet gebouwd op onderdrukking, maar op dienstbaarheid, niet op macht, maar op liefde. Het evangelie van vandaag herinnert ons eraan dat Christus niet op een gouden troon zit, maar op het kruis. Daar, in het dieptepunt van vernedering, openbaart Hij de hoogste vorm van liefde: Hij geeft zijn leven voor ons.

Wanneer we naar de wereld van vandaag kijken, zien we een harde realiteit. Oorlogen, verdeeldheid en egoïsme vullen het nieuws. Velen lijden onder armoede, geweld en eenzaamheid, terwijl anderen gevangen zitten in materialisme en onverschilligheid. Deze wereld lijkt ver verwijderd van de waarden van Christus’ Koninkrijk. Toch roept Jezus ons op om niet toe te geven aan deze wanhoop, maar om lichtdragers (en lichtbrengers) te zijn.

Het leven van Sint-Cecilia, dat we vandaag ook gedenken, biedt ons hoop. In tijden van vervolging bleef zij trouw aan Christus. Haar liederen tot God, zelfs onder moeilijke omstandigheden, tonen ons hoe geloof kan blijven klinken als een lofzang, zelfs temidden van chaos. Haar voorbeeld inspireert ons om God te blijven eren  in alles trouw te blijven in liefde met ons hele hart, ongeacht de omstandigheden. Deze liefde kunnen we niet van de ander verwachten, doch slechts zelf geven.

Wat bedoelt Jezus wanneer Hij zegt: Mijn Koninkrijk is niet van hier”? Dit betekent niet dat Zijn Koninkrijk geen invloed heeft op deze wereld, maar dat het anders is in aard en doel.  Jezus bedoelt een Koninkrijk van vrede. In een wereld vol conflicten roept Jezus ons op tot innerlijke en uiterlijke vrede. Hij vraagt ons vredestichters te zijn in ons gezin, onze gemeenschap en daarbuiten.  Een Koninkrijk van liefde tot stand brengen is: Waar egoïsme en haat heersen, roept Jezus ons op tot onvoorwaardelijke liefde. Zijn liefde overstijgt grenzen van nationaliteit, cultuur en religie.

Ook een Koninkrijk van gerechtigheid: Jezus daagt ons uit om op te komen voor de armen, de onderdrukten en hen die geen stem hebben.  Als Christenen zijn wij geroepen om dit Koninkrijk zichtbaar te maken in onze wereld.

Beste mensen, Laten we vertrouwen op Zijn belofte: ‘dat Zijn Koninkrijk zal zegevieren’, want het is gebouwd op de onverwoestbare kracht van Gods liefde. Laten we in ons dagelijks leven getuigen van dit Koninkrijk, zoals Sint-Cecilia dat deed, en ons inzetten om Jezus’ licht en vrede uit te dragen in deze wereld.  Amen

Kapelaan Siju

Lezingen: 1 Koningen 17, 10-16; Hebreeën 9, 24-28; Marcus 12,38-44

De lezingen van vandaag uit de H. Schrift nodigen uit tot nadere toelichting willen we ze wat beter kunnen verstaan. Wie was de profeet Elia uit het 1^e Boek Koningen en wat stelde hij voor? Elia, profeet in de 8^e eeuw vóór Christus ten tijde van koning Achab van het Noordrijk. Die steunde de afgoderij en daarom leefde de aan één God getrouwe Elia buiten zijn land. Het was een tijd van droogte en hongersnood. Elia, op weg naar Sarefat, ontmoet buiten de stadspoort een hout sprokkelende weduwe en vraagt haar eerst voor hem brood te bakken en dan pas voor zichzelf en haar zoon te zorgen. Op het eerste gezicht een merkwaardig vraag. Denkt de Godsman op de eerste plaats aan zichzelf? Als de vrouw op zijn verzoek ingaat wordt zij echter beloond. De profeet kan haar namens de ene God beloven dat het meel niet op zal raken en de kruik met olie niet leeg. Het aanbidden van vele aardse afgoden  heeft geen zin en bevordert de ondergang. Afgoderij sluit de mens namelijk op in zijn eigen wereld, de wereld van de machten om hem heen, zoals politieke en economische machten. Zij doen afbreuk aan het leven van gewone mensen. De ene God daarentegen is een god van leven. Daarvan te getuigen is waar de profeet Elia voor staat. De weduwe geeft er gehoor aan, zorgt voor de ander, in dit geval voor de profeet Elia en blijft daardoor met haar zoon in leven.  Hedendaagse profeten waarschuwen voor mogelijke afgoden als de steeds maar groter gewenste materiële vooruitgang, het alsmaar meer willen hebben en daardoor de bedreiging van leven op aarde door de opwarming ervan. Hedendaagse profeten gaan ervan uit, dat we zelf deel uitmaken van onze aarde en er verantwoordelijkheid voor dragen dat we zorgvuldig met de aarde moeten omgaan en haar niet moeten uitbuiten. Daar komt nog iets bij: In de tijd van de profeet, maar ook in de tijd van Jezus, werden gewone mensen niet ‘gezien’. Ook nu nog worden gewone mensen vaak niet gezien. Machthebbers maakten en maken vaak uit hoe de gewone mensen te leven hebben, wat ze moeten doen en laten. Zoals we in de Evangelielezing gehoord hebben pikten machthebbers van toen de huizen van de kwetsbare weduwen in als deze zich in de schulden moesten steken. Financiële en maatschappelijke voorzieningen zoals in onze tijd waren er toen niet. Maar ook in onze tijd kloppen ze niet altijd ten behoeve van de mensen die ze echt nodig hebben. Regels kunnen van dien aard zijn dat hulp nodig is om ze kunnen te snappen. We leven in een onvolmaakte wereld hoe technisch vooruitgegaan we ook zijn. Er zijn mensen die de voedselbank nodig hebben. Heb ik het goed gezien op het nieuws dat 900.000 gezinnen te maken hebben met ouders met psychische problemen of met een verslaving? Welke gevolgen voor de kinderen? En hoeveel jonge mensen tussen de 15 en 35 jaar kampen met problemen, zijn depressief, hebben weinig ondernemingslust? Daar staat vanuit ons geloof de boodschap tegenover, dat God met ons is en werkzaam is in mensen, die zich open stellen voor zijn werking; dat er zoals in het verhaal van Elia altijd mensen zijn, die -met opzij zetten van zichzelf- voor anderen zorgen; die vanuit het weinige dat ze hebben nog met anderen delen, zoals in het Evangelieverhaal. Zij houden daarmee in een onvolmaakte wereld het geloof in de goedheid van de mens overeind. Zij zijn de kinderen van God. Wij zijn allemaal ertoe geroepen om kinderen van God te zijn en ons ernaar te gedragen overeenkomstig onze eigen mogelijkheden. Als de lezingen van vandaag ons daar inzicht in hebben gegeven mogen ze ons inspireren dienovereenkomstig te handelen overeenkomstig eigen kunnen. Amen.

Emeritus pastoor Reijnen.

Beste mensen, “Waarom zouden we bidden als God al weet wat we willen?” Het is een vraag die velen van ons bezig kan houden, en terecht. Als God alles weet; onze verlangens, onze zorgen, onze diepste noden, waarom zouden we Hem dan nog moeten vertellen wat ons bezighoudt? Vandaag worden we hierin meegenomen door het verhaal van Bartimeüs. Dit verhaal toont ons niet alleen iets over bidden, maar ook over onze relatie met God.

In het evangelie zien we Bartimeüs, een blinde bedelaar langs de weg. Hij roept uit naar Jezus: “Heb medelijden met mij!” Hij vraagt niet onmiddellijk om genezing, maar om medelijden, om genade. Waarom doet hij dat? Omdat Bartimeüs beseft dat zijn diepste nood niet alleen lichamelijk is; hij verlangt naar de nabijheid van God, naar vergeving en genade. Door deze smeekbede laat hij zien dat zijn hart naar meer verlangt dan wat zijn ogen kunnen zien.

Dan gebeurt er iets bijzonders: Jezus, die alles over hem weet, stelt Bartimeüs een vraag die ons kan verrassen. Hij vraagt: “Wat wilt u dat ik voor u doe?” Jezus, die onze harten en noden kent, nodigt Bartimeüs uit om uit te spreken wat hij verlangt. Dit lijkt misschien onnodig, maar juist in dat spreken, in die openbaring, opent Bartimeüs zijn hart voor God. Hij erkent zijn diepste behoefte en brengt die met vertrouwen voor Jezus. Dit is precies wat gebed ons wil leren.

Gebed is niet bedoeld om God iets te vertellen wat Hij al weet. Het is een uitnodiging om onszelf in Zijn aanwezigheid open te stellen en te erkennen wat ons echt beweegt. Door te bidden erkennen we onze afhankelijkheid van God, brengen we ons hart bij Hem en scheppen we ruimte om Zijn liefde en genade te ontvangen. Bidden is dus niet een manier om God te informeren; het is een manier om onszelf te veranderen, om ons bewust te worden van Zijn aanwezigheid en ons voor te bereiden op Zijn gave.

Wanneer Jezus Bartimeüs geneest, gebeurt er iets diepers dan alleen het herstel van zijn gezichtsvermogen. Het evangelie zegt dat Bartimeüs Jezus “volgde langs de weg.” Hij wordt meer dan iemand die genezen is; hij wordt een volgeling, een leerling. Dit laat ons zien dat gebed niet alleen een noodoproep is, maar een levenshouding. Het is een dagelijks “ja” voor het volgen van Jezus, een weg van verbondenheid en toewijding aan God.

Gebed kan beginnen met een roep om hulp, maar het mag ons leiden naar iets diepers – naar een relatie van vertrouwen, naar een leven waarin we steeds dichter bij God komen. Zoals Bartimeüs eerst om genade vroeg, zo roept ook ons gebed ons op om eerst naar God te zoeken en ons leven in Zijn handen te leggen.

Beste mensen, In ons eigen leven kunnen we misschien hetzelfde ervaren als Bartimeüs. Wanneer we ons in gebed tot God keren, vinden we soms meer dan wat we vroegen. We krijgen niet altijd wat we verwachten, maar wat we nodig hebben – genade, kracht, richting. Jezus leert ons dat het doel van gebed is om in vertrouwen en liefde te groeien, om ons hart te openen voor Zijn aanwezigheid en ons leven in harmonie te brengen met Zijn wil.

Laten we, zoals Bartimeüs, bidden met een hart dat op zoek is naar meer dan alleen oplossingen voor problemen. Laten we bidden om Gods genade en ons leven elke dag opnieuw toevertrouwen aan Hem. Bidden is niet een momentopname, maar een levensweg, een dagelijkse keuze om Jezus te volgen. En als we zo bidden, mogen we ervaren dat God ons niet alleen antwoorden geeft, maar een overvloedig leven schenkt in Zijn liefde. Amen.

Kapelaan Siju.

Broeders en zusters in Christus, Vandaag vieren we Missiezondag, een dag waarop we als kerk onze blik naar buiten richten en denken aan onze verantwoordelijkheid voor elkaar, zowel dichtbij als ver weg. Het thema van deze zondag, “Zorg voor elkaar,” sluit prachtig aan bij de boodschap van het evangelie. Jezus roept ons steeds weer op om dienstbaar te zijn aan elkaar, om oog te hebben voor de noden van de ander en ons hart te openen voor de wereld om ons heen.

In het evangelie van vandaag horen we hoe Jakobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs, Jezus vragen om een ereplaats in Zijn heerlijkheid. Ze vragen iets dat zo menselijk is: erkenning, eer en macht. Ze willen in het centrum van Jezus’ glorie staan. Maar Jezus antwoordt op een manier die hen en ons uitdaagt om anders te denken over wat het betekent om groot te zijn. Hij zegt: “Wie onder jullie de belangrijkste wil zijn, moet de dienaar van allen zijn. De Mensenzoon is immers niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven als losprijs voor velen.”

Jezus draait het menselijk denken om. Grootheid ligt niet in macht en eer, maar in nederigheid en dienstbaarheid. Dit is het hart van het Christelijk geloof en de kern van wat het betekent om missionair te zijn: zorgen voor elkaar. Onze zorg is niet beperkt tot de mensen die we dagelijks zien of die dichtbij ons staan. Onze zorg, zoals Jezus ons leert, moet grenzeloos zijn. Het is een universele liefde voor iedereen, vooral voor de kwetsbaren, de armen, de vergeten mensen van deze wereld.

Missiezondag herinnert ons aan deze wereldwijde roeping. In sommige delen van de wereld is de kerk een lichtpunt in omstandigheden van extreme armoede, onderdrukking en gebrek aan middelen. Missionarissen, religieuzen en leken zetten zich in, vaak onder moeilijke omstandigheden, om zorg te dragen voor mensen die in de marge van de samenleving leven. Ze brengen niet alleen het Woord van God, maar ook concrete hulp: aandacht en betrokken bewogenheid voor de noden van de mensen, waarin zij hulp en zorg nodig hebben zoals;  onderwijs, gezondheidszorg en sociale ondersteuning.

Maar missiezondag gaat niet alleen over verre landen. “Zorg voor elkaar” begint ook hier, in onze eigen gemeenschappen. Het vraagt van ons om open ogen te hebben voor de nood van de ander. Misschien is er iemand in onze buurt die eenzaam is, iemand die worstelt met armoede, iemand die het emotioneel moeilijk heeft. Onze missie begint met aandacht: aandacht voor de ander, aandacht voor de nood in onze directe omgeving.

Paus Franciscus spreekt vaak over een “cultuur van ontmoeting”. Hij roept ons op om niet langs elkaar heen te leven, maar om actief te zoeken naar verbinding met de mensen om ons heen. De zorg voor elkaar is niet alleen een kwestie van geld of materiële steun, maar ook van tijd, aandacht en medeleven. Zoals Jezus zelf ons heeft voorgeleefd: Hij keek altijd naar de ander met mededogen en liefde.

Op deze Missiezondag worden we uitgenodigd om te geven, niet alleen financieel, maar ook in onze houding en ons gebed. De collecte van vandaag gaat naar missionaire projecten wereldwijd, maar laten we dit moment ook gebruiken om na te denken over hoe wij in ons dagelijks leven missionair kunnen zijn. Hoe kunnen wij zorg dragen voor onze naaste? Hoe kunnen we dienstbaar zijn in ons eigen gezin, op ons werk, in onze parochie?

Laten we bidden dat we de moed en de liefde mogen hebben om te beantwoorden aan deze roeping van dienstbaarheid. Laten we bidden voor alle missionarissen en vrijwilligers wereldwijd die hun leven wijden aan de zorg voor de ander. En laten we, in navolging van Jezus, kleine en grote daden van liefde en zorg verrichten, zodat ook wij in ons leven getuigen kunnen zijn van Gods liefde voor de wereld. Amen.

Kapelaan Siju.