Vandaag vieren wij de 2e zondag van Pasen, de zondag van de Goddelijke Barmhartigheid. Tegelijkertijd is het in ons land een feestweekend: we vieren Koningsdag! Afgelopen zaterdag kregen velen een Koninklijke onderscheiding ‘een lintje’ een bijzondere erkenning voor hun inzet en goedheid in de gemeenschap. Wat opvalt bij deze uitreikingen is altijd hetzelfde: het is een verrassing! Mensen weten van niets. Plotseling staat daar de burgemeester, de familie is erbij, de spanning stijgt… en dan, opeens, wordt de naam genoemd. Misschien mochten een aantal van jullie hierbij aanwezig zijn en hebt u ook dit speciale moment meegemaakt. De verbazing, de tranen, de vreugde…. een van binnenuit echte beleving.
Die spanning, die verrassing, daar herkennen we vandaag ook iets van in het evangelie dat we elk jaar op deze zondag horen: het verhaal van apostel Tomas.
De leerlingen zaten bijeen, achter gesloten deuren, bang, onzeker, twijfelend over wat er allemaal was gebeurd. En opeens staat Jezus daar, in hun midden. “Vrede zij u,” zegt Hij. Wat een ongelooflijke verrassing! De leerlingen zijn blij, maar Tomas was er niet bij. Wanneer de anderen hem vertellen dat zij de Heer hebben gezien, kan hij het niet geloven. Tomas wil het zelf zien, zelf aanraken. Hij verlangt naar zekerheid.
Soms wordt Tomas wel eens “de ongelovige” genoemd, maar dat doet hem eigenlijk tekort. Want wie van ons zou niet precies zo reageren? Ook wij leven in een wereld vol twijfel: twijfel aan onszelf, twijfel aan elkaar, twijfel aan de toekomst en ook, ja, twijfel aan God.
Tomas stelt de vragen die wij misschien ook niet durven te stellen. Zijn twijfelen is eerlijk. Hij blijft niet hangen in zijn twijfel, maar gaat op zoek naar ontmoeting. Hij verlangt ernaar om Jezus echt te ontmoeten, om te weten: is het waar? Is Hij werkelijk opgestaan?
En dan, een week later, opnieuw zijn de leerlingen bijeen. En weer is daar Jezus. En deze keer is Tomas erbij. Jezus komt niet met verwijt, maar met een uitnodiging: “Kom, leg je vinger hier. Zie mijn handen. Wees niet langer ongelovig, maar gelovig.” En Tomas antwoordt: “Mijn Heer en mijn God!”
Wat een prachtige geloofsbelijdenis! Van twijfel naar diep geloof, van onzekerheid naar vrede.
Broeders en zusters, het verhaal van Tomas laat ons zien dat twijfel niet het einde hoeft te zijn van het geloof. Integendeel: twijfel kan de deur openen naar een dieper vertrouwen. Geloof is niet het tegenovergestelde van twijfel; geloof is het vertrouwen dat, zelfs midden in onze onzekerheden, God ons tegemoetkomt en ons vrede geeft.
Geloof brengt vrede. Dat zien we bij Tomas: zodra hij Jezus herkent, wordt zijn hart gerustgesteld. Hij hoeft niet meer alles te begrijpen of te controleren. Hij vertrouwt. En uit dat vertrouwen komt vrede voort vrede in zijn eigen hart en vrede met de anderen.
Ook vandaag is dat nog steeds zeer relevant! In een tijd waarin zoveel mensen worstelen met vragen over het geloof, over het leven, over rechtvaardigheid, over de toekomst, roept Jezus ons toe: “Vrede zij u.” In een wereld waar oorlog, conflict en verdeeldheid nog steeds dagelijkse realiteit zijn, zegt Jezus: “Ik ben bij jullie.” Geloof betekent niet dat al onze vragen verdwijnen. Geloof betekent dat we ons, zelfs mét onze vragen, toevertrouwen aan Jezus. Net zoals Tomas dat uiteindelijk deed.
Beste mensen, Laten wij vandaag bidden dat wij, net als Tomas, mogen groeien in geloof. Dat onze twijfels geen muren worden, maar bruggen. Dat de vrede van de verrezen Heer in ons hart mag wonen. En dat wij, ieder op onze plek, dragers van die vrede mogen zijn, als kleine bouwstenen van Gods Koninkrijk. “Zalig zij die niet zien en toch geloven.” Amen.
Kapelaan Siju
