De Man waar de leerlingen heel hun hoop op hadden gesteld, is als een misdadiger terecht gesteld en ter dood gebracht. Wel hebben enkele vrouwen uit hun kring komen melden dat Jezus’ graf leeg was en dat ze een verschijning van engelen hebben gehad. Als de andere apostelen Thomas vertellen dat Jezus ook in hun midden is verschenen, hoeft het ons niet te verwonderen dat hij reageert: ‘Eerst zien en dan geloven’. Jezus’ leerlingen zijn totaal van streek. Ze voelen zich allerminst op hun gemak. Niet alleen heeft Judas Jezus verraden, maar ook Petrus heeft verklaard dat hij Jezus niet kende. In de Olijfhof hebben ze geslapen en iedereen heeft het hazenpad gekozen, toen hun Meester gevangen werd genomen. Naast rouw en gemis voelen de leerlingen ook schuld en schaamte. 
Veel mensen – zeker in onze dagen – voelen zich sterk verwant met een man als Thomas. Hij gebruikt zijn gezond verstand en gaat te rade bij zijn ervaring. Het werkt bevrijdend, als we in de Evangelies lezen dat Jezus daar ruimte voor laat. Hij maakt zijn leerlingen geen verwijten om alles waarin ze hebben gefaald. Hij wenst hen zelfs twee maal: ‘ Vrede zij met jullie’. Ook Thomas wordt door Jezus niet streng berispt om zijn kritische houding. Hij zegt tegen hem: ‘Kom hier met je hand en bezie mijn wonden. Zorg dat je je geloof niet verliest door wat er met Mij is gebeurd.
Zelf zitten we ook vaak vol twijfels en vragen om wat we in onze huidige wereld zien gebeuren. Er wordt zoveel geleden door oorlogsgeweld en onderdrukking. Talloze mensen slaan op de vlucht met achterlating van heel hun have en goed. Anderen lijden honger en dorst en missen elementaire levensbehoeften. Politieke verdeeldheid en financiële onzekerheid alom. Menigeen vraagt zich af: ‘Hoe kan God zoiets toelaten?’ Eindeloos is de litanie van leed en onrecht dat mensen elkaar aandoen. Wie gaat er niet twijfelen bij al de misdaden tegen de menselijkheid en het milieu die wij zien gebeuren? Jezus’ reactie op de twijfels en het ongeloof van Thomas is een uitnodiging: ‘Kom dichterbij en kijk naar mijn wonden. Leg je hand maar in mijn zij !’ Die persoonlijke uitnodiging is voor Thomas blijkbaar voldoende om zijn twijfels op te geven. Hij noemt Jezus niet alleen ‘mijn Heer’, maar zelfs ‘mijn God’. In deze belijdenis geeft Hij uiting aan zijn opperste verbazing dat in Jezus die zoveel heeft geleden God zelf aanwezig is met heel zijn kracht. Hij is blijkbaar niet de vertegenwoordiger van een God die als een geweldenaar alle kwaad uitroeit en op het beslissende moment van het kruis afkomt, maar Hij bidt voor zijn beulen en tegenstanders. Een kern van ons geloof is dat de kwetsbare aanwezigheid die van Jezus uitgaat overmacht heeft op het kwaad. M.a.w. als we onrecht en geweld een halt willen toeroepen en overwinnen, dan is er geen andere weg dan een beroep doen op Jezus en op zijn keuze voor 
kwetsbaarheid, mededogen en barmhartigheid. Want geweld roept alleen maar nieuw en meer geweld op.
Ieder van ons beseft dat het veel verschil uitmaakt of je een zieke een kaartje stuurt of zelf gaat bezoeken. Met het sturen van een kaartje of bloemetje blijf je letterlijk en figuurlijk op een veilige afstand, maar als je een zieke bezoekt, word je geconfronteerd met zijn hoop en vrees, zijn zorgen en lijden. Je raakt meer betrokken bij de ander en wordt geraakt door zijn wel en wee. Zo maakt het ook veel verschil of je leest over mensen in de zgn. ‘derde wereld ‘ en hun leefomstandigheden of dat je hen ter plekke bezoekt. Ik herinner me levendig een bezoek aan een aantal missieposten in Malawi. Je raakt nauwer betrokken bij hun leven en wordt sterk gemotiveerd om bijv. een bijdrage te leveren aan een bepaald project. Jezus nodigt Thomas uit om niet op een veilige afstand te blijven, maar dichterbij te komen, zijn wonden niet alleen te zien, maar zelfs aan te raken. Jezus, die zich zo sterk identificeerde met armen, zieken en kwetsbaren dat Hij zei: ‘ Al wat je doet voor een van de minsten der Mijnen, heb je voor Mij gedaan’. Deze Jezus lijdt ook in onze dagen in talloze kwetsbare medemensen. Als we alleen maar op een veilige afstand blijven van deze medemensen, dan verandert voor hen niets ten goede. Als we echter de moed opbrengen om ons te engageren en bij wijze van spreken ’ hun wonden’ aan te raken en te verzorgen, als we hun nood trachten te verlichten, dan daagt en groeit het geloof en vertrouwen, niet alleen bij de naasten die wij helpen, maar ook bij onszelf, dat de Heer waarlijk is opgestaan en leeft. Opvallend in de verhalen vind ik ook dat de verrezen Heer vaak juist verschijnt als zijn leerlingen samen zijn. Net alsof Hij wil zeggen: ‘Mensen, isoleer je niet van je naasten, anders loop je vast in je twijfels. Leg je vingers maar op de wonden die je tegenkomt en je zult merken dat Ik leef en naast jullie sta.’
AMEN.
