Als je zelf respectvol, met aandacht en liefde bent opgevoed, dan kun je je moeilijk voorstellen dat je anderen stevig te grazen neemt en afschrijft. Als je zelf de goedheid en zorgzaamheid van je ouders en familie hebt ervaren, weet je hoe goed dat voelt. Dan komt het als regel niet in je op om anderen kwaad te berokkenen, zelfs niet als ze jou tekort hebben gedaan. Je bent dan eerder verbaasd of teleurgesteld, dan dat je er op uit bent om het die ander betaald te zetten! Die koning uit het Evangelie moet wel een zeer edel mens zijn, dat hij zoveel medeleven toont met die dienaar en zijn familie dat hij hem vrijheid verleent en die gigantische schuld kwijt scheldt. Immers het gaat hier niet om enkele honderden euro’s , maar om miljoenen. Even onbegrijpelijk en ongelooflijk is daarom de reactie van die dienaar van wie het leven aan een zijden draadje heeft gehangen. Dieper in de zorgen kun je nauwelijks zitten: niet alleen je eigen leven staat op het spel, maar ook dat van je gezin. Hoe kun je dan na zo’n bevrijdende uitspraak zo reageren dat je een mededienaar om enkele briefjes van honderd gevangen laat zetten? Als die koning dan van de andere dienaren hoort wat er gebeurd is, is zijn reactie furieus. Dat is God ook, zegt Jezus, als wij geen moeite doen om elkaar te vergeven. Spontaan hebben we de neiging om de auteur van de 1e lezing, Jezus Sirach, gelijk te geven met zijn aansporingen om elkaar te vergeven. Maar als iemand op je ziel trapt of je ernstig benadeelt, materieel of geestelijk, dan is onze eerste reactie: ‘Dat zet ik hem betaald’. Hoe speel je het dan klaar over je gekwetste gevoelens en je weerstanden heen te stappen en zo’n mens te vergeven? Uit de laatste zin in het Evangelie van vandaag blijkt dat Jezus met die koning de hemelse Vader bedoelt. Die 1e dienaar krijgt vanwege zijn smeekbeden niet alleen zijn vrijheid terug, maar zelfs de onmetelijke schuld wordt hem kwijt gescholden. Hoe kun je na zo’n fantastische geste een mededienaar het mes op de keel zetten vanwege een kleine schuld? Terecht dat die koning hevig verontwaardigd is. Staan wij er wel eens bij stil wat God ons aan gaven en talenten heeft toevertrouwd? Alleen al als het gaat over gezondheid zeggen we dat ze met geen goud te betalen is, om nog maar te zwijgen over al het andere dat ons gegeven wordt, te veel om op te noemen. Toch kunnen wij over onrecht dat ons wordt aangedaan ons zo beledigd en tekort gedaan voelen, dat wij de deur naar de ander voorgoed hebben dicht gegooid. Nou heeft niemand het recht om de pijn en het onrecht die ons zijn aangedaan te bagatelliseren, maar wie geeft ons dan wel het recht om medemensen als het ware in de houdgreep te nemen door onze vergelding, afwijzing en haat? Op allerlei manieren laten wij medemensen vaak onze afkeuring, minachting of wraak voelen.
De lezingen van dit weekend sporen ons aan een uitweg te zoeken uit zulke patstellingen. Want we maken het God onmogelijk om ons onze fouten te vergeven, als wij niet serieus proberen onze naasten te vergeven. Misschien voelen we ons wel onmachtig om te vergeven wat ons is aangedaan, lam geslagen door wat een ander ons heeft berokkend. 
Maar wat weerhoudt ons ervan God te vragen om zijn H. Geest, de Geest van de koning uit de parabel? Wat onze eigen krachten misschien te boven gaat, zal de Eeuwige Koning ons schenken, als wij er van harte en met volharding om bidden en vragen. Wij zijn ons er van bewust dat zoeken naar herstel van een verstoorde relatie een heel moeilijke opgave blijft. We lopen nl. het risico afgewezen of opnieuw beet genomen te worden. We hoeven natuurlijk niet over ons te laten lopen. We mogen opkomen voor onze rechten en hoeven ons niet te laten gebruiken, maar het is ook belangrijk goed te kijken naar onze eigen fouten en gebreken. We moeten ons durven afvragen wat ons eigen aandeel is in het conflict dat er is ontstaan en de situatie bespreekbaar durven maken. Wie weet welke mogelijkheden er dan aan het licht komen. Het voelt voor niemand goed te leven met verstoorde relaties v.w. ruzie, haatgevoelens en het mijden of negeren van bepaalde mensen. We realiseren ons dat onenigheid en onmin niet alleen spelen op persoonlijk vlak, maar ook tussen bevolkingsgroepen en landen. Op hoeveel plaatsen worden niet mensenrechten geschonden en geweld gebruikt? Wij weten dat dit het welzijn van mensen schaadt en dat er ontmoeting en dialoog nodig zijn om vrede dichterbij te brengen. Wetend hoe onmachtig wij ons vaak voelen, beseffen wij misschien hoezeer wij de H. Geest nodig hebben om wegen te vinden naar onderling begrip en respect, verdraagzaamheid, geduld en solidariteit. Dat zal offers van ons vragen en is niet zonder risico. Als wij er echter met volharding om bidden, komt de Eeuwige Koning ons te hulp in onze angsten, onmacht en moedeloosheid, in ons verlangen en onze zwakheid.
AMEN.
