U herkent dat wel: je komt mensen tegen die altijd bezorgd zijn of ze wel genoeg krijgen voor wat ze allemaal doen. Er zijn ook mensen, die zich afvragen of ze ook wel genoeg doen, voor wat ze allemaal gekregen hebben. We ontmoeten mensen die zich voor alles laten strikken, als ze denken dat het ergens goed voor is of dat iemand er beter van wordt. Tegelijk ervaren we dat er mensen zijn die je nergens voor krijgt, behalve als het in hun eigen kraam te pas komt. 
Vandaag, medechristenen, vieren wij Pinksteren: de Goddelijke Geest, die van Jezus’ leerlingen bezit nam: die mysterieuze, ongrijpbare Geest: van Wie we niet weten waar Hij vandaan komt, de Geest die soms als een stormwind is, soms als een zachte bries, maar waarvan we voelen dat Hij er is! ‘Je ziet Hem niet’, schrijft St. Paulus, maar je kunt Hem wel herkennen in de werken die er van Hem uitgaan! Want het is of de Geest van God die mij leidt, of de zelfzucht, die mij beheerst!’ Daartussen is er niets: het is of het een of het ander! Of: de wereld draait om mij, ik moet er beter van worden; of: ik ben er ter wille van het geheel; de gemeenschap is met mij gediend. In het eerste geval is de zelfzucht aan het werk en in het andere is de hand van de Goddelijke Geest herkenbaar. Het klinkt misschien erg resoluut en zwart-wit, maar Jezus zelf heeft ook wel eens van die apodictische uitspraken gedaan: ‘Wie niet met Mij is, is tegen Mij!’ Ook hier is het: het een of het ander; daartussen is niks! ‘Wie met Mij is, verzamelt; wie tegen Mij is, verstrooit’. Wie met Mij is en in mijn Geest handelt, brengt mensen bij elkaar, brengt vrede, geeft medewerking en is verdraagzaam! Wie tweespalt zaait en niet bindt, verdeeldheid schept, onmin sticht en mensen uit elkaar drijft, bij zo iemand is niet de Geest van God aan het werk. ‘Dat is niet in Mijn Geest’, zegt Jezus. Daar is de zelfzucht aan het werk. Om een herkenbaar voorbeeld te geven: moeder stuurt haar zoon, een knul van een jaar of 15, op bezoek naar Oma, om haar die avond wat gezelschap te houden. Maar de jongen heeft daar geen zin in en protesteert: ‘Mam, daar vind ik nou niks aan; daar verveel ik me’. Zijn zus die het hoort zegt: ‘Het gaat toch niet om jou!’, maar door haar laat hij zich niet kapittelen. Zijn moeder pakt het beter aan en zegt: ‘Je moet daar ook niet heengaan, omdat jij dat leuk vindt, maar omdat Oma dat fijn vindt’. Zo zijn er mensen die zich beschikbaar stellen voor de goede gang van zaken . Ze doen hun best daaraan mee te werken. Ze verlenen graag hun dienstbaarheid voor zover ze dat kunnen en waar dat van hen gevraagd wordt. Ze beschouwen hun mogelijkheden en talenten als gaven voor de gemeenschap. Anderen zijn alleen beschikbaar, als er voor hen iets te halen valt. Wie bij Christus willen horen, hebben maar één keus: ‘Wie met Mij is, verzamelt en brengt bijeen; wie uiteen drijft en verstrooit, is niet van Mij!’, zegt Jezus. Als het gaat over de Geest van Pinksteren, dan is het goed ons te realiseren dat we Hem kunnen herkennen in medemensen die door Hem bezield zijn en gedreven worden. Momenteel zijn we via de media getuige van tumult in Jerusalem. Het heeft echter andere redenen dan waarover we lezen in de Handelingen van de Apostelen. Opgekropte frustraties worden uitgevochten waarbij doden en gewonden vallen. Onbeschrijflijke vernielingen worden aangericht in de Gaza-strook.
Hier is de Geest van Pinksteren ver te zoeken. De Geest die Jezus ons zendt heeft niets te maken met geweld en vergelding, maar met respect voor mensenrechten, met dialoog, begrip en onderlinge hulp. Waar is die Geest van de Verrezene als op de ene plaats honger wordt geleden en elders overdaad is? We mogen betwijfelen of de Geest van God het prijskaartje betaalt, dat er hangt aan ons streven naar steeds meer welvaart: grondstoffen die opraken, milieuvervuiling, verlies van biodiversiteit en het opwarmen van de aarde; toenemende eenzaamheid ondanks alle communicatiemiddelen en de groeiende kloof tussen arm en rijk. Kortom: wij hebben 1001 redenen om ons te bezinnen en te bidden tot de H. Geest om zijn licht en wijsheid, zodat wij kunnen onderscheiden aan welke ontwikkelingen wij niets kunnen doen en zaken die wij mede veroorzaken door de keuzes die we maken in de politiek, door ons koopgedrag en andere wensen die we hebben. Paul Kingsnorth, een Engelse journalist die onlangs christen is geworden, schrijft: ‘De boodschap van Christus heeft niets te maken met machtspolitiek. Het is de radicaalste leer van de geschiedenis. We moeten elkaars voeten wassen, niet de aarde koloniseren. 
Christus daagde de macht uit, niet met revolutie of activisme, maar met opoffering. In deze wereld van groei en vooruitgangsgeloof hebben wij een machine opgetuigd die alles vernietigt, onze zeeën, onze bossen, onze culturen en onze relaties. We kunnen de machine bestrijden op zijn eigen voorwaarden, dus met machtspolitiek of activisme`, maar dan worden we misschien wel wat we bestrijden. De andere optie is de weg van het kruis, van opoffering, van radicale nederigheid, zoals we in de Bergrede kunnen lezen. Concreet betekent dit: eenvoudiger leven, minder technologie gebruiken, meer weggeven, machtspolitiek afwijzen, je naaste liefhebben. En met naaste denk ik niet alleen aan de buurman, maar ook aan het bos in de buurt. Ik denk dat Simone Weil gelijk heeft en dat we moeten kiezen uit deze twee opties. Het is rebellie of overgave, willen overheersen of bereid zijn om dienstbaar te zijn. Het zijn de enige alternatieven die er voor mij, na 25 jaar schrijven en actievoeren, nog overblijven…. Ik heb echt het gevoel dat de Geest in beweging is in de wereld, juist in deze tijd van crisis’. Medechristenen, deze journalist geeft ons met zijn uitdagend getuigenis veel stof om over na te denken en te bidden. Kom dan H. Geest, vervul de harten van uw gelovigen en ontsteek in ons het vuur van uw liefde. AMEN.
