Misschien hebt U het al eens meegemaakt. Er is iets gebeurd dat je diep heeft geraakt. Een ervaring met familie of vrienden die je niet los laat. Het zit je hoog, want telkens duikt het weer op in je gedachten. Je hebt dan iemand nodig met wie je jouw verhaal kunt delen, iemand die aandachtig luistert en je niet telkens onderbreekt met zijn commentaar of raadgevingen. 
Het lucht op, als de gebeurtenis die jou diep heeft geraakt niet wordt gebagatelliseerd en weggewuifd. Dan voel je je gehoord en erkend en dat doet deugd. Dat geldt eens te meer als het gaat om verdriet v.w. het verlies van een dierbare of angst en onzekerheid omtrent een ziekte of onderzoeken die je moet ondergaan. Je gesprekspartner kan je wel niet helpen, maar luistert naar wat er in je omgaat. Als je je verhaal niet kunt delen, blijf je gevangen in je eigen gedachten. Als je het echter kunt vertellen aan een mens die begrip toont, dan komt er ruimte. Je draagt je lasten dan niet meer alleen. Je merkt: jouw verhaal, jouw beleving en de pijn die je ervaart mag er zijn. Dat geeft lucht, ondanks alles. Je zit niet te wachten op een oplossing van die ander, maar je verlangt je zorgen, angsten en verdriet te kunnen delen.
De twee leerlingen van Jezus op weg naar Emmaüs zitten diep in de rouw. Al een hele tijd speelt Jezus een belangrijke rol in hun leven. Misschien trokken ze met Hem mee. Ze hadden grote verwachtingen van zijn wonderen en weldadig optreden. En nou die moord en kruisiging. Erger had niet gekund. Ze zijn diep teleurgesteld en heel verdrietig. De onbekende die zich onderweg bij hen heeft gevoegd, heeft geluisterd naar hun verhaal. Vanwege zijn kennis en vertrouwdheid met de Schrift, herinnert Hij hen aan uitspraken waaraan zijn gesprekspartners niet hebben gedacht. Dat is ook niet vreemd, want angst en verdriet kunnen je zo in beslag nemen dat je niets anders meer ziet. De vreemde vertelt hen van teksten bij de profeten en in de psalmen die het gebeuren met Jezus hebben voorzien en voorspeld. Zo klinkt er als een refrein het getuigenis dat God aan de kant staat van armen en kleinen en wie kwetsbaar zijn. Wie het voor hen opneemt, wordt door God niet in de steek gelaten. Zijn woorden raken de twee leerlingen en geven hen nieuwe hoop. Als de vreemdeling dan het gebaar herhaalt dat Jezus bij het Laatste Avondmaal heeft verricht, dan herkennen zij Hem als hun Verrezen Heer.
Hoe vaak overkomt het ons niet dat wij ons grote zorgen maken over wat er gebeurt in ons eigen leven of over ontwikkelingen elders in de wereld? Ze maken ons bang en moedeloos. We weten dan niet hoe het verder moet. Aanslagen, oorlogen, natuurrampen enz. De gebeurtenissen uit Jezus’ leven, zijn woorden en tekens waarvan de Schrift verhaalt, zijn ze dan niet bedoeld voor ons? De leerlingen van Emmaüs zeggen dat de woorden van de vreemdeling hun hart in brand hebben gezet. Ze hebben hen getroost en hoop doen oplaaien in hun bange harten. 
Als paasgroet heeft bisschop Smeets ons een afbeelding van de Emmaüsgangers laten aanreiken met de tekst: ‘Ach Klopas, ik beken dat ik de Heer ook vaak niet herken, als Hij met mij praat van hart tot hart. Hoe vaak heb ik Hem niet doorzien, omdat ik Hem niet zag hoewel Hij net zo naast mij liep als bij jullie toen die dag’. Zou het niet de Verrezene kunnen zijn, als iemand aandachtig naar ons luistert, als wij met die ander het verhaal van onze zorgen en ons verdriet mogen delen? Zou het niet de Heer kunnen zijn die met ons meeloopt? Misschien kunnen we daarna met andere ogen kijken naar wat we hebben meegemaakt en merken we dat niet alle deuren zijn dichtgegooid, dat niet alle hoop vervlogen is, maar dat de verrezen Heer midden onder ons leeft.
Laten wij bidden dat de H. Geest ons de ogen opent voor dit geheim en dat ons vertrouwen groeit dat Jezus, als de Verrezene, ook met ons meeloopt. AMEN.
Emeritus pastor Franssen.
