Als we de krant lezen of het journaal zien, dan vragen we ons misschien af; hoe kan God al dat wangedrag en de ellende die mensen elkaar aandoen toelaten? Heeft Hij hier nog wel mee van doen? Misschien moeten we zeggen: Hij heeft er wel mee te maken, maar wel op zijn manier en niet zoals wij vaak denken! Wij kunnen niet geloven in een God die alles regelt, want zo’n beeld van God zou de menselijke vrijheid opheffen. 
God heeft ons geschapen om in alle vrijheid voor elkaar verantwoordelijk te zijn en zo met elkaar om te gaan. Echter ook vrij om op een onverantwoorde manier met elkaar om te gaan en elkaar het leven moeilijk te maken. Wij mogen geloven in een God die dicht bij zijn mensen wil zijn. In die overtuiging worden wij gesteund door verhalen uit de Bijbel én door wat mensen van Hem hebben laten zien en nog steeds laten zien. We beluisteren dat ook in het verhaal van de brandende doorstruik, waar God zegt: ‘Ik ben afgedaald, want Ik heb de jammerklachten van mijn volk gehoord. Een enkeling, zoals Mozes, toont de moed en de kracht om vrij te reageren op wat hij hoort en ziet. De rest van zijn volksgenoten houdt zich gedeisd, bang om ook in elkaar getrapt en geslagen te worden. Ze kijken de andere kant uit. Een enkeling, Mozes, hoort en ziet, begrijpt wat er aan de hand is en reageert. Waarom? Omdat wat hier gebeurt met zijn volksgenoten hem diep raakt. Het is als een vuur dat blijft gloeien in zijn binnenste. Het is goed ons te realiseren dat God de ellende die we tegenkomen niet voor ons oplost. Dat heeft Hij eigenlijk nooit gedaan, noch bij Mozes, noch bij Jezus, noch in onze tijd. Maar Hij wil er wel bij blijven. En daar gaat het om: erbij blijven. Gewoon op de eigen plek waar wij leven, niet wegkijken maar erbij blijven en het innerlijke vuur in ons laten gloeien. Ook ons gebed is een vorm van erbij blijven. In ons eentje kunnen we meestal niet veel uitrichten, maar we kunnen wel het verschil maken. We kunnen vaak bemoedigen en steun bieden; we kunnen de handen uit de mouwen steken en doneren voor de hulp die er nodig is. De oorlog en andere nood lossen wij niet op, maar Mozes – zo vertelt de Schrift – is in zijn eentje begonnen. Hij is naar zijn volksgenoten gegaan en heeft medestanders gezocht. Ook Jezus heeft volgelingen aangetrokken. Het feit dat wij hier samenkomen is een teken dat wij medestanders zijn van elkaar. Immers ook buren laten wij niet aan hun lot over, als ze in narigheden zitten. Als een ziekte ons treft of een ongeluk ons overkomt, vragen we ons vaak af: Wat heb ik misdaan dat mij dit overkomt? Als we die vraag – zoals gebeurt in het Evangelie van deze dag – aan Jezus zouden stellen, dan gaat Hij daar niet op in, maar zegt dat wij allen zondaars zijn en bekering nodig hebben. Als wij nl. een leven leiden van vooral de eigen schaapjes op het droge brengen en een politiek steunen die vooral onze eigen rijkdommen verdedigt, dan moeten we ons niet erover verwonderen dat geweld en oorlog blijven voortduren en kunnen we er zelf vroeg of laat slachtoffer van worden. Zo verbaast het mij met welk een vanzelfsprekendheid politici de bedragen verhogen voor wapens en andere militaire benodigdheden. Het heeft mij ook verbaasd hoe vaccins tegen corona werden gereserveerd voor de westerse wereld en ontwikkelingslanden achteraan komen.
In het Evangelie van deze dag klinkt een bemoedigende boodschap. Jezus vertelt een parabel van iemand die een vijgenboom in zijn wijngaard heeft geplant. En die vijgenboom dat zijn wij christenen. De Heer verwacht van ons dat wij de liefde die Hij ons heeft getoond in Jezus, zullen uitdragen en doorgeven. De wijngaardenier heeft tot nu toe kunnen voorkomen dat wij omgehakt werden. Hij probeert in deze 40-dagentijd ons hart om te spitten en te bemesten. Onze God is nl. geen berekenende God die ons bestraft met oorlog en rampen naargelang het aantal en de grootte van onze zonden. 
Hij is als de wijngaardenier die de vijgenboom een nieuwe kans geeft. Zoals aarde ondersteboven wordt gehaald als ze wordt omgespit of geploegd, zo moeten ook onze gedachten en gevoelens worden omgewoeld en vruchtbaar worden gemaakt door het woord van God. In de lezingen van deze dag krijgen wij de boodschap, dat God daar is waar mensen in zorgen zitten. Hij loopt er niet van weg. Hij blijft bij hen. Bij ons legt Hij de opdracht neer om goede vruchten voort te brengen. Bij alle problemen die zich in de grote – en in onze kleine wereld aandienen, wordt er niets opgelost als wij wegkijken en ons afwenden. Wij worden uitgedaagd de problemen onder ogen te zien en de zorgen met elkaar te delen. Daarbij kunnen wij elkaar ondersteunen. Dat is wat God van ons verlangt. Op die manier laten Hem aanwezig zijn in ons midden en blijft Hij erbij, blijft Hij bij ons. Mozes wordt terug gestuurd naar farao met als enige belofte de naam van God: ‘Ik ben zoals Ik ben. Ik zal er zijn als je Mij nodig hebt’. Laten wij God bidden om zijn Geest van geloof en vertrouwen, van moed en solidariteit. AMEN
zondag 20-3-2022: 3e zondag van de vasten (C) Niet wegkijken en erbij blijven.
