‘Maria bezoekt haar nicht Elisabeth’. Die zin klinkt ons misschien bekend in de oren. Het is een van de geheimen, die we overwegen als we de rozenkrans bidden. Als er iemand op bezoek komt die je graag ziet, geef dat reden tot blijdschap. We mogen aannemen dat er tussen Maria en Elisabeth niet enkel sprake is van bloedverwantschap, maar waarschijnlijk ook van zielsverwantschap. Maria reist nl. van Nazareth in Galilea naar de landstreek Judea. En dat was in die dagen zeker geen kleinigheid. Elisabeth was blij, want ze was op latere leeftijd zwanger geworden, iets wat ze niet meer had durven hopen. Als je dan de vreugde daarover kunnen delen met iemand die je vertrouwd is, doet dat veel deugd. Lange tijd heeft Elisabeth haar zwangerschap geheim gehouden, mogelijk uit onzekerheid of haar kind wel levensvatbaar zou zijn. Als Maria dan plotseling aanklopt en Elisabeth begroet, is het niet alleen Elisabeth die in beweging komt; zelfs het kind in haar schoot roert zich, vertelt Lucas. Beide vrouwen dragen een geheim mee dat dieper gaat dan hun genegenheid als familieleden. Straks zal Johannes de Doper degene zijn die Jezus aanwijst als de Messias, de Zoon van de Allerhoogste.
De meesten van ons ontmoeten dagelijks meerdere mensen. Het zijn ontmoetingen van allerlei soort: mensen met wie je misschien nieuwtjes uitwisselt op straat of in de supermarkt. Bij de meeste ervan sta je niet lang stil. Veel mensen zien we wel en lopen we voorbij, omdat we geen tijd of zin hebben voor een gesprek. Het blijft bij een groet. Wat maakt een ontmoeting voor ons waardevol? Soms heb je iemand nodig aan wie je je verhaal kwijt kunt. Wat een ontmoeting bijzonder maakt is, als we iemand tegenkomen aan wie we bij wijze van spreken een stukje van onze ziel kunnen laten zien, een mens met wie we kunnen communiceren over wat ons diep van binnen beroert en bezig houdt.
Ieder mens is een geheim. We kunnen nooit weten wie die ander in wezen is en wat er in hem of haar omgaat. Bij een echte ontmoeting nemen we tijd voor elkaar. We luisteren naar wat de ander te zeggen heeft en proberen te begrijpen wat die mens beweegt. Het zijn vaak momenten van genade. Zulke ontmoetingen kunnen ons de ogen openen en ook meer zicht geven op wie we zelf zijn en wat ons te doen staat, op onze levensopdracht. Soms komen we mensen tegen die a.h.w. de houding en woorden van Elisabeth tot de hunne maken. Ze luisteren met hun hart naar een ander. In de manier waarop ze met anderen omgaan getuigen ze van openheid, toegankelijkheid en gastvrijheid. De ander mag helemaal zichzelf zijn. Het zijn mensen die zich graag laten verrassen door de ander. Ze beleven de ontmoeting als een moment van genade, als een kans die God biedt om in die ander een glimp van de Eeuwige op te vangen. Als Maria Elisabeth bezoekt is dat een treffen van twee familieleden die in verwachting zijn, maar mogelijk ook een ontmoeting van twee mensen die hetzelfde godsvertrouwen delen. Dat maakt hun ontmoeting bijzonder, vooral als je met iemand kunt praten over wat je als gelovige hoop, kracht en vertrouwen geeft en ook je twijfels en je zorgen met die ander mag delen. Bovendien schept het een bijzondere band, als je samen kunt bidden. Met Kerstmis vieren wij dat God ons komt bezoeken in de geboorte van zijn Zoon. Vraag is of we ons open kunnen stellen om Hem te ontmoeten? Of we ons voldoende gastvrij durven tonen voor medemensen die bij ons aankloppen en in wie de Heer ons wil ontmoeten? Zoals zieken en eenzamen, vluchtelingen, slachtoffers van geweld en natuurrampen, mensen die gebrek lijden. Kortom mensen die ons nodig hebben? Laten wij bidden om de genade van openheid en gastvrijheid. AMEN.
