Beste broeders en zusters, Vier jaar geleden, toen ik voor het eerst hier in het Heuvelland aankwam en begon als kapelaan, was ik zó nieuwsgierig. Hoe zou het leven hier zijn? Hoe zijn de mensen? Hoe zal ik mijn plaats vinden in deze gemeenschap? En eerlijk gezegd, ik denk dat jullie ook nieuwsgierig waren. Misschien dachten jullie: “Wie is die nieuwe kapelaan uit India? Wat brengt hij mee? Hoe zal hij tussen ons wonen en werken?”
Nu, na vier jaar samen met elkaar opgetrokken te hebben, kan ik met heel mijn hart zeggen: dit waren enkele van de mooiste jaren van mijn leven. Vooral de tijd hier in Eys, Nijswiller en Wahlwiller heeft een bijzondere plaats in mijn hart gekregen. Jullie hebben mij niet alleen verwelkomd, maar ook opgenomen als één van jullie. Daar ben ik jullie allemaal heel dankbaar voor. Maar hopelijk ben ik niet alleen als persoon opgenomen, maar heeft mijn boodschap van Gods Liefde u allen geraakt en mag deze geluk brengen in uw leven.
Vaak hoorde ik mensen zeggen: “Wat bijzonder dat jij hier bent. Vroeger gingen onze priesters vanuit hier naar verre landen om missionaris te zijn, en nu is het andersom geworden!”
Ja, dat is waar. De wereld is veranderd, en de richting van de missie is soms omgekeerd. En toch blijft de roeping dezelfde: om de liefde van God te delen, overal waar we zijn.
Vandaag, op Missiezondag, denken we met dankbaarheid aan alle missionarissen van vroeger en van nu: mannen en vrouwen die hun thuis verlieten om het Evangelie te brengen, vaak onder moeilijke omstandigheden. Hun leven was niet gemakkelijk – onbekende talen, vreemde culturen, ziekten, armoede… En toch gingen ze, vol vertrouwen in God.
Soms voel ik mij klein als ik aan hen denk. Want in deze moderne wereld zijn mijn uitdagingen maar klein in vergelijking met de offers van de missionarissen toendertijd. Ik heb een goed huis, goed eten, een telefoon, internet… en toch noem ik het ‘missie’. Maar die missionarissen van vroeger hadden niets van dat alles (of van al deze voorzieningen) – alleen hun geloof, hun liefde voor God en hun toewijding. Vandaag willen wij hen met heel ons hart danken, en voor hen bidden.
Toch is missie niet alleen iets van vroeger, of van verre landen. Missie gebeurt ook hier, in onze eigen parochies, in onze dorpen, in onze gezinnen. Ieder van ons is geroepen om een missionaris te zijn – niet met grote woorden, maar met kleine daden van liefde.
Ik herinner me een vrouw die ooit tegen me zei: “Wat jammer dat je alles hebt achtergelaten om naar hier te komen.”
En ik zei lachend tegen haar: “Eigenlijk is het ook een beetje uw schuld dat ik hier ben.”
Ze keek me verbaasd aan en vroeg: “Hoezo dan?”
Ik vroeg haar: “Hoeveel kinderen heeft u?”
“Vier,” zei ze.
“En heeft u ooit een van die vier aangemoedigd om priester te worden?”
Ze lachte: “Nee, dat niet.”
Toen zei ik: “Zie je, als een van hen priester was geworden, dan had ik misschien niet hoeven komen!”
We hebben er samen om gelachen, maar er zit wel een waarheid in. De Kerk is één groot lichaam, een wereldwijde gemeenschap. We hebben elkaar nodig – jullie hier, wij daar.
Net als in een groot bedrijf (of: een grote organisatie) heeft ieder zijn taak: sommigen gaan op missie, anderen steunen, bidden of geven. En zo wordt Gods liefde zichtbaar in de wereld.
Daarom is Missiezondag niet zomaar een collecte of een thema. Het is een herinnering dat wij allemaal medeverantwoordelijk zijn voor de zending van de Kerk, de opdracht om Gods Liefde uit te dragen in onze gemeenschap. Misschien kunnen wij niet allemaal naar Afrika of Azië reizen, maar we kunnen wél missionaris zijn in onze eigen omgeving – in onze straat, in onze familie, in onze gemeenschap. Door met elkaar mee te leven, liefde de delen aandacht te hebben voor de eenzamen, door vergeving te schenken, door hoop te brengen waar moedeloosheid is.
Als ik terugkijk op mijn tien jaar hier in Nederland, en vooral op deze vier jaren in het Heuvelland, dan zie ik zoveel momenten van Gods aanwezigheid: in de vieringen, bij doopsels, huwelijken, begrafenissen; in de gesprekken aan de deur en tijdens bezoeken of in de winkel; in de glimlach van een vrijwilliger, in de zorg van mensen voor elkaar.
Het zijn allemaal tekenen van een geloof dat leeft. Daarom voel ik vandaag vooral dankbaarheid. Dankbaarheid aan God, die mij hierheen heeft geleid. Dankbaarheid aan jullie, die mij hebben geholpen om me thuis te voelen. En dankbaarheid aan alle mensen die op hun eigen manier missionaris zijn – door hun tijd, hun gebed, hun liefde en inzet.
Ik ga verder, maar een deel van mijn hart blijft hier. Ik neem jullie mee in mijn gedachten en gebed, zoals ik hoop dat jullie ook voor mij blijven bidden. En samen blijven wij bidden voor alle missionarissen, overal ter wereld: dat zij kracht en vreugde mogen vinden in hun werk, dat zij nooit ontmoedigd raken, en dat Gods liefde overal mag doordringen. Amen.
Kapelaan Siju.
