Wie van ons kent niet de ervaring dat dagen en weken voorbij vliegen en dat je het gevoel hebt dat je geleefd wordt. Dat je a.h.w. wordt meegesleurd door de vragen en wensen van anderen. Je kunt dan het gevoel krijgen, dat je niet meer baas bent over je eigen tijd en je eigen leven. Het kan zijn dat je dit een poos laat gebeuren, omdat je mensen niet teleur wilt stellen en vooral wilt voldoen aan hun verwachtingen. Op de duur merk je echter dat dit niet goed voelt. We zijn uiteindelijk vrije mensen en we voelen ons niet happy, als we merken dat anderen de teugels over ons leven in handen hebben. Nu verhaalt ons het Evangelie van deze dag dat Jezus zijn apostelen na hun stageverslag uitnodigt met Hem mee te gaan naar een eenzame plaats om wat uit te rusten. Dat er niets van terecht komt, doet niets af aan het feit dat het heel goed en soms hard nodig is om pas op de plaats te maken en te pauzeren. 
horen we niet dat mensen gedwongen worden rust te nemen v.w. een burn-out of andere kwaal. Wij leven vaak met de idee, dat er niets gebeurt als wij ons niet 100% inzetten en actief zijn. Dat een poosje niets doen juist een troefkaart kan zijn, lijkt wel vloeken in de kerk. Toch ervaren velen dat even afstand nemen en af en toe niets doen een voorwaarde is voor creativiteit en vernieuwing. Vooral zaken en processen die veel creativiteit vergen zijn gebaat bij systematisch lanterfanten en ongedwongen je gang kunnen gaan zonder de hete adem in je nek van winstcijfers en deadlines. Kunstenaars merken dat soms heel sterk. Deze wijsheid proef ik ook in het gebod van de sabbat, zoals de Joden daar door de eeuwen heen aan hebben vastgehouden. Als christenen kennen wij de zondag als rustdag. Eén dag in de week om ons wekelijks ritme te doorbreken, één dag zonder werk en dwingende verplichtingen. Helaas komt het daar niet altijd van, want in toenemende mate stoppen mensen die dag vol met allerlei activiteiten. Bovendien doen veel winkels ook op zondag hun deuren open en dat betekent dat ook op die zgn. rustdag heel wat mensen moeten werken. We moeten erkennen dat een actief leven ons een prettig gevoel en voldoening geeft. Sommige mensen worden onrustig, als ze niet actief bezig kunnen zijn. Maar er bestaat ook nog zoiets als rustig werken, rustig fietsen en wandelen, in alle rust een boek of de krant lezen en een rustig gesprek voeren. Soms heb je dat gewoon nodig: even op verhaal kunnen komen na een drukke periode op je werk of een bericht dat je diep heeft geraakt of na een ernstige ziekte of crisis. Rust, ontspanning en bezinning doen je in zulke omstandigheden veel deugd. Som heb je behoefte aan een mens die goed kan luisteren naar wat je ten diepste beweegt en die een poosje met je meeloopt. Daarom is het een goede zaak dat tegenwoordig veel kloosters een gastenverblijf hebben, waar mensen kunnen logeren, deelnemen aan de vieringen als ze dat willen en tot rust kunnen komen. Ze vinden er desgewenst ook een gesprekspartner.
Door alles wat er op ons afkomt kunnen we ons soms voelen als schapen zonder herder, zoals het Evangelie zegt . We kunnen door alle drukte uit het oog verliezen wat de zin is van ons bestaan en wat Gods bedoeling is met ons leven. Als we voortdurend bezig zijn en van de ene activiteit in de andere rollen, dan kan het gebeuren dat wij ons nauwelijks meer afvragen waar we eigenlijk mee bezig zijn en of dat ook is wat God van ons verlangt. Jezus zegt in het Evangelie van deze dag: ‘Kom maar eens mee naar een eenzame plaats’. M.a.w. Maak eens even pas op de plaats, dan kan God wat dichter bij je komen. Dan ontdek je dat jouw leven ertoe doet, zeker in de ogen van God. Hij heeft ons nl. nodig voor dat beetje vrede, dat stukje begrip voor de ander, dat goede woord dat iemand weer moed geeft, die vriendelijke lach die een ander blij maakt. Hij heeft jouw luisterend oor nodig, want in een rustig gesprek komen mensen tot hun recht. In al het gekakel en gekrakeel in onze wereld heeft God mensen nodig die rust uitstralen en vanuit hun godsvertrouwen durven zeggen dat we niet bang hoeven te zijn, omdat ons leven in zijn hand ligt. Die rust hebben we nodig om ons ongenoegen en onze ergernis niet meteen vlam te laten vatten en op den duur te kunnen vergeven. Om te kunnen zien – en dankbaar te zijn voor wat anderen voor ons doen. Rust lijkt misschien saai, maar ze voedt ons geloof. Het is geen verkapte luiheid, maar ze brengt ons bij de Bron, zodat we met voldoening kunnen werken en de zin van ons leven beter begrijpen. De dichter van de Psalmen (23,6) zegt: ‘Rust biedt de kans om God te ontmoeten en dat levert voorspoed en zegen op’. De mens die het aandurft zijn vragen, angsten en zorgen in Gods hand te leggen zal ervaren dat God zorg voor ons heeft. Bidden wij dat dit geloof in ons zal groeien.
AMEN.
