Lezingen: Jesaja 50, 5-9a; Jacobus 2, 14-18; Marcus 8, 27-35.
De laatste anderhalf jaar zijn voor onze samenleving niet gemakkelijk geweest. In korte tijd moesten we ons allerlei beperkingen laten welgevallen t.g.v. de coronapandemie. Door velen werd het aangevoeld als een inbreuk op onze vrijheid en als een afbreuk doen aan onze -voor de meesten- welvarende manier van leven. En dat was moeilijk. De overheid had het er niet gemakkelijk mee de juiste maatregelen te nemen en ons in regie te houden. En nog steeds wordt er her en der geprotesteerd en lijken de maatregelen niet altijd samen te hangen. Door wat ons is overkomen zijn we echter ook geconfronteerd met hoe 
kwetsbaar we zijn. En op een dergelijke confrontatie zitten we niet te wachten. Met ons verstand weten we van onze eindigheid. Maar we leven het liefst zonder al te veel problemen. Als ons iets niet bevalt, lijkt de trend, willen we er snel vanaf komen. En dat tot in onze trouwe vriendschappen toe. Vorige week zaterdag in de NRC in de rubriek ‘Meedenkers’ een artikel: ‘echtscheiding wordt de norm of is dat al. Om de problemen op te vangen bepleit men niet alleen conflictlessen voor kinderen maar ook voor scheidende ouders. Gezocht wordt naar oplossingen met zo weinig mogelijk schade aan een zo vrij mogelijk bestaan.
Er zijn gelukkige perioden in het leven, tijden dat het leven ons toelacht, dat we goed in ons vel zitten. Een goede baan, een lieve partner, de geboorte van een kind zijn zulke gelegenheden. Maar, dat het leven desondanks niet zomaar gelukkig is, staat buiten kijf. Er is sprake van ziekte en kwalen, van vroegtijdige bedreiging van het leven; van zich ongelukkig voelen en eenzaamheid; een kwart van de jongeren tussen de 18 en de 25 klaagt over depressies. We hebben klaarblijkelijk niet alles in de hand. Van het nieuws word je vaak ook al niet vrolijk. Het kan ons angstig te moede worden als we vernemen van wat er zich op onze aarde afspeelt. Denk aan Afghanistan, denk aan de oorzaken van de vluchtelingenstromen, denk aan de mensen die door armoede niet eens de energie hebben om van hun plek af te komen……
We lazen vandaag in deze viering teksten van Jesaja en Marcus in de H. Schrift. Jesaja, de profeet, de door en door rechtvaardige mens, die zich niet verzet tegen marteling en vernedering; Jezus, de genezende, bevrijdende en weldoende Christus, die zijn leerling Petrus een ‘satan’ tegenstrever noemt en hem naar de kant verwijst. Hij kan immers niet hebben dat Jezus spreekt over zijn lijden. Dat past niet bij de opvatting van Petrus over Jezus als de (Messias) Gezalfde van God. Onbegrip dus bij Petrus. Het overeind blijven bij lijden en dood, het zich blijven toevertrouwen aan God, horen voor Jezus bij het leven, maken er deel van uit. Op die manier is Hij ons leven komen delen, heeft Hij zich Gezalfde, Zoon van God getoond, dé Mensenzoon, zoals Hijzelf graag zegt. In het geven van zichzelf, in het doorleven van pech, tegenslag, Hem aangedaan kwaad en dood, wees Hij zijn ons een weg. De vraag is of dat nog past dat bij onze (westerse) tijdgeest? Kan die zulk een opvatting (nog) verkroppen? Mij dunkt dat we in onze 61-jarige bisschop een voorbeeldfiguur hebben hoe hij met zijn hersentumor omgaat; hoe hij zich gelukkig prijst met de tijd die hij nog krijgt en leeft vanuit een rotsvast godsvertrouwen, dat hij ervaart als een genade. Hij is dankbaar voor alle aandachtige brieven en het gebed voor hem in deze situatie.
Tot allen, leerlingen en menigte zegt Jezus: Wíe mijn volgeling wil zijn moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en zijn kruis op te nemen. Want wie zijn leven wil redden zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie zal het redden’. In de woorden van Jezus wordt bevestigd, dat de onbaatzuchtige zich gevende liefde (eeuwig) leven in zich draagt. Zijn opstanding met Pasen is er de bevestiging van. Amen AR
