Lezingen:: Handelingen 6, 1-7; 1.Petrus 2, 4-9; Johannes 14, 1-12
OVERWEGING
Regelmatig wordt de vraag gesteld ‘Hoe komen we uit de (corona)crisis, fysiek, maatschappelijk, economisch?’ Er is verwarring, onzekerheid. Zal de crisis ons en ons gedrag veranderen? Zullen we ons anders gaan gedragen. Wat kunnen we van de crisis leren. Sommigen zijn optimistisch. Ze menen, dat we bescheidener zullen zijn dat we hebben geleerd hoe kwetsbaar we zijn en dat we niet alles in handen hebben; dat we eenvoudiger zullen gaan leven en minder gejaagd. Anderen zijn minder optimistisch en vrezen, dat we zo gauw we weer worden losgelaten in dezelfde patronen terug zullen vallen; dat we weer de ikke-ikke-ikke-maatschappij zullen worden van voorheen (aldus de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter). Waarschijnlijk zullen er mensen zijn, die inderdaad leren van de crisis en zich anders, eenvoudiger, bescheidener gaan gedragen, koersend op wat zij innerlijk aanvoelen dat goed voor hen is. Anderen zullen terugvallen in de oude patronen.
Het is niet de eerste keer dat de vraag gesteld wordt: hoe komen we uit de crisis. Mensen die te maken hebben met oorlogen, met op de vlucht zijn, met pandemieën en aardbevingen. Telkens als leven ernstig wordt aangetast en bedreigd met crises tot gevolg komen en boven gestelde vragen naar boven. Maar dat kan ook kleinschaliger, bijvoorbeeld bij regionale conflicten of dreigingen.
De overheidsmaatregelen hebben ook ons leven als parochies geraakt. De drie kerken van ons samenwerkingsverband zijn slechts op zondag open van 10.30-12.00 u. Uitvaarten vinden maar plaats in tegenwoordigheid van hoogstens dertig mensen. Bijeenkomsten van groepen en vrijwilligers zijn op het moment niet mogelijk. Hoe zal het zijn als we weer ‘normaal mogen doen?’ Het kan verschillende kanten uit. Parochianen verlangen naar het ‘samen- gelovig- zijn-gevoel’, dat tot uiting komt in onze kerkelijke vieringen. Ze zien ernaar uit . Anderen vinden de TV-vieringen ook wel mooi en vinden er voldoening in; ze vinden ‘zo kan het ook’. Weer anderen overwegen te gaan komen omdat ze door de coronacrisis, hun kwetsbaarheid hebben ervaren en de kerkelijke bijeenkomsten zien als momenten van bezinning. Weer anderen zijn nu eenmaal vervreemd geraakt van kerk en geloof en dat blijft zo, coronacrisis of niet.
De coronacrisis die de kerken raakt nodigt uit om ook bij die kerken zelf stil te staan. Crises, wikken en wegen en dan besluiten nemen, zijn daar ook niet vreemd. Kijken we bijvoorbeeld naar de 1e christengemeente van Jeruzalem. Ook zij verkeert in zekere zin in een crisis. Tegenstanders en overheid hebben immers hun meester ter dood gebracht. Vrouwen vertellen van het lege graf. Er gaan verhalen dat Jezus verschenen is maar op een nieuwe manier. Van de leerlingen wordt gevraagd te gaan leven vanuit het Paasgeloof en ervan te getuigen. Een hele opgave, denk aan de twee leerlingen, teleurgesteld op weg naar Emmaüs, Jeruzalem achter zich latend. 
Denk aan Thomas, die wil weten of Jezus van voor en na Pasen wel dezelfde is. De leerlingen moeten –bij alle eerdere aanwijzingen van hun Heer- de weg zelf zien te vinden, werken aan de opbouw van hun gemeenschap. Ze moeten onderlinge , etnische, tegenstellingen zoals die onder mensen voorkomen, zien te overwinnen en stellen er 7 leden daarvoor aan. Ze moeten ervoor zorgen dat niemand iets tekort komt. Grondslag van hun en onze gemeenschap is het geloof dat in Jezus God ons als een goede Vader nabij gekomen is. Crisis? Ja. Eruit komen? Ja. Grondslag? Ons geloof ? Jezus’eenheid met de Vader en de belofte dat hij ons zal opnemen daar waar Hij is. Daarin geloven betekent werken aan solidariteit, werken eraan dat niemand iets tekort komt en een streep zetten door een ikke-ikke-ikke-maatschappij.
A. Reijnen Pastoor
