De geschiedenis van Jezus’ laatste dagen kennen we uit het lijdensverhaal. Veel is herkenbaar, want ook in onze dagen worden er mensen verraden, vervolgd en gemarteld om hun afwijkende overtuiging of manier van doen. Sterker dan andere jaren worden wij ons bewust hoe kwetsbaar ons leven is. Een onbekend virus maakt duizenden slachtoffers. Wij dachten dat wij met onze geneesmiddelen het leven onder controle hadden. Wij dachten dat we vrijwel alle lijden konden uitbannen, maar nu blijkt dat een onbekend virus het leven overhoop haalt van argeloze medemensen. Gezondheidswerkers moeten tot het uiterste gaan om de zieken bij te staan met alle risico’s van dien. Vaak lijkt het dat de dood het laatste woord heeft en dat wij het nakijken hebben.
Het verhaal van Jezus’ lijden en sterven lijkt te eindigen met zijn graflegging. Maar de Evangelisten vertellen van gebeurtenissen die niemand voor mogelijk houdt. Zo vertelt Matteüs van een zware aardbeving en de verschijning van een engel die de steen van Jezus’ graf wegrolt. Beide Maria’ s die naar het graf komen kijken spreekt hij aan en zegt dat Jezus uit de dood is opgewekt. Hij stuurt hen naar zijn leerlingen. Maar onderweg komt Jezus de vrouwen tegemoet en geeft hen dezelfde opdracht: naar de leerlingen gaan en hen zeggen dat ze naar Galilea moeten gaan. In ons achterhoofd zijn misschien nog flarden van Jezus’ lijdensvoorspellingen en zijn uitspraak dat de Mensenzoon op de derde dag zal verrijzen. Maar wat kun je met zulke woorden? Immers als er iets onomkeerbaar is, dan is het wel de dood van een mens. Wie eenmaal gestorven is zien we bij leven en welzijn hier niet meer terug, hoe graag we dat ook zouden willen. Toch luidt de boodschap van de engel: Wees maar niet bang. Jullie zoeken Jezus, de kruisigde. 
Hij is niet hier. Hij is verrezen zoals Hij gezegd heeft. Het is deze boodschap die christenen al meer dan 20 eeuwen verkondigen en uitzingen. We lezen in de Evangelies niet alleen over het lege graf, maar ook van meerdere verschijningen. Zo proberen de leerlingen duidelijk te maken: Jezus is weliswaar gekruisigd en gedood, maar de Heer is werkelijk verrezen. Op tal van manieren hebben ze dat zelf ervaren en daarvan willen ze getuigen! Als wij ons afvragen, hoe kan dat, hoe moet ik me dat voorstellen? Dan is het goed ons te realiseren: Jezus van Nazaret was helemaal mens, net als wij. Maar gewoon als Hij was, was er één zaak die Hem boven alles ter harte ging: nl. God en de komst van zijn koninkrijk. Hij voelde zich zo vertrouwd met God dat Hij Hem zijn Vader durfde noemen. Hij was voor Jezus een God van mensen, een God die ons bij name kent en van ons houdt, een God die aanspreekbaar is en met wie wij kunnen communiceren. Wie durft geloven in wat de Bijbelse schrijvers over God vertellen, zal merken dat Hij in de geschiedenis zijn eigen plan trekt. Als Hij merkt dat mensen onrecht wordt gedaan, ze als slaven worden misbruikt, gevangen gehouden en gekleineerd, zoals eertijds de Israëlieten in Egypte, dan komt Hij bevrijdend tussenbeide. Zijn geloof in deze God, maakt Jezus opstandig, als Hij ziet hoe machthebbers en overheidspersonen kwetsbare mensen wegdrukken en verachten. Steevast komt Hij voor hen op en laat zien: ‘Mijn God en jullie God is een bevrijder. Hij wil niet dat mensen klein worden gehouden en onderdrukt. Hij is de God die er de hand in heeft gehad dat Mozes ons kon weg leiden uit het slavenhuis van Egypte. God gaat met zijn volk mee en is nooit afwezig in ons bestaan. Met die naam heeft Hij zich aan Mozes bekend gemaakt: ‘Ik – ben – er ‘. Zijn tegenstanders hebben Jezus gevangen genomen en vermoord om de manier waarop Hij omging met de Wet en omdat Hij God zijn Vader durfde noemen. Het hoeft ons niet te verwonderen dat Jezus’ dood zijn volgelingen vreselijk bang maakt en in de war. Die ervaring zet hun leven op zijn kop en ze weten aanvankelijk niet wat ze daarvan moeten denken. Maar na verloop van tijd begint het inzicht door te dringen: wie Jezus eigenlijk was en wat Hem heeft bewogen. Zijn boodschap over de Vader, de God die voor mensen kiest en met hen meetrekt, blijkt niet te verstommen. In zijn omgaan met mensen en in allerlei tekenen laat Jezus zien dat dit geen loze woorden zijn. Hij heeft er zijn leven voor gegeven. En ieder die niet wegkijkt en zich het lot aantrekt van een mens die lijdt, laat God opstaan en schenkt Hij leven dat blijft. Jezus’ graf is dus geen eindpunt geworden, geen fiasco, maar een weg. Zijn opstanding is een uitdaging voor ieder die zijn woord ter harte neemt, zijn boodschap van liefde. Wat wij op het ogenblik meemaken, brengt ons in de war en maakt ons bang. Tegelijk zien we ook dat die nood in veel mensen het beste wakker roept: dat we meer respect tonen voor zorgverleners, meer dan anders naar elkaar omkijken, boodschappen doen voor bejaarde – of zieke buren; een telefoontje naar mensen die alleen staan; een kaartje of mailtje om een eenzame naaste te laten merken: je bent niet vergeten! Mensen die zich als vrijwilliger aanbieden. We mogen elkaar laten merken dat Jezus leeft!
ZALIG PASEN.
