WINTERFEEST EN KERSTMIS
Hoe langer hoe meer wordt de decembermaand gevuld met een groot aanbod van evenementen, markten en reizen, die losstaan van het christelijk kerstgebeuren. Ik kom mensen tegen die bezorgd zijn, dat Kerstmis uit het publieke leven aan het verdwijnen is. Kerstmis wordt voor de meerderheid van niet-christenen tot ‘winterfeest’. Daarmee komt de tijd terug van vóór de intrede van het christendom. Toen was er al een Romeinse viering s van de omslag van donker naar licht op het einde van december. Het was het feest van de ‘winterzonnewende’ of het feest van ‘de onoverwinbare zon’. Dat is al gauw merkbaar. Immers ‘tussje Krismes en Drei Kunninge lengen de daag al inge haanesjrei ’. Het duurt nog even maar de lente komt er aan. Toen het aantal christenen gestaag toenam en een meerderheid ging vormen kwam het accent minder op de zonnewende te liggen dan op de geboorte van Jezus als HET LICHT van onze wereld. In het midden van 4e eeuw werd in Rome kerstmis gevierd. Dat breidde zich hoe langer hoe meer uit. Christenen vieren nu over heel de wereld de geboorte van Jezus; wij met Kerstmis, de orthodoxe christenen op 6 januari, Openbaring des Heren of Driekoningen. Dat zal voor christenen ook zo blijven ook als hoe langer hoe meer met allerlei evenementen de overgang wordt gevierd naar het langer worden van de dagen. Het gaat er wel om in onszelf enige ruimte te bewaren voor wat we als gelovige christenen vieren. De versierde en altijd groene kerstboom, teken van leven, en de kerstkribbe thuis, in de kerk en buiten, zullen tekenen blijven van wat wij vieren. Hoogtepunt voor christenen is ons samenkomen tijdens Nachtmis en Hoogmis voor de viering van de geboorte van Jezus, Licht in onze wereld, gekomen omwille van ons heil. A. Reijnen, pastoor
MENSEN HELPEN MENSEN
Het overlijden van een dierbare bezorgt degenen die het treft veel pijn en verdriet. Iemand die er (vaak) lange tijd was en deel uitmaakte van het leven is er voorgoed niet meer. Het Zorgoverleg van onze cluster Morgenster heeft daar aandacht voor en organiseert twee maal per jaar, in november en mei, een middag waarop degenen die dat aangaat met elkaar hun ervaringen kunnen delen in de pastorie. De deelnemers luisteren die middag in november aandachtig naar elkaar. Ze zijn lotgenoten. Dat is voelbaar. In spreken en luisteren, elkaar bevragend, helpen ze elkaar. Maar het doet ook goed te vernemen, dat mensen buiten deze kring van rouwenden, belangstellen in degenen die verdriet hebben en zich vrienden tonen van degenen die verdriet hebben. Dat gebeurt zomaar door elkaar op te zoeken, uit te nodigen; door aandacht en hartelijkheid. Ze zijn een levend pleidooi voor onderlinge betrokkenheid en lotsverbondenheid. A. Reijnen, pastoor
OUDEREN over OUDERS
In klein verband wordt gepraat mét ouders (oudergesprekken in de pastorie) maar menigmaal wordt ook óver ouders gesproken. Dan valt een genuanceerd mededogen te beluisteren . ‘Ouders van tegenwoordig hebben geen simpel leven’, vinden ouderen; ‘veel gecompliceerder dan wij vroeger’. ‘Vroeger’ is dan het punt van vergelijking. ‘Vroeger was echtgenote/moeder (altijd) thuis. ‘Ze was een vast ankerpunt voor man en kinderen, als deze van werk of school thuis kwamen. Ze luisterde naar de verhalen van school en zorgde voor het eten’. Gezinnen waren met vier en meer kinderen vergeleken met nu groot. ‘Nu werken, vaak uit noodzaak, beide ouders. Ze nemen beide deel aan het economisch en politiek leven’. Grote gezinnen zijn een uitzondering. Vrouwen worden ook financieel zelfstandiger. Het aantal eenoudergezinnen neemt toe. De begeleiding van de kinderen moet –waar beide ouders werken- voor een deel aan grootouders of speelzalen worden toevertrouwd. Er is sprake van ‘genuanceerd mededogen’. Niet alles vindt men beter. Regelmatig wordt gewezen op de toegenomen welvaart en daarbij het toegenomen aantal mogelijkheden op het gebied van werk, aanschaf van goederen, besteding van vrije tijd, mobiliteit, informatie en wat men noemt ‘kunnen genieten van het leven’. Maar ook worden geluiden gehoord van valkuilen die daarmee verbonden zijn. Voor de kinderen die een basis nodig hebben voor de juiste emotionele inbedding in het leven. Voor de ouders: het alsmaar moeten leven op de toppen van het kunnen op de verschillende niveaus waarop men actief is of wil zijn. De Vlaamse psychiater Dirk de Wachter trekt momenteel volle zalen met zijn voordracht over ‘de kunst van het ongelukkig zijn’. Men kan niet altijd op de toppen van zijn kunnen leven. Er zijn momenten van ongeluk, pech, verdriet, teleurstelling ook in de verwachtingen die men van elkaar heeft. De Wachter raadt aan om daarmee te leren omgaan wil men aan ’het leven in zijn gehele omvang’ toekomen. Niet alles is immers ‘top’ Ouders van nu, een roeping van blijvende betekenis, maar ook geen simpele opgave bij het maken van keuzes in de veelheid van mogelijkheden. A. Reijnen, pastoor
