Pastorie 21 april 2020
Dierbare parochianen,
HET IS STIL IN ONZE KERKEN
Het was stil in onze parochiekerken in de zo genoemde Goede Week en Pasen. Tot nog toe ieder jaar was er gelegenheid samen in onze kerken de weg te volgen, die Jezus moest gaan door lijden en dood. Aan de hand van zijn verhaal konden we degenen indachtig zijn die in onze tijd te lijden hebben onder de machten van het kwaad. Met Pasen vierden we samen dat God opgewassen is tegen lijden en dood, zichtbaar geworden in de opstanding van Jezus, als eerste van ons allen. Dit jaar waren de Goede Week- en Paasvieringen niet mogelijk.
Het blijft de komende tijd stil in onze parochiekerken, tot nog toe altijd plekken waar we bij elkaar kwamen om te bidden, te luisteren, de namen te noemen van onze
overledenen, (communicanten en vormelingen) het Christusbrood met elkaar te breken en te delen. En als onze parochiekerken op zondag tussen 10.30 en 12.00 open zijn voor een gebed en het opsteken van een kaars, is dat nu slechts mogelijk op gepaste afstand. Van minstens anderhalve meter. En doen we onze doden uitgeleide dan mogen er nog slechts dertig aanwezigen zijn, verspreid over het kerkgebouw. Vreemd, waar normaal bij een uitvaart de kerk (grotendeels) vol zit.
Het is ook stil in de pastorie. Het secretariaat is telefonisch tijdens kantooruren en via de mail bereikbaar. Alle vergaderingen en bijeenkomsten van groepen zijn afgelast. De koren repeteren niet, ‘Samenscholingen’ van meerdere mensen zijn niet toegestaan. Vreemd allemaal. Ook voor ons, pastores, is het een vreemde tijd.
HET GEVAARLIJKE VIRUS !
Het gevaarlijke coronavirus en de genomen overheidsmaatregelen hebben ons leven overhoop gehaald.. Veel van wat normaal was kan en mag momenteel niet. In plaats van de handdruk, de omhelzing, de arm om de schouder, de knuffel, de ontmoeting, het elkaar nabij komen, is het leven op afstand gekomen. Dat laatste raakt ook in he bijzonder onze bejaarden en inwoners van zorgcentra en hun families. Vereenzaming ligt op de loer. Maar er staat ook wat tegenover: er is aandacht en zorg voor elkaar, meer dan anders, ook in onze dorpen. Aandacht en zorg zijn de motor van veel creativiteit om de negatieve gevolgen van de crisis op te vangen. Dat is bemoedigend, toch…..?
Er is nog geen vaccin er is nog geen ‘coronaprik’ zoals de griepprik. En zolang die er niet zijn moeten we er alles aan doen om de verspreiding van het virus tegen te gaan, wat het ons ook kost. Het kan nog een tijd duren voor dat vaccin er is. We zitten nu in een crisis en we zijn er nog niet uit.
Die maatregelen raken ons allemaal, ook in onze dorpen, de een nog meer dan de ander. Het is best moeilijk om goed om te gaan met de ons opgelegde beperkingen en de extra belasting die dat met zich meebrengt? We denken aan ouders met kinderen. De scholen van basis- en voortgezet onderwijs zijn dicht, slechts open voor de opvang van een beperkte groep kinderen. Het is een heel nieuwe ervaring om buiten de (grote) vakantie de kinderen gedurende zo lange periode thuis te hebben. Dat vraagt de nodige soepelheid, geduld, uithoudingsvermogen en creativiteit.
Misschien zijn er ook een aantal onder jullie, die thuis moeten werken. Maar er kunnen ook dorpsbewoners zijn hun baan dreigen te verliezen of zonder inkomsten komen te zitten ondanks alle steunmaatregelen van de regering. De horeca (in ons toeristisch gebied), de evenementen, de planning van feesten, zijn ook bijzonder getroffen.
Hoe gaat het met onze voormalige dorpsbewoners die nu in Zorginstellingen verblijven? Die zijn momenteel dicht voor bezoek. Dat is erg voor hen, die zo graag bezoek ontvangen. Dat is ook erg voor degenen, die zo graag uit genegenheid en zorg een bezoek brengen. Nogmaals: het is hartverwarmend te zien hoe én verzorgenden én familieleden dit op proberen te vangen.
Gelukkig is er veel aandacht voor elkaar, veel bereidwilligheid om met elkaar zorgvuldig om te gaan. Veel bereidheid elkaar te helpen. Het valt te hopen dat we het volhouden.
AANLEIDING TOT BEZINNING ?
Leidt de uitbraak van het coronavirus tot bezinning? Wat opvalt is de uitlating van menigeen: ‘zoals we tot nu toe leefden, zo kon het toch ook niet langer’. Wat zegt dat? Duidt het niet op een zekere ongerustheid, op een gevoel van een (heimelijk) onbehagen? Dat gevoel wordt ingevuld in de zin als Jeangu Macroy dat uitte in het dagblad Trouw van zaterdag j.l. (Macroy is de geboren Surinamer, die Nederland zou vertegenwoordigen op het Europese Songfestival van dit jaar, dat nu uitgesteld is tot het volgend jaar). Hij zegt: ‘we denken dat we alles in de hand hebben, maar dat is niet zo. Het virus maakt ons nederig en leert ons dat het de hoogste tijd is ons gedrag te veranderen’. Geluiden van dezelfde strekking vallen regelmatig te beluisteren.
Hoe negatief het virus ons momenteel ook in de greep houdt, hoeveel moeite we ons ook moeten getroosten om de verspreiding ervan tegen te gaan, het zou ook wel eens een positief gevolg kunnen hebben. Dat we n.l. ervaren dat we deel uitmaken van een Werkelijkheid die ons omvat in plaats van dat wij die in eigen hand hebben. We maken deel uit van onze aarde met haar dag en nacht, lucht en water, dieren en de planten (lees het Boek van de Schepping uit de bijbel, hst. 1 en 2). Die werkelijkheid omvat ons maar is ons ook toevertrouwd om ervoor te zorgen en zorgvuldig te gebruiken.
GELOOF ALS ONDERSTEUNING ?
Kan ons geloof als christen van betekenis zijn? Een gebed kan de mentaliteit in ons versterken om in Godsnaam zorgvuldig en aandachtig met elkaar om te gaan. Enkele weken geleden stond op onze sites en in onze parochiebladen een ‘gebed in deze tijd van coronacrisis’ met als kern: ‘Doe ons beseffen dat Gij (God) met ons zijt nu wij de kwetsbaarheid van ons bestaan ervaren’.
Betekent het gaan naar onze parochiekerken een steun voor een stil gebed en het opsteken van een kaars? Onze kerken zijn op zondag open tussen 10.30 en 12.00 u.
TV- en radio- uitzendingen landelijk, regionaal en lokaal kunnen een ondersteuning bieden van ons vertrouwen dat we, wat er ook gebeurt, in Gods hand zijn. Tot Hem kunnen we bidden als Onze Vader. Ook teksten op onze parochiesites of in onze bladen kunnen helpen.
Het is goed dat die bezinning er is. Het is goed dat we mogen leven vanuit ons geloof in Gods liefde voor de mens. En het zal fijn zijn als we elkaar in onze parochies weer kunnen ontmoeten om het pad van gelovige bezinning samen verder te gaan en het Brood voor onderweg met elkaar te breken en te delen. Moge Gods zegen met ons zijn. Mogen we gezond blijven.
Mogen we de crisis met elkaar uithouden Hartelijke groet, mede namens collega pastor A. Franssen, A. Reijnen, pastoor
