VAN ‘KERK’ VERVREEMD?
Zondagmorgen 5 november was ik in de gelegenheid de H. Mis te volgen op de TV. Tot mijn grote verrassing werd die uitgezonden uit de Kerk van de Friezen in Rome met als hoofdvoorganger Antoine Bodard. Allerlei herinneringen kwamen bij me op. Zelf mocht ik immers meerdere malen voorganger in deze vlak bij het Vaticaan gelegen kerk. We maakten gebruik van die kerk tijdens onze door de parochie Eys georganiseerde bedevaarten naar Rome o.l.v. de voortreffelijke gids, Arthur Prakken. Het waren, naar ik me herinner, vieringen waarin emoties een rol speelden, de emotie horend bij het gevoel van saamhorigheid versterkt door de viering in de Friezenkerk; de emotie van de ‘aandacht in Rome voor het thuisfront’, vooral als ieder die wilde bij de Voorbede zijn of haar intentie kon aanreiken. Verdriet maakt zich dan van me meester als ik denk aan de sterk gekrompen belangstelling voor de vieringen in onze dorpskerken. Ik voel aan dat ik niemand een verwijt kan maken van de ‘Kerk’ vervreemd te zijn geraakt. ‘Het zit er gewoon momenteel niet meer om naar de kerk te gaan’. Een oud Latijns spreekwoord zegt dat je ’van niemand kunt verwachten wat niet in hem/haar zit’. Er zijn redenen die daaraan hebben bijgedragen. Onder anderen ‘de misbruikzaken’ maken daar deel van uit. Maar daar kun je niet bij blijven stilstaan, vooral niet als je de moeite ziet die de kerkelijke leiding doet door in nederigheid het schandaal te erkennen en zo goed mogelijk bij te dragen aan het herstel van de schade, die de slachtoffers hebben geleden. Bovendien mogen al degenen, die terecht geneigd zijn stenen te werpen maar de daders, zich afvragen welke bijdrage zij als gedoopten leveren aan het tot stand komen van een nieuwe vorm van kerkzijn als antwoord op de vragen en crises van onze huidige samenleving. Kerk-zijn en geloven speelt zich af in de samenleving van nu. Je kunt niet blijven staan en morren over wat is gebeurd. Verreweg de meesten van ons zullen toch erkennen, dat er in onze huidige wereld heel wat kwaad aan het gebeuren is dat leven en goed van mensen vernietigt. Als gelovige mensen reikt het Evangelie ons de liefde aan als centraal gebod, dat God erkent en leven en welzijn betekent voor onze naasten. Onze kerkgebouwen zijn bedoeld als oorden van bezinning op onze menselijke realiteit en om inspiratie op te doen het kwaad de rug toe te keren en te vervangen naar liefde, goedheid, mededogen en vergeving. We luisteren in onze kerken naar het Woord dat ons heelt, en dat Weg, Waarheid en Leven voor ons is. Bovendien delen we in onze kerkgebouwen Brood en Leven met elkaar. Sta op, kom in de weekenden naar onze parochiekerken, ook al ben je van de Kerk vervreemd. Onze wereld, waar wij deel van uitmaken, heeft er dringend behoefte aan geheeld te worden en aan duurzame vrede.
*****************************************
PAROCHIEBLADEN/WEBSITES NOVEMBER 2023 cluster MORGENSTER.
Lang geleden, ik was kapelaan in Wittem (1961-1963), kwam het dorp Kommern, bij Euskirchen, niet ver aan de andere kant van de grens, op bedevaart naar Wittem. De pastoor vroeg of een pater in Wittem hem een week of drie zou kunnen vervangen, zodat hij eens op vakantie kon gaan. Mij werd gevraagd om op de vraag in te gaan en op de brommer ging ik er heen. Ik herinner me dat ik op zondag moest preken over een tekst uit het Evangelie van Lucas (hst. 19, 41 vv.) waarin Jezus huilde over de stad toen Hij Jeruzalem voor zich zag liggen en zei: ‘Had ook jij op deze dag ook maar geweten wat vrede kan brengen’. Die tekst over het verdriet van Jezus schoot mij dezer dagen weer eens te binnen naar aanleiding van de vreselijke gebeurtenissen in de oorlog tussen Israël en Hamas, Rusland en Oekraïne en elders in de wereld. Wat momenteel aan het gebeuren is, is zo volstrekt in strijd met, bijvoorbeeld, een visioen in het boek van Jesaja, een van de vier grote profeten van Israël (hst 2):
‘Dit zijn de woorden van Jesaja, de zoon van Amos; het visioen dat hij zag over Juda en Jeruzalem. Eens komt de dag, dat de berg met de tempel van de Heer rotsvast zal staan, verheven boven de heuvels, hoger dan alle bergen. Alle volken zullen daar samenstromen. Machtige naties zullen zeggen: Laten we optrekken naar de berg van de Heer, naar de tempel van Jacobs God. Hij zal ons onderrichten, ons de weg wijzen en wij zullen zijn paden bewandelen’. En even verder: Hij zal rechtspreken tussen de volken, over machtig naties een oordeel vellen. Zij zullen hun zwaarden (tanks, raketten, kanonnen, bommen) omsmeden tot ploegijzers (landbouwwerktuigen) en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal meet het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal nog de wapens leren hanteren. Nakomelingen van Jacob (ook ‘Israël’ genoemd). Laten we leven in het licht van de Heer’.
In bovenstaand visioen is de eigenlijke roeping van Israël onder woorden gebracht; maar op de keper beschouwd de roeping van ons allemaal in het klein en in groot, de roeping tot vrede door politieke bemoeienissen tot vrede achter de voordeur en met al degenen die we -op het eerste gezicht- niet mogen, maar toch bij ons horen.
