Ernstig zieke bisschop Harrie Smeets: “Je straalt het geloof uit dat je van je ouders in India hebt gekregen!”
Indiase visserszoon Siju werd priester: 1e H. Mis op zondag 29 mei in H. Agatha kerk van Eys
-door Jef Bonten-
Groot feest in het kerkdorp Eys, in de H. Agatha parochie aldaar, waar na neomist Geert Lauvenberg in 1990 voor het eerst weer na 32 jaar een ditmaal geadopteerde priesterzoon, de Indiase diaken-kapelaan Vins Siju Bysingh Vincent (32), op zondag 29 mei 2022 zijn eerste H. Mis opdraagt. In deze gastvrije parochie waar hij inmiddels al ’n tijdje terug de fraaie pastorie betrokken heeft. Dit in dezelfde parochiefederatie Morgenster, waar hij een weekeinde eerder in Nijswiller op zaterdagavond 21 mei en in Wahlwiller op zondagmorgen 22 mei Eys met een eerste H. Mis was voorgegaan.
Op woensdag 11 mei was hij na de priesterwijding in India op 24 april, en de eerste H. Mis een dag later in zijn geboortedorp Kurumpanani, gevolgd door twee weken verdiende vakantie, in Eys teruggekeerd. Een dag later, donderdag 12 mei, had ik (Jef B) al in de pastorie daar een interview met hem.
Weer één dag later, op vrijdag 13 mei, bereikte hij zijn 32e levensjaar en vertrok hij voor vijf dagen, van 13 t/m dinsdag 17 mei, naar Rome. Daar verbleef hij tot dinsdag 17 mei in de Heilige Stad om die zondag op het Sint Pietersplein de officiële Heiligverklaring door Paus Franciscus van Lazarus, een Indiase leek, een getrouwde Hindoe, die tot het christendom was bekeerd en als martelaar het leven liet, bij te wonen.
“Uniek”, aldus Siju, “want Lazarus komt uit mijn bisdom Kottar, in de deelstaat Tamil Nadu, helemaal beneden in de uiterste zuidoostelijke hoek van India. Een heel groot bisdom. Misschien nog ’n verduidelijking van mijn lange naam: ”In India hebben de mensen geen achternaam, de voornaam van mijn vader vormt de achternaam: Vincent, Vins is mijn familienaam, en Siju Bysingh mijn eigennaam.”
Gezinssituatie:
Desgevraagd geeft hij uitleg over zijn vroegere gezinssituatie: “Ik kom uit een christelijk gezin van vier broers en één zus. Twee broers zijn visser, de andere twee wilden aanvankelijk ook priester worden. Zij konden beter leren dan ik. Maar de derde broer ontmoette een mooie vrouw, en de vierde koos voor het beroep van ingenieur. Ik ben de jongste (benjamin) van ons gezin. Vanaf mijn kindertijd wilde ik al priester worden. In mijn geboortedorp Kurumpanani en omgeving heb ik heel goede voorbeelden (pastoors en zusters) ontmoet. Mocht ik er niet in geslaagd zijn (want ik was geen bolleboos gelijk mijn twee broers die ook priester wilden worden), dan zou ik gekozen hebben voor het leraarschap.
Mijn vader Vincent is visser, en mijn moeder Paulinal – zoals de traditie het wil – huisvrouw. Ik ben inmiddels in ons dorp de 31e priester.”
Priesterwijding
Siju: “Ik ben op zondag 24 april van dit jaar in de Sint-Xaverius kathedraal van Kottar, in de zuidoostelijke deelstaat Tamil Nadu, samen met elf andere wijdelingen (we waren met zijn twaalven) door bisschop Mgr. Nazarene Soosai tijdens een pontificale viering tot priester gewijd. Het was een mooi feest met zo’n 4.000 aanwezigen. Van de twaalf wijdelingen ben ik de enige die gaat uitzwerven…”
De link, die de Indiase plechtigheid met ongewone feestviering in beeld brengt, neemt circa 4 uur in beslag, maar kan – al skippend – via https://youtu.be/BXGRXmFShss gevolgd worden.
“De dag na mijn priesterwijding heb ik in mijn geboortedorp Kurumpanani onder grote belangstelling mijn eerste Heilige Mis mogen opdragen. Overbodig te melden dat mijn ouders en familiale aanhang trots en zeer geroerd waren.”
Waarom hebt uzelf het besluit genomen India te verlaten?
“Het was de vorige bisschop van Roermond, Mgr. Frans Wiertz, die tijdens een bezoek aan India in onze zuidelijkste deelstaat de bloei van het geloof had waargenomen. Hij stelde een aantal van ons voor naar Nederland te komen om daar – waar het geloof achteruitgaat – het schrijnende priestertekort aan te komen vullen. Ik ben in 2016 naar Nederland verhuisd. Ik had daarvoor permissie van mijn bisschop gekregen. Allereerst heb ik gedurende een heel jaar op Rolduc de moeilijke Nederlandse taal en cultuur geleerd, en ben ik daarna op seminarie Rolduc vijf jaar theologie gaan studeren.
De andere Indiase kapelaan uit Slenaken, Marthoma (van de EMS-parochies Epen, Mechelen en Slenaken), komt uit een andere provincie en bisdom. Hij is niet mee naar Rome gegaan. Ik heb inmiddels in Eys de mooie pastorie met tuin betrokken.”
Hoe hebt u de mensen in Eys ervaren? Hoe bent u er verwelkomd?
“Ik voel me hier thuis, en gelukkig. Ik was daarvoor een paar maanden in Slenaken, ook een prachtig dorp, maar ik kreeg daar minder contact met de mensen… Slenaken is zakelijker en toeristischer. Hier in Eys is het knusser, rustiger, en minder gejaagd. De dorpsbewoners groeten je spontaan en treden je persoonlijker tegemoet. Ze nodigen me uit vragen te stellen, ze zijn lief en aardig. Ze hebben me zelfs – om de omgeving te verkennen – met een groepje uitgenodigd de Eyserbosweg op te wandelen. Volgende maand kiezen we een andere richting, naar Trintelen waar op zondag 22 mei dit jaar ook de processie naartoe trekt. ’s Avonds maak ik altijd alleen een wandeling door het dorp om contact met de mensen te maken.”
Hoe bent u van plan uw taak in het cluster Morgenster van de nieuwe parochiefederatie in te vullen?
“Ik wil in het drievoudige Parochiecluster in Nijswiller, Wahlwiller en Eys op een vriendschappelijk manier, ook met jongeren, in contact komen. Het geloof is niet op de eerste plaats hun ‘ding’. Hier is het geloof een beetje verwaarloosd en verdampt. Het is achteruit gegaan. Ik wil ‘n keertje een voetbalwedstrijd bezoeken, en daar ‘n praatje maken. Misschien ook eens een repetitie van de koren, de harmonie en oefeningen van de schutterij bezoeken. Dit is voor mij een leertijd, daar heb ik enkele jaren voor nodig.
Mijn hobby’s zijn: wandelen, een boek lezen, en muziek beluisteren. Ik weet dat bijvoorbeeld ook de koren het moeilijk hebben. Pastoor Reijnen heeft mij gewezen op de erg moeilijke tijd die de dorpen tijdens de coronaperiode hebben meegemaakt. Ik ben van plan breed aandacht aan alle onder druk staande sociale en maatschappelijke zaken te besteden, niet alleen aan de liturgie…”
Spannend, die eerste heilige mis in Eys?
“Inderdaad ja. Ik heb een paar jaar in Kerkrade gewoond. Daar zijn meer wereldse invloeden bespeurbaar. Hier in Eys zijn er meer verenigingen, met ook nog eigen traditionele gebruiken en folklore, die echter ook hier door het oprukkende secularisme, het idee dat religie en geloof geen invloed op de maatschappij mogen uitoefenen, dreigt verloren te gaan. Alles staat onder pressure door wereldse invloeden. Het is belangrijk een nieuwe invulling voor andere tijden, met een nieuwe optiek van buiten, te vinden.
Door de lockdown en de omikron-gevaren hebben mensen thuis ervaren dat er nog andere vrijetijdspasseringen bestaan. De in wezen diepste identiteit van het dorp mag echter niet verloren gaan! Ik heb al veel gesprekken gevoerd, ook met de oude garde. Maar het verleden komt niet meer terug, dat staat vast. En dat is voor velen moeilijk te accepteren.”
Op een moeilijk punt van de geschiedenis komt u hier als Indiase kapelaan eigenlijk missioneren…. “Missie heeft nu een andere betekenis, niet meer die van zieltjes winnen, nu gewoon trachten HET GELOOF TE BEWAREN. Dat vind ik het allerbelangrijkste! De mensen hebben een begeleider nodig, een voorbeeld. Ik zie hier veel Boeddhabeelden: jullie zijn toch christenen. Hij brengt ons een goed voorbeeld: rust in onze harten, met een weidse blik. Mensen zijn tegenwoordig meer op zichzelf betrokken, daardoor eenzamer, jongeren worden af en toe geplaagd met suïcidegedachten.
De belangrijkste rol en opdracht voor mij als priester is het goede voorbeeld te geven. Vooral rust en hoop voor de toekomst. De Kerk is altijd mét en bij ons, zij begeleidt ons, is het goede voorbeeld voor een beter menselijk draagvlak.
Het is nu de omgekeerde richting in de missionering. Wij hebben het geloof van jullie gekregen. Maar wat blijft is dat de tijd voor zoveel veranderingen zorgt. Maar ook zadelt ze ons op met moeilijke situaties. Gelukkig beschikken we hier nog over voldoende koersvaste, enthousiaste eigen parochievrijwilligers.”
“Je straalt het geloof uit dat je van je ouders in India hebt gekregen!”
Kapelaan Siju: “Ik heb van de ernstig zieke bisschop van Roermond, Mgr. Harrie Smeets, op Rolduc les gekregen. Hem natuurlijk later goede wensen gestuurd. Één keer ben ik bij hem in Roermond op bezoek geweest voordat ik voor mijn priesterwijding en Eerste H. Mis naar India vertrok. En volgende week, voor de eerste H. Mis in Eys, ga ik hem nog ’n keer bezoeken.
Hij merkte bij mij op: “Jij hebt altijd een blij gezicht, dat vrede overbrengt. Je lacht altijd, ook in je geloof. Je straalt het geloof uit dat je van je ouders hebt gekregen!”
