Beste mensen, niemand van ons verdraagt gemakkelijk kritiek. Laat ons eerlijk zijn: hoeveel mensen zijn er in uw leven die u fouten en gebreken zou mogen voorhouden?
Het evangelie van vandaag is onderdeel van het onderricht dat Jezus zijn leerlingen geeft over hoe om te gaan met problemen in de gemeenschap. In het voorafgaande evangelie heeft Jezus zijn leerlingen opgeroepen om desnoods negenennegentig schapen alleen te laten om het ene schaap te zoeken dat de weg is kwijtgeraakt!! En in het stuk dat op het evangelie van vandaag volgt, vraagt Petrus aan Jezus: Als mijn broeder tegen mij misdoet, hoe vaak moet ik hem dan vergeven? Zevenmaal? Is dat genoeg? Jezus antwoordt: ‘Nee, niet zevenmaal, maar zeventigmaal zevenmaal!’ De context van het evangelie is dat Jezus de leerlingen aanmoedigt de kudde bij elkaar te houden, mogelijkheden te zoeken die ander binnenboord houden.
Maar de sleutel om het lastige evangelie van vandaag te verstaan vinden we ook in het laatste vers: Waar twee of drie in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden. Hier voelen we Nabijheid… De liefdevolle nabijheid van de Barmhartige. In een paar woorden vinden we hier de mooiste en beste beschrijving van de kerk, die er is. Voor de kerk binnen de muren, voor de kerk buiten de muren: in Zijn Naam samen zijn.
Dit is de verbindende tekst van ons evangelie. Jezus roept zijn leerlingen op in die Naam de ander aan te spreken. De ander die jou of anderen pijn doet, kwetst of erger… Kan dat? Als iemand uit onze kring of uit een ander verband waarin je leeft, je kwetst, of een ander pijn, onrecht doet…, hoe ga je daarmee om? Het is niet eenvoudig om de ander in vertrouwen en kracht aan te spreken.
Het advies van Jezus spreekt de ander aan! Eerst privé. Met als doel: de relatie herstellen, te verbinden. Lukt het niet, probeer het dan met twee personen. Haal er hulp bij. Blijft de deur nog dicht, probeer het met de hele kring. Doordring hem of haar van de pijn van de gemeenschap, doordring de boosdoener van je verlangen ook hem, ook haar te willen behouden. Maar er is een grens. Soms moet je zeggen: dit kan niet, zo kunnen wij niet verder. Ontbinden is pijnlijk, het schuurt aan je ziel, maar toch kan dat ‘in Gods naam of voor het Hoogste goed’ beter zijn.
Ik eindig mijn overweging met een verhaal: Er was eens een monnik. Laten wij hem “broeder Jan” noemen. Broeder Jan nam het niet zo nauw met de kloosterregels. Na vele jaren in het klooster te hebben geleefd, kwam hij op sterven te liggen. Vader-abt en alle monniken kwamen aan zijn bed om de gebeden van de stervenden op te zeggen.
Zij verbaasden zich erover, dat broeder Jan zo blij en opgewekt de dood in de ogen zag. Op een gegeven moment vroeg vader-abt: “Broeder Jan, met alle respect, wij weten allemaal dat u gedurende heel uw kloosterleven het niet zo nauw heeft genomen met de heilige kloosterregels. Bent u nu niet bang voor het oordeel van God?”
En broeder Jan antwoordde: “Wat u zegt is waar, vader-abt, maar vanaf de eerste dag, dat ik in het klooster intrad, heb ik niemand veroordeeld, en omdat Onze Heer Jezus Christus gezegd heeft “Veroordeelt niet, en gij zult niet veroordeeld worden”, zie ik het oordeel met een gerust hart tegemoet.” En alle monniken klapten van vreugde in hun handen.
Broeders en zusters, als je denkt, dat je door te spreken in de relatie meer afbreekt dan opbouwt is het uiteraard beter te zwijgen, maar soms ook kunnen en moeten wij spreken, getuigen, ook al is dat niet altijd leuk of gemakkelijk. Belangrijk hierbij is wel respectvol af te stemmen zodat de boodschap begrepen wordt. Maar de macht van waaruit wij spreken is altijd die van de liefde en in Gods naam, want God is vol Liefde. Laten wij niet spreken over elkaar, zoals broeder Jan dat ook niet deed, maar spreken wij met elkaar. Gesprekken met elkaar werken genezend als zij gevoerd worden in liefde en als een gemeenschap verenigd in Gods naam. Mogen we dat vandaag in deze viering weer ervaren. Amen.
Kapelaan Siju
